Tadeusz Pyka

Tadeusz Pyka
Data i miejsce urodzenia

17 maja 1930
Piekary Śląskie

Data i miejsce śmierci

23 maja 2009
Katowice

Wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 23 października 1975
do 24 sierpnia 1980

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej

Tadeusz Hyacynt Pyka (ur. 17 maja 1930 w Piekarach Śląskich, zm. 23 maja 2009 w Katowicach) – polski działacz komunistyczny, ekonomista. Wiceprezes Rady Ministrów, poseł na Sejm PRL VI, VII i VIII kadencji

Życiorys

Syn Jana i Agnieszki. Z zawodu inżynier hutnik. W 1958 uzyskał tytuł zawodowy inżyniera na Politechnice Śląskiej, następnie stopień doktora habilitowanego w 1970 i tytuł profesora nadzwyczajnego nauk ekonomicznych (1974). Był profesorem Górnośląskiej Wyższej Szkoły Handlowej im. Wojciecha Korfantego w Katowicach.

Od 1951 do 1955 pracował w Hucie im. M. Buczka w Sosnowcu. Był także pracownikiem aparatu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej na Śląsku (m.in. instruktorem i kierownikiem Wydziału Ekonomicznego), do której wstąpił w 1953. W latach 1964–1967 pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Miejskiego partii w Bytomiu. Od 1967 do kwietnia 1974 był sekretarzem ekonomicznym, a także II sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Katowicach. W grudniu 1971 zasiadł w Komitecie Centralnym PZPR (wcześniej, od czerwca 1964, był w nim zastępcą członka), z którego został odwołany w październiku 1980 wskutek wydarzeń sierpniowych. Wchodził również w skład Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR „Nowe Drogi[1]. W 1980 (od 15 lutego do 24 sierpnia) zastępca członka Biura Politycznego KC PZPR. W lipcu 1981 został wykluczony z partii.

W latach 1972–1980 poseł na Sejm PRL VI, VII i VIII kadencji (zrzekł się mandatu w grudniu 1980). Od marca 1974 do października 1975 był I zastępcą przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Wiceprezes Rady Ministrów w rządach Piotra Jaroszewicza, Piotra Jaroszewicza i Edwarda Babiucha i samodzielnym Edwarda Babiucha. Od 1978 do 1980 przewodniczył Komitetowi Rady Ministrów ds. Rynku Wewnętrznego.

W 1980 został odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej[2][3] (pozbawiony orderu 29 lipca 1981). Posiadał również Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy II klasy (odebrany 29 lipca 1981), Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi oraz Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[4].

Przypisy

  1. Nowe Drogi”, nr 8/1976, s. 2.
  2. Lista osób odznaczonych w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 159 z 23 lipca 1980. 
  3. Dziennik Polski”, r. XXXVI, nr 159 (11 215), s. 2.
  4. M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Gen. Wojciech Jaruzelski 13 grudnia 1981.JPG
Gen. Wojciech Jaruzelski przygotowuje się w studiu telewizyjnym do odczytania przemówienia informującego o wprowadzeniu stanu wojennego. Warszawa, 13 XII 1981
Piotr Jaroszewicz 1977.jpg
Autor: Bert Verhoeff for Anefo, Licencja: CC BY-SA 3.0 nl
Bezoek van de Poolse premier Jaroszewicz aan het Pools oorlogskerkhof in Breda. Jaroszewicz in gesprek met o.m. kolonel Stasiak