Tadeusz Zachariasiewicz

Tadeusz Zachariasiewicz

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1872 Cieszanów
Data i miejsce śmierci	28 lutego 1953 Kraków
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	56 pułku piechoty
Odznaczenia

Tadeusz Zachariasiewicz (ur. 13 lutego 1872 w Cieszanowie, zm. 28 lutego 1953 w Krakowie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

W 1890, po ukończeniu 8 klasowego cesarsko-królewskiego Gimnazjum w Wadowicach (obecnie I Liceum Ogólnokształcące imienia Marcina Wadowity) oraz zdaniu matury, odbył jako ochotnik, jednoroczną służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Po odbyciu służby i uzyskaniu patentu oficerskiego rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po zakończeniu studiów rozpoczął zawodową służbę w cesarskiej i królewskiej armii. W latach 1895–1918 jako praktykant, referent, audytor i szef sądu służbę pełnił w Wiedniu, Czerniowcach, Stanisławowie i Lwowie. Był także szefem sądu polowego 56 pułku piechoty (Infanterieregiment Graf Daun Nr 56) w Krakowie (III batalion w Wadowicach) wchodzącego w skład XXIII Brygady Piechoty 12 Dywizji Piechoty. W latach 1913–1915 pułkiem dowodził Antoni Madziara, późniejszy tytularny generał dywizji WP. W lipcu 1914 88% żołnierzy pułku było narodowości polskiej.

12 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony sędzią w Sądzie Dywizyjnym w Cieszynie. 1 lutego 1919 przeniesiony został do Departamentu Wojskowo-Prawnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 26 lutego 1919 mianowany szefem Sądu Okręgu Generalnego w Lublinie. Od 8 kwietnia 1919 do przejścia na emeryturę był sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie. Od 24 grudnia 1919 pełnił obowiązki przewodniczącego Najwyższego Sądu Wojskowego. 1 lipca 1926 ze względu na stan zdrowia przeniesiony w stan spoczynku. Po przejściu na emeryturę mieszkał w Wadowicach, Radomiu i Krakowie. Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim (sektor SC10-1-27)^[1].

Grób gen. Tadeusza Zachariasiewicza na cmentarzu Salwatorskim w Krakowie

Tadeusz był żonaty z Marią z Merzowiczów, z którą miał troje dzieci: Feliksa Aleksandra Krzysztofa (ur. 18 czerwca 1902 w Czerniowcach), Kazimierza (1905) i Zofię (1912). Obaj synowie matury uzyskali w tym samym gimnazjum, co ich ojciec. Obaj też byli oficerami WP. Feliks został zamordowany w 1940 roku w Katyniu^[2].

Awanse

• porucznik – 1892
• nadporucznik audytor (Oberleutnantauditor) – 1897
• kapitan audytor (Hauptmannauditor) – 1900
• major audytor (Majorauditor) – 1912^[3]
• podpułkownik audytor (Oberstleutnant-Auditor) – 1915
• pułkownik audytor (Oberstauditor) -
• generał podporucznik – 1 maja 1920, w 1922 zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919

Ordery i odznaczenia

• Kawaler Orderu Franciszka Józefa – Austro-Węgry (1915)^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Księga absolwentów Gimnazjum i Liceum w Wadowicach z lat 1874-2007. wadowita.livenet.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-30)].
• P. Zachariasiewicz, Przez wieki wierni Polsce ormiańscy chłopcy malowani…w Katyniu 1940 r. wymordowani, Biuletyn Ormiańskiego Towarzystwa Kulturalnego, nr 86-87, Kraków 2016, s. 18-19