Tadeusz Zawadzki (historyk)
 | Ten artykuł od 2010-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| ||
| Państwo działania |  Polska | |
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 7 kwietnia 1919 Wilno | |
| Data i miejsce śmierci | 4 stycznia 2008 Tournus | |
| Profesor nauk humanistycznych | ||
| Specjalność: historia | ||
| Alma Mater | Uniwersytet Jagielloński | |
| Doktorat | 1951 | |
Tadeusz Zawadzki (ur. 7 kwietnia 1919 w Wilnie, zm. 4 stycznia 2008 w Tournus we Francji) – polski historyk starożytności, znany szeroko w świecie badacz dziejów antycznych, twórca poznańskiej szkoły badań nad starożytnością, uczeń Ludwika Piotrowicza
Życiorys
Pobyt w Wilnie
Pochodził ze znanej wileńskiej rodziny księgarzy i wydawców. Nakładem Jego pradziada, Józefa Zawadzkiego, światło dzienne ujrzały m.in. „Ballady i romanse” Adama Mickiewicza oraz słynne dzieło wybitnego historyka Joachima Lelewela „Dzieje starożytne”.
Tadeusz Zawadzki rozpoczął studia uniwersyteckie w Wilnie, ale już w roku 1938 przeniósł się do Krakowa. Ściągnęły Go tam wielkie zainteresowanie dziejami starożytnymi i sława profesora Ludwika Piotrowicza, który wówczas kierował Katedrą Historii Starożytnej na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Wybuch wojny zastał go jednak w Wilnie, gdzie spędzał wakacje. Pozostał tam aż do roku 1945, biorąc, jako żołnierz wileńskiej AK, aktywny udział w ruchu oporu.
Pobyt w Krakowie i Poznaniu
Studia podjął natychmiast po zakończeniu działań wojennych – w Krakowie. Tutaj też w roku 1951 obronił u prof. Ludwika Piotrowicza rozprawę doktorską nt. "Z zagadnień struktury agrarno-społecznej krajów małoazjatyckich w epoce hellenizmu", opublikowaną w 1952 r. w Poznaniu. W roku 1954 przeniósł się do Poznania.
Najwybitniejszą uczennicą była Julia Zabłocka.
Przebywał także na pobytach stypendialnych w Paryżu, gdzie pracował u boku wielkich Mistrzów: Louisa Roberta i Hansa Georga Flauma z College de France w Paryżu.
Pobyt w Szwajcarii i Francji
W 1967 otrzymał bardzo przez niego upragnione i długo oczekiwane zaproszenie w charakterze visiting professor ze strony Uniwersytetu Miséricorde w Szwajcarii. Władze PRL wyraziły zgodę na wyjazd. We Fryburgu wykładał przez cały rok akademicki 1967-1968.
W chwili wyjazdu na Zachód był już postacią znaną. Miał w swym dorobku szereg publikacji, które przyniosły mu rzeczywiste uznanie, w tym słynny artykuł „Emporium Piretensium. Contribution a la géographie historique des provinces de Thrace et de Mésie inférieure”, opublikowany w Bulletin de Correspondance Hellénique w 1964.
W 1968 Ministerstwo Oświaty i Szkolnictwa Wyższego nie wyraziło zgody na przedłużenie urlopu naukowego Zawadzkiego na kolejny rok, mimo wcześniejszego pozytywnego stosunku do tej sprawy. Napięta sytuacja polityczna i społeczna w Polsce oraz szykowane wielkie reformy na polskich uczelniach sprawiły, że wybrał on emigrację i nie wrócił już do Polski. W 1969 wygrał konkurs na stanowisko kierownika Katedry Historii Starożytnej Uniwersytetu we Fryburgu, na czele której – jako profesor zwyczajny – stał aż do przejścia na emeryturę w roku 1989.
W Szwajcarii podjął, zapoczątkowane jeszcze w Polsce, badania nad Scriptores Historiae Augustae, późnoantycznym zbiorem cesarskich biografii.
Na emeryturze mieszkał we Francji w miasteczku Tournus. Po transformacji ustrojowej podjął ponownie współpracę z macierzystym środowiskiem polskich - zwłaszcza poznańskich - historyków starożytności. Co jakiś czas odwiedzał też Polskę.
