Tadeusz Schuch

Tadeusz Florian Schuch

Żaba

Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1912 Warszawa
Data i miejsce śmierci	9 maja 1975 Hala Gąsienicowa
Zawód, zajęcie	inżynier budownictwa lądowego, żeglarz, bojerowiec, działacz żeglarski
Odznaczenia

Tadeusz Florian Schuch (pseud. Żaba, ur. 4 czerwca 1912 w Warszawie^[1][2], zm. 9 maja 1975 na Hali Gąsienicowej^[1]) – polski inżynier budownictwa lądowego, żeglarz, żeglarz bojerowy, działacz żeglarski, komandor Yacht Klubu Polski w Warszawie, powstaniec warszawski.

Życiorys

Był synem Jana Schucha (zastępcy komendanta Policji Państwowej m.st. Warszawy) i Janiny z Iwickich^[3]. Żeglowanie rozpoczął na Wiśle w Warszawie w wieku dwunastu lat, na zbudowanej własnoręcznie łodzi. Do śmierci pływał potem na innej, również samemu skonstruowanej łodzi klasy GIGA (żeglował często z rodziną – żoną, synem i wnukami)^[4]. Ukończył warszawskie Gimnazjum im. Tadeusza Reytana (1930)^[5], a potem studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. W 1938 uzyskał dyplom inżyniera budownictwa lądowego^[3]. Służbę wojskową odbywał w Szkole Podchorążych Artylerii Przeciwlotniczej w Trauguttowie koło Brześcia. Bronił Warszawy przed Niemcami w 1939 jako dowódca 104. plutonu artylerii przeciwlotniczej w grupie „Mosty”. Podczas okupacji niemieckiej zorganizował w swoim warsztacie rzemieślniczym przy ul. Widok 8 Dywizjon Motorowy Obszaru Warszawskiego AK. Podczas powstania w getcie przemycał broń i leki dla Żydowskiej Organizacji Bojowej^[3].

W powstaniu warszawskim walczył w stopniu podporucznika w ramach Grupy „Północ”, odcinka „Kuba” – „Sosna”, w Dywizjonie Motorowym Obszaru Warszawskiego Armii Krajowej na Starym Mieście (został wówczas ranny). Wyszedł z Warszawy wraz z ludnością cywilną^[1].

Po zakończeniu działań wojennych pracował jako projektant zespołu drogowego Biura Odbudowy Stolicy (projektował m.in. trasy i węzły drogowe). W drugiej połowie lat 40. XX wieku był dyrektorem Nadzoru Warszawskiej Dyrekcji Odbudowy. Po 1950 był pracownikiem Biura Projektów Metra, gdzie m.in. kierował pracami projektowymi metra głębokiego. W 1955 był zastępcą pełnomocnika rządu, biorąc udział w budowie warszawskiego Stadionu Dziesięciolecia. Projektował lub współprojektował też:

• Szybką Kolej Miejską Młociny-Natolin,
• skrzyżowanie ul. Marszałkowskiej i Alei Jerozolimskich (konkurs architektoniczny),
• lewy brzeg Wisły pomiędzy Wilanowem, a Warką,
• mosty na Wiśle,
• układy komunikacyjne lub przestrzenne Poznania, Wrocławia i Pruszkowa,
• ośrodki żeglarstwa w Warszawie i na Jeziorze Zegrzyńskim (inicjator powstania)^[3].

W 1937 wstąpił do Yacht Klubu Polski. W organizacji tej przeszedł wszystkie szczeble, by w 1958, rok po reaktywacji klubu, zostać jego komandorem. Przez siedemnaście lat był też przewodniczącym komisji rewizyjnej Polskiego Związku Żeglarskiego^[4].

Zmarł nagle w Tatrach (na Hali Gąsienicowej). Pochowany jest na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kw. A 36, rząd 5, grób 29)^[1].

Odznaczenia

Za swoje czyny otrzymał Krzyż Virtuti Militari V klasy^[1], Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż AK, dwukrotnie Krzyż Walecznych, Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznakę Honorową „Za Zasługi dla Warszawy”^[3].

Rodzina

Jego żoną była Romana z Dzięgielewskich, z którą miał syna Andrzeja (inżyniera architekta, profesora Wyższej Szkoły Architektury w Paryżu)^[3].

Przypisy