Tadeusz Wacław Nowacki

Grób Tadeusza Wacława Nowackiego na Cmentarzu Powązkowskim

Tadeusz Wacław Nowacki (ur. 25 listopada 1913 w Łodzi, zm. 26 września 2011) – polski pedagog, twórca pedagogiki pracy w Polsce.

Urodził się w rodzinie robotniczej. W 1927 ukończył Publiczną Szkołę Powszechną w Łodzi, następnie uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Zgierzu i tu uzyskał świadectwo dojrzałości (1933). Studia wyższe odbył na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studia ukończył w 1937 i uzyskał tytuł magistra filozofii na podstawie rozprawy pt. „Rozwój świadomości społecznej dziecka robotniczego Łodzi”. Publikacja tej pracy odbywa się dwa lata później. Następnie rozpoczął pracę jako asystent prof. dra Zygmunta Karola Mysłakowskiego w Katedrze Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czasie okupacji hitlerowskiej zaangażowany w pracę konspiracyjną i tajne nauczanie. Stopień doktora filozofii w zakresie pedagogiki uzyskał w 1946 na Uniwersytecie Łódzkim na podstawie rozprawy pt. „Samopoczucie dziecka przewlekle chorego”.

W 1946 współorganizował Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Łodzi, w której prowadził wykłady z pedagogiki. W 1954 został zatrudniony w Instytucie Pedagogiki w Warszawie. Inicjator, organizator, pierwszy dyrektor Instytutu Kształcenia Zawodowego. W 1957 otrzymał tytuł naukowy docenta, a w 1971 tytuł profesora zwyczajnego nauk humanistycznych. Twórca teorii kształcenia zawodowego. Autor „Podstaw dydaktyki zawodowej” (1971). Od 1962 roku należał do PZPR[1].

Jego dorobek naukowy liczy około 700 pozycji bibliograficznych, w tym 40 prac autorskich zwartych, ponad 100 pozycji redakcyjnych, ponad 500 studiów i artykułów publikowanych w kraju i za granicą.

Dyrektor Studium Pedagogicznego dla Nauczycieli Szkół Zawodowych w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego, dziekan Wydziału Agronomii Społecznej w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego, wicedyrektor Instytutu Pedagogiki, wieloletni przewodniczący Zespołu Problemowego Pedagogiki Pracy Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN. Na emeryturze od 1983.

Doctor honoris causa Akademii Bydgoskiej im. Kazimierza Wielkiego (2004) oraz Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. M. P. Dragomanowa w Kijowie (2005). Od 2009 związany z Uniwersytetem Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.

Zmarł 26 września 2011 roku, przeżywszy 98 lat. Msza żałobna odbyła się 5 października w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie. Został pochowany na Starych Powązkach w Warszawie (kwatera 154c-5-5)[2].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 5. ISBN 83-223-2073-6.
  2. ↑ Cmentarz Stare Powązki: JACEK NOWACKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-12-18].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Tadeusz Wacław Nowacki - grób.jpg
Autor: Krzem Anonim, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Tadeusza Wacława Nowackiego na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 154c, rząd 5, grób 5)