Tadeusz Sulimirski (archeolog)

Tadeusz Sulimirski

Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1898 Kobylany, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	20 kwietnia 1983 Londyn, Wielka Brytania
Prezes Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie
Okres	od 1958 do 1959
Poprzednik	Tadeusz Brzeski
Następca	Władysław Folkierski
Prezes Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie
Okres	od 1978 do 1980
Poprzednik	Bronisław Hełczyński
Następca	Tymon Terlecki

Tadeusz Sulimirski

rotmistrz rezerwy kawalerii
Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1898 Kobylany
Data śmierci	20 kwietnia 1983
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	2 Pułk Ułanów, 9 Pułk Ułanów Małopolskich, 2 Pułk Pancerny
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa), wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Tadeusz Józef Sulimirski herbu Lubicz (ur. 1 kwietnia 1898 w Kobylanach^[1], zm. 20 kwietnia 1983 w Londynie) – polski doktor prawa i filozofii, archeolog, historyk, doktor honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego i rektor Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie w Londynie, rotmistrz rezerwy kawalerii Wojska Polskiego RP.

Życiorys

Pochodził z rodziny o tradycjach przemysłowych w sferze naftowej^[1]. Był synem Wita Sulimirskiego (ur. 10 października 1874 w Słotwinie, zm. 11 kwietnia 1943 roku w Kobylanach) i Oktawii z domu Peszyńskiej herbu Cholewa (ur. 22 marca 1877 w Kobylanach, zm. 8 kwietnia 1959 w Krakowie). Był bratankiem gen. bryg. Tadeusza Sulimirskiego.

Uczestniczył w I wojnie światowej jako żołnierz Legiony Polskie w szeregach II Brygady^[2]. Był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej^[3]. W 1916 złożył maturę w Prywatnym Gimnazjum im. Adama Mickiewicza we Lwowie^[4].

U kresu wojny w listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej^[3], a w 1920 w wojnie polsko-bolszewickiej^[1]. W Wojsku Polskim został zweryfikowany w stopniu porucznika rezerwy kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[5][6]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 9 pułku ułanów małopolskich ^[7][8]. Później został awansowany na stopień rotmistrza rezerwy kawalerii ze starszeństwem z dniem 2 stycznia 1932^[9]. W 1934 był zweryfikowany z 11 lokatą i w tym czasie był oficerem rezerwy 2 pułku pancernego w Żurawicy, pozostając w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto^[10].

Ukończył gimnazjum we Lwowie^[1]. Odbył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, a następnie studiował archeologię na Wydziale Humanistyczny Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie^[1], gdzie uzyskał tytuł doktora prehistorii oraz antropologii. W 1929 został zastępcą profesora prehistorii^[1]. Jako docent był wykładowcą prahistorii na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w latach 1933–1936. Był członkiem przybranym Towarzystwa Naukowego we Lwowie i współpracownikiem Komisji antropologii i prehistorii Polskiej Akademii Umiejętności oraz delegatem do Rady Wydziałowej. Mieszkał we Lwowie przy ulicy Kadeckiej 4. W 1936 roku przeniósł się do Krakowa, gdzie objął jako profesor katedrę prehistorii na Uniwersytecie Jagiellońskim^[1]. W swoich badaniach zajmował się głównie problematyką antycznych plemion sarmackich. Był członkiem zwyczajnym Kasyna i Koła Literacko-Artystycznego we Lwowie^[11].

Po agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę w 1939 udał się na emigrację. Przebywał w Wielkiej Brytanii. Był redaktorem naczelnym, funkcjonującego od 1940 do 1942, czasopisma Biuletyn Zachodnio-Słowiański. Został urzędnikiem rządu polskiego na uchodźstwie od 1 września 1941 był w Ministerstwie Religii i Oświecenia Publicznego^[12], od 1941 był sekretarzem generalnym Ministerstwa Edukacji^[1].

Był organizatorem szkolnictwa średniego, uczelni Polish University College w Londynie, gdzie wykładał socjologię^[1]. W 1958 został profesorem archeologii w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Londyńskiego^[1]. W latach 1952–1965 prowadził wykłady oraz seminaria na wielu uniwersytetach europejskich oraz amerykańskich (1968–1969). Członek założyciel i prezes Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie oraz prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego w Wielkiej Brytanii^[1]. Pracował na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie w Londynie, gdzie wykładał prehistorię, pełnił funkcję dziekana i został wybrany rektorem na rok akademicki 1967/1968^[13][1]. Na jubileusz 80 urodzin w 1978 otrzymał tytuł doktora honoris causa tej uczelni^[1]. Został także doktorem honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego^[14]. Był członkiem wielu stowarzyszeń i gremiów naukowych m.in.: Society of Antiquaries in London, Royal Anthropological Institute of Great Britain and Ireland, Polskie Towarzystwo Archeologiczne i Numizmatyczne, Prehistoric Society London-Cambridge.

5 lutego 1921 zawarł związek małżeński z Olgą z Łepkowskich herbu Dąbrowa (ur. 30 kwietnia 1899 roku we Lwowie, zm. 14 lutego 1997 roku w Londynie). Miał pięcioro dzieci: Felicja Oktawia (ur. 1921), Maria (ur. 1923), Witold (ur. 1933, przebywający w USA^[15]), Karol Jan (ur. 1936) i Jerzy Gwalbert (ur. 1937)^[16]. Jego żona odziedziczyła dobra w Zasławiu po stryju Karolu Łepkowskim^[17].

Zamieszkiwał przy ulicy Parkston Gardens w Londynie^[18]. Zmarł 20 czerwca 1983 w Londynie^[1]. Został pochowany w rodzinnych Kobylanach^[1].

Wybrane publikacje

• Bronzy Małopolski Środkowej (1929)
• Kurhany komarowskie, Stanisławów 1939;
• The Sarmatians (vol. 73 in series „Ancient People and Places”) London: Thames & Hudson, 1970. (przetłumaczono na polski i wydano jako Sarmaci w 1979 przez PIW w serii Rodowody Cywilizacji);
• Kultura wysocka, 1931;
• Najstarsze dzieje narodu polskiego, Londyn 1941
• Polska przedhistoryczna, vol. 1 (1955), vol. 2 (1959) – on Prehistoric Poland.

Odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (16 marca 1937, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)^[19]
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Krzyż Obrony Lwowa^[3]
• Odznaka pamiątkowa „Orlęta”^[3]
• Złota odznaka honorowa Koła Lwowian w Londynie (1978)^[20]

Przypisy

Bibliografia

• Siódme Sprawozdanie Dyrekcyi Wyższego Gimnazyum Realnego im. A, Mickiewicza we Lwowie za lata szkolne 1915/16 i 1916/17. Lwów: Nakładem Dyrekcji, 1917.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Nasi mistrzowie. Tadeusz Sulimirski. archeo.uj.edu.pl. [dostęp 2019-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-14)].
• Prof. Tadeusz Sulimirski. in-memoriam.uj.edu.pl. [dostęp 2019-10-27].