Tadeusz Werno
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 4 sierpnia 1931 | |
| Data śmierci | 20 grudnia 2022 | |
| Biskup pomocniczy koszalińsko-kołobrzeski | ||
| Okres sprawowania | 1974–2007 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat | 24 czerwca 1956 | |
| Nominacja biskupia | 22 marca 1974 | |
| Sakra biskupia | 25 maja 1974 | |
| Odznaczenia | ||
 | ||
| Data konsekracji | 25 maja 1974 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Koszalin | ||||||
| Miejsce | |||||||
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Tadeusz Werno (ur. 4 sierpnia 1931 w Kaźmierzu Wielkopolskim, zm. 20 grudnia 2022) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy koszalińsko-kołobrzeski w latach 1974–2007, od 2007 biskup pomocniczy senior diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.
Życiorys
Urodził się 4 sierpnia 1931 w Kaźmierzu Wielkopolskim[1]. Od 1945 do 1948 uczył się w gimnazjum w Sulechowie, a następnie od 1948 do 1951 uczęszczał do Niższego Seminarium Duchownego w Gorzowie Wielkopolskim[2]. W 1951 został przyjęty do Wyższego Seminarium Duchownego w Gorzowie Wielkopolskim[3][2]. Święcenia subdiakonatu i diakonatu otrzymał w 1955 przez posługę biskupa koadiutora śląskiego Herberta Bednorza[2]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 24 czerwca 1956 w Gorzowie Wielkopolskim biskup diecezjalny łódzki Michał Klepacz[1][2]. Magisterium z teologii uzyskał na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie[3].
Pracował jako wikariusz, w latach 1957–1959 w parafii katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gorzowie Wielkopolskim, a w latach 1959–1963 w parafii św. Jadwigi w Zielonej Górze. W 1963 został ustanowiony rektorem kaplicy publicznej Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gorzowie Wielkopolskim. Był też przez krótki czas wikariuszem, a następnie od 1971 do 1974 proboszczem parafii Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Świdwinie. W 1972 został inkardynowany do nowo ustanowionej diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. W koszalińskiej kurii biskupiej pełnił funkcję konsultora diecezjalnego i referenta ds. powołań duchownych[3].
W 1959 został ojcem duchowym w Niższym Seminarium Duchownym w Gorzowie Wielkopolskim[2]. W latach 1963–1971 pracował jako referent wydziału duszpasterskiego w gorzowskiej kurii biskupiej. Był redaktorem „Gorzowskich Wiadomości Kościelnych”[3].
22 marca 1974 został prekonizowany biskupem pomocniczym diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej ze stolicą tytularną Zattara[3][4]. Święcenia biskupie otrzymał 25 maja 1974 w katedrze Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Koszalinie. Udzielił mu ich kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski, któremu towarzyszyli Antoni Baraniak, arcybiskup metropolita poznański, i Ignacy Jeż, biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski[3]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Omnibus omnia factus sum” (Stałem się wszystkim dla wszystkich)[4]. W 1974 został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji. W kurii diecezjalnej objął funkcje przewodniczącego: wydziału duszpasterskiego, komisji liturgicznej oraz komisji śpiewu i muzyki kościelnej. Ponadto wszedł w skład rady duszpasterskiej i rady kapłańskiej[3]. W latach 80. pełnił funkcję przewodniczącego komitetu budowy Wyższego Seminarium Duchownego w Koszalinie. W stanie wojennym sprawował opiekę duszpasterską nad internowanymi i więzionymi. Trzykrotnie pełnił funkcję administratora diecezji: w 1996 po śmierci biskupa Czesława Domina, w 2004 po przeniesieniu biskupa Mariana Gołębiewskiego na urząd arcybiskupa metropolity wrocławskiego i w 2007 po mianowaniu Kazimierza Nycza arcybiskupem metropolitą warszawskim[2]. 22 września 2007 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z funkcji biskupa pomocniczego diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej[5][6].
W ramach Episkopatu Polski został członkiem komisji: ds. Duszpasterstwa Rolników, ds. Duszpasterstwa Ludzi Morza[3], ds. Misji i ds. Rodzin[2]. Współkonsekrował biskupów pomocniczych koszalińsko-kołobrzeskich: Krzysztofa Zadarkę (2009) i Krzysztofa Włodarczyka (2016)[7].
Zmarł 20 grudnia 2022[8]. 23 grudnia 2022 został pochowany w kwaterze kapłańskiej na cmentarzu komunalnym w Koszalinie[9].
Odznaczenia i wyróżnienia
Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 21 września 2007 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[10].
Nadano mu tytuły honorowego obywatela Świdwina (1996)[11] i Słupska (2006)[12].
Przypisy
- ↑ a b Nota biograficzna Tadeusza Werny na stronie diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. diecezjakoszalin.pl. [dostęp 2017-02-03].
- ↑ a b c d e f g Koszalin: Msza dziękczynna za posługę bp Werno. ekai.pl (arch.), 2007-09-22. [dostęp 2018-06-23].
- ↑ a b c d e f g h K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 153. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ a b G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 397. ISBN 83-911554-0-4.
- ↑ Rinuncia di Ausiliare di Koszalin-Kołobrzeg (Polonia). press.vatican.va, 2007-09-22. [dostęp 2013-10-06]. (wł.).
- ↑ Benedykt XVI przyjął dwie rezygnacje biskupie. episkopat.pl (arch.), 2007-09-22. [dostęp 2013-12-27].
- ↑ Tadeusz Werno. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2016-06-12]. (ang.).
- ↑ W. Parfianowicz: Zmarł bp Tadeusz Werno. diecezjakoszalin.pl, 2022-12-20. [dostęp 2022-12-20].
- ↑ W. Parfianowicz: Koszalińskie uroczystości pogrzebowe bp. Tadeusza Werno. koszalin.gosc.pl, 2022-12-23. [dostęp 2022-12-23].
- ↑ M.P. z 2008 r. nr 3, poz. 32. [dostęp 2013-10-06].
- ↑ Honorowi Obywatele Świdwina. swidwin.pl. [dostęp 2020-07-12].
- ↑ Uchwała Nr LIX/796/06 Rady Miejskiej w Słupsku. bip.um.slupsk.pl, 2006-07-12. [dostęp 2013-10-06].
Linki zewnętrzne
- Nota biograficzna Tadeusza Werny na stronie diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. [dostęp 2017-02-03].
- Tadeusz Werno na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-09]
- Tadeusz Werno w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2010-11-09]