Tadeusz Szułdrzyński

Tadeusz Szułdrzyński
Data i miejsce urodzenia

19 października 1864
Poznań

Data i miejsce śmierci

20 października 1943
Kozietuły

Senator I kadencji (II RP)
Okres

od 1922
do 1927

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Tadeusz Szułdrzyński (ur. 19 października 1864 w Poznaniu, zm. 20 października 1943 w Kozietułach) – polski prawnik, ziemianin, działacz społeczny i gospodarczy, polityk, senator w II RP, członek Naczelnej Rady Ludowej w 1918 roku[1].

Życiorys

Tadeusz Szułdrzyński ukończył gimnazjum w Poznaniu, następnie studia prawniczo-ekonomiczne w Berlinie i Lipsku oraz szkołę rolniczą w Berlinie[2].

Działał i pełnił różnorakie funkcje w Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk, Banku Włościańskim, Banku Ziemskim, Związku Ziemian, Poznańskim Ziemstwie Kre­dytowym, Centralnym Towarzystwie Gospodarczym (prezes w latach 1914–1923), Kasynie Obywatelskim, Polskim Centralnym Komitecie Wyborczym na Rzeszę Niemiecką. Był także posłem do Sejmu Pruskiego.

W grudniu 1918 roku znajdował się w grupie działaczy przyjmujących w Poznaniu Ignacego Paderewskiego, którego przyjazd stał się bezpośrednią przyczyną wybuchu powstania wielkopolskiego.

Był członkiem Komitetu Obrony Narodowej Województwa Poznańskiego w Poznaniu w 1920 roku[3].

W niepodległej Polsce był współtwórcą Komisji Polskich Związków Ziemiańskich, Banku Związku Ziemian, Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Rolniczego, a następnie Stronnictwa Narodowo–Chrześcijańskiego, z ramienia którego w latach 1922–1927 zasiadał w Senacie II RP I kadencji[4]. W 1922 podpisał się pod oświadczeniem, odrzucającym wybór Gabriela Narutowicza na prezydenta RP, jako dokonany głosami mniejszości narodowych[5].

Był również członkiem rad nadzorczych m.in. Związku Ziemian, Związku Producentów Rolniczych, Banku Związku Spółdzielni Zarobkowych oraz Banku Kwilecki, Potocki i Spółka[6].

Ciężka choroba oczu zmusiła Szułdrzyńskiego do istotnego ograniczenia działalności politycznej i gospodarczej. We wrześniu 1939 roku musiał uciekać z Wielkopolski[6].

Tadeusz Szułdrzyński napisał książkę pt. Wspomnienia wielkopolskie[4].

Ordery i odznaczenia

Życie prywatne

Był synem Zygmunta i Józefy z Zakrzewskich. Zygmunt Szułdrzyński w 1873 roku wykupił z rąk niemieckich majątek Bolechowo wraz z folwarkiem Szlachęcin, w którym Tadeusz mieszkał do początku II wojny światowej. Majątek ten stał się własnością Tadeusza w 1890 roku.

Ożenił się 23 stycznia 1899 roku z Wandą Zakrzewską, z którą miał dzieci: Stanisława Zygmunta Marię (1900–1992), Emilię Marię Józefę (1902), Jana Mariana Antoniego (1903), Józefę Marię Teresę (1904), Tadeusza Mariana Stanisława (1906–1940, zginął w Katyniu), Anielę Szułdrzyńską (1908–?, późniejszą Budny) i Wandę Annę (1912)[8].

Przypisy

  1. ↑ Dziennik Poznański nr 281, rocznik 60, 7 grudnia 1918 roku, [b.n.s]
  2. ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 727. reprint Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1984
  3. ↑ Obrona państwa w 1920 roku, Warszawa 1923, s. 566.
  4. ↑ a b Tadeusz Szułdrzyński – Wspomnienia wielkopolskie. [dostęp 2012-06-16].
  5. ↑ Oświadczenie Chrz. Zw. Jedn. Nar., „Dziennik Poznański”, nr 283, 12 grudnia 1922, s. 1.
  6. ↑ a b Biblioteka sejmowa – Parlamentarzyści RP: Tadeusz Szułdrzyński. [dostęp 2012-06-16].
  7. ↑ M.P. z 1929 r. nr 274, poz. 630 „za zasługi na polu pracy narodowej i społeczno-rolniczej”.
  8. ↑ Tadeusz Szułdrzyński w Wielkiej genealogii Minakowskiego. [dostęp 2012-06-16].

Książka napisana przez Szułdrzyńskiego

  • Tadeusz Szułdrzyński: Wspomnienia wielkopolskie. Lublin: Wydawnictwo Werset, 2012. ISBN 978-83-60133-97-2.

Bibliografia

  • Witold Molik: Szułdrzyński Tadeusz (1864–1943). W: Polski Słownik Biograficzny. T. 49/2. Kraków: 2013, s. 285–287. ISBN 978-83-63352-24-0.