Tadeusz Stocki

Tadeusz Stocki

Tadeusz Skarbek
Karol Zawitniewicz
Zawisza

Ćma, Kielich

Tadeusz Stocki (ze zbiorów NAC)
major intendent
Data i miejsce urodzenia	31 sierpnia 1902 Turobin
Data i miejsce śmierci	3 grudnia 1993 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1920–1946
Siły zbrojne	Wojsko Polskie, Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie, Armia Krajowa
Jednostki	Dywizja Ochotnicza (II RP), 7 Pułk Saperów Wielkopolskich, Dowództwo Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi, 5 Brygada Kadrowa Strzelców, Związek Odwetu, Kedyw, Oddział IV KG AK
Stanowiska	dowódca plutonu, dowódca kompanii liniowej i szkolnej, kierownik referatu rachunkowo-budżetowego, kwatermistrz, kierownik produkcji sprzętu dywersyjnego
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka, zajęcie Wilna, II wojna światowa, kampania wrześniowa
Późniejsza praca	referent inwestycji, kierownik działu obrachunkowego, zastępca kierownika działu ekonomicznego
Odznaczenia

Tadeusz Stocki vel Tadeusz Skarbek vel Karol Zawitniewicz vel Zawisza pseud.: „Ćma”, „Kielich” (ur. 31 sierpnia 1902 w Turobinie, zm. 3 grudnia 1993 w Warszawie) – oficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, major intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego, cichociemny.

Życiorys

W czasie nauki w gimnazjum wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej walcząc w kompanii karabinów maszynowych 201 Ochotniczego pułku piechoty Dywizji Ochotniczej i uczestnicząc m.in. w kampanii wileńskiej. W 1924 roku ukończył Gimnazjum im Hetmana Jana Zamoyskiego w Lublinie, uzyskując maturę. Później kończył kursy w: Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej i Oficerskiej Szkole Inżynierii. Od 1928 roku służył w 7 batalionie saperów na stanowiskach kolejno dowódcy plutonu, kompanii liniowej i szkolnej. Na początku lat 30. był instruktorem w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie i na kursie przygotowawczym do Wyższej Szkoły Intendentury. W latach 1936–1938 studiował w Wyższej Szkole Intendentury w Warszawie. 31 października 1938 roku, po ukończeniu studiów (XII promocja), otrzymał tytuł oficera intendentury z wyższymi studiami wojskowymi i przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko kierownika Referatu Rachunkowo-Budżetowego.

We wrześniu 1939 roku kontynuował służbę na powyższym stanowisku. Po rozwiązaniu Dowództwa OK 12 września został przydzielony do Szefostwa Intendentury Sztabu Naczelnego Wodza, z którym to sztabem 18 września przekroczył granicę polsko-rumuńską. Po ucieczce z internowania w Rumunii 4 grudnia dotarł do Francji, gdzie został skierowany do pracy w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Paryżu jako referent w Wydziale Gospodarczym. Od marca 1940 roku służył jako oficer gospodarczy w Ośrodku Wyszkolenia Oficerów w Niort.

W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do 5 Brygady Kadrowej Strzelców na stanowisko kwatermistrza.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 7 kwietnia 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 2 na 3 października 1942 roku w ramach operacji „Lathe” dowodzonej przez por. naw. Mieczysława Kuźmickiego. Ekipa została zrzucona na placówkę odbiorczą „Osa” 15 km na północny zachód od Siedlec, w okolicy wsi Mokobody. Po aklimatyzacji w Warszawie dostał w grudniu 1942 roku przydział do Związku Odwetu i Kedywu Komendy Głównej AK na stanowisko kierownika produkcji sprzętu dywersyjnego. Od maja 1943 roku pracował w Oddziale IV Kwatermistrzowskim jako inspektor i wykładowca na kursach.

13 września 1943 roku został przypadkowo aresztowany przez Gestapo w czasie łapanki. Był więziony na Pawiaku, w obozach koncentracyjnych Auschwitz-Birkenau i w Buchenwaldzie. Po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie 11 czerwca 1945 roku zameldował się w Oddziale VI Naczelnego Wodza w Londynie. Został oficerem administracyjnym w Inspektoracie Szkolenia Polskich Sił Zbrojnych w Sztabie Naczelnego Wodza i Sztabie Głównym. Po zdemobilizowaniu 8 listopada, 21 listopada 1946 roku przyjechał do Polski, osiedliwszy się w Katowicach.

Do 1956 roku był inwigilowany i szykanowany przez UB. Podejmował prace śląskich zakładach przemysłowych na stanowiskach referenta inwestycji i kierownika działu obrachunkowego. W 1958 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie podjął rpacę w Biurze Projektów Instalacji Przemysłowych Instalprojekt na stanowisku zastępcy kierownika Działu Ekonomicznego. W 1970 roku przeszedł na emeryturę.

Awanse

• kapral podchorąży – 1925 rok
• podporucznik służby stałej saperów – ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1927 roku
• porucznik – ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 roku
• kapitan – ze starszeńswem z dniem 19 marca 1939 roku
• major – ze starszeństwem z dniem 3 października 1942 roku.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 13569^[1]
• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal za Długoletnią Służbę.

Życie rodzinne

Był synem Wincentego, rolnika, i Ewy z domu Polskiej. Ożenił się w 1947 roku ze Stefanią Przybysz (1911–1979). Nie mieli dzieci.

Przypisy

Bibliografia

• Stocki Tadeusz. W: Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 203–206. ISBN 978-83-933857-0-6.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 415. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 104-105.
• Krzysztof A. Tochman: Stocki Tadeusz. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 43. Warszawa – Kraków: Instytut Historii PAN, 2005, s. 612–613. ISBN 83-88909-33-9.

Linki zewnętrzne

• Biogram na stronie elitadywersji.org