Tadeusz Wędrowski

Tadeusz Wędrowski

porucznik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia	22 kwietnia 1898 Warszawa
Data i miejsce śmierci	16–19 kwietnia 1940 Katyń
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Marszałek Edward Śmigły-Rydz na kwaterze korporacji akademickiej Konwent Polonia w Wilnie w 1937 roku

Tadeusz Wędrowski (ur. 22 kwietnia 1898 w Warszawie, zm. 16–19 kwietnia 1940 w Katyniu) – porucznik broni pancernych rezerwy Wojska Polskiego, inżynier budownictwa, budowniczy kompleksu Torów Wyścigów Konnych na Służewcu.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Wacława – przedsiębiorcy budowlanego, budowniczego kościołów i Marianny z Nowakowskich^[1] – siostry ks. prałata dr Marcelego Nowakowskiego, proboszcza parafii Najświętszego Zbawiciela w Warszawie. Uczył się w Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego, już w czasie nauki szkolnej był aktywnym członkiem Organizacji Młodzieży Narodowej i harcerzem^[2][3]. Po ukończeniu gimnazjum w 1918 roku wstąpił na Politechnikę Warszawską. Zaraz jednak zaciągnął się ochotniczo do Wojska Polskiego, gdzie w latach 1918–1920 walczył w 5 Pułku Ułanów Zasławskich pod dowództwem gen. Stanisława Sochaczewskiego. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 178. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii^[4][5]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 5 puł w Ostrołęce^[6][7]. W 1931 ukończył kurs samochodowy w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie^[1]. Później, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów rezerwy samochodowych^[8].

W latach 1921–1927 studiował na Politechnice Warszawskiej, uzyskując dyplom inżyniera budownictwa lądowego. W trakcie studiów został przyjęty do korporacji akademickiej Arkonia. Pełnił obowiązki jej prezesa (1927) oraz sprawował odpowiedzialną funkcję oldermana.

Po studiach pracował kilka lat w przedsiębiorstwie ojca, do czasu likwidacji firmy z powodu kryzysu gospodarczego. W latach 30. pracował jako kierownik nadzoru robót Okręgu Korpusu I w Warszawie^[9]. Był budowniczym Torów Wyścigów Konnych na Służewcu, otwartych wiosną 1939 r. – zajmował się m.in. budową trybun.

Tadeusz Wędrowski należał do ludzi niezwykle aktywnych społecznie. Jego powiązania z wojskiem powodowały, że żywo interesował się obronnością Kraju i należał do propagatorów tego zagadnienia. Jeszcze w czasach studenckich zainicjował wśród swoich kolegów z Arkonii kurs przysposobienia wojskowego. Był jednym z aktywniejszych członków Związku Filistrów Arkonii.

Należał do głównych inicjatorów głośnego komerszu zewnętrznego Arkonii z udziałem marszałka Rydza-Śmigłego w maju 1937 roku. Impreza ta szeroko komentowana, miała ogólnopaństwowe znaczenie. Zaowocowała m.in. reaktywowaniem Legii Akademickiej

W 1934, jako oficer rezerwy posiadał przydział do Kadry 8 Dywizjonu Samochodowego w Bydgoszczy^[10]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 4. lokatą w korpusie oficerów rezerwy broni pancernych^[11]. W tym czasie pozostawał w ewidencji Komendy Rejonu Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I^[12].

Nie objęty mobilizacją w sierpniu 1939 r. zgłosił się jako ochotnik. Walczył w broni pancernej i został pod Lwowem wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną. Przebywał w obozie w Kozielsku. Między 16 a 19 kwietnia 1940 został zamordowany przez NKWD w Katyniu^[12]. Symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 212-1-7)^[13].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana^[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Tadeusz Wędrowski był żonaty. Miał synów Jerzego i Michała^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych^[1]
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[9]

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
• Zbrodnia katyńska

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• „Księga Pamiątkowa Arkonii 1879–1929”
• „Księga Pamiątkowa Arkonii 1879–1979”