Tadeusz Wilecki

Tadeusz Wilecki

Tadeusz Wałach

Gen. Tadeusz Wilecki (drugi z prawej) – II Krajowy Zjazd Związku Polskich Spadochroniarzy (maj 1995)
generał broni
Data i miejsce urodzenia	20 marca 1945 Wielkie
Przebieg służby
Lata służby	1967–1998
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	25. Nyski Pułk Zmechanizowany 18. Pułk Czołgów Średnich 10. Sudecka Dywizja Pancerna 5. Saska Dywizja Pancerna Śląski Okręg Wojskowy Sztab Generalny Wojska Polskiego
Odznaczenia

Tadeusz Adam Wilecki, właśc. Tadeusz Wałach (ur. 20 marca 1945 w Wielkich) – generał broni Wojska Polskiego, szef Sztabu Generalnego WP w latach 1992–1997. Kandydat na urząd Prezydenta RP w wyborach prezydenckich w 2000.

Życiorys

Syn Jana^[1]. W 1963 ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego w Oleśnicy^[2]. W 1967 ukończył Oficerską Szkołę Wojsk Pancernych w Poznaniu. Był dowódcą plutonu, a następnie kompanii czołgów w 25 pułku zmechanizowanym w Opolu. W latach 1971–1974 studiował w Akademii Sztabu Generalnego. W latach 1976–1979 był dowódcą 18 pułku czołgów średnich. W 1979 objął stanowisko zastępcy dowódcy ds. liniowych 10 Sudeckiej Dywizji Pancernej w Opolu. W latach 1980–1982 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR. W latach 1982–1984 był szefem sztabu, a w latach 1984–1986 dowódcą 5 Saskiej Dywizji Pancernej w Gubinie, był także członkiem egzekutywy KW PZPR w Zielonej Górze. W 1987 został mianowany na stopień generała brygady.

W latach 1987–1989 szef sztabu-zastępca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego. We wrześniu 1989 został mianowany dowódcą ŚOW. W 1990 mianowany na stopień generała dywizji. W sierpniu 1992 prezydent RP Lech Wałęsa, na wniosek ministra obrony narodowej Janusza Onyszkiewicza, mianował go na stanowisko szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Brał udział w tzw. obiedzie drawskim. Jego rolę w tamtych wydarzeniach opisał szczegółowo tygodnik „Przegląd”:

Wilecki z Malejczykiem należeli do najważniejszych kucharzy przygotowujących słynny «obiad drawski». Byli w tę aferę zanurzeni po epolety. Byli najbliższymi stronnikami Wałęsy prącego do pełni władzy w Polsce. Jeden z najważniejszych celów na tej drodze stanowiło wyjęcie spod władzy i kontroli ministra obrony narodowej – wówczas Piotra Kołodziejczyka – Wojskowych Służb Informacyjnych i podporządkowanie ich szefowi Sztabu Generalnego^[3].

W 1992 otrzymał awans na stopień generała broni. W marcu 1997 prezydent RP Aleksander Kwaśniewski odwołał go ze stanowiska. W czerwcu 1998 został zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeszedł w stan spoczynku.

Na emeryturze poświęcił się pracy społecznej. Został jednym z patronów Komitetu Budowy Pomnika Romana Dmowskiego^[4]. W wyborach prezydenckich w 2000 kandydował z ramienia Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego, z poparciem ugrupowania Rodzina Warszawska, którego liderem był wówczas Roman Giertych. Uzyskał w nich wynik 0,16% poparcia, co przełożyło się na 28 805 głosów i dało mu przedostatnie, 11. miejsce^[5].

W 2008 był jednym ze współzałożycieli Stowarzyszenia Pro Militio, którego następnie został wybrany prezesem^[6][7][8]. Wchodzi także w skład rad nadzorczych G & O Group (od 2005)^[9] oraz Euromet Holding (od 2014)^[10].

Życie prywatne

Mieszka w Warszawie. Od 1972 żonaty z Marylą, pedagogiem. Małżeństwo ma córkę i syna^[11].

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej^[12]
• Komandor Legii Honorowej (Francja, 1994)

Przypisy

Bibliografia

• Tadeusz Panecki, Franciszek Puchała, Jan Szostak: Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003. Warszawa: Bellona, 2003. ISBN 978-83-11-09781-0.
• Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990. T. IV: S-Z. Toruń: 2010.
• Tadeusz Wilecki – spotkanie (pol.). czat.wp.pl, 2000-07-10. [dostęp 2016-01-26].
• Zygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939–1949. Gubin: Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Gubińskiej, 2011. ISBN 978-83-88059-54-4.