Tai Woffinden

Tai Woffinden

Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1990 Scunthorpe
Informacje klubowe
Klub	Liga polska: Betard Sparta Wrocław Liga szwedzka: Västervik Speedway
Kariera seniorska
Lata Klub Liga brytyjska 2006–2007 Scunthorpe Scorpions 2006 Sheffield Tigers 2007–2008 Rye House Rockets 2009–2014 Wolverhampton Wolves 2016 Wolverhampton Wolves Liga polska 2008–2010 Włókniarz Częstochowa 2011 Start Gniezno 2012– Betard Sparta Wrocław Liga szwedzka 2008–2011 Vargarna Norrkoping 2012 Dackarna Målilla 2014–2016 VMS Elit Vetlanda 2017–2018 Masarna Avesta 2019 Indianerna Kumla 2021 Dackarna Målilla 2023 Västervik Speedway Liga duńska 2022 Esbjerg Vikings
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja 2008– Wielka Brytania
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Wielka Brytania Mistrzostwa świata złoto 2013 indywidualnie złoto 2015 indywidualnie złoto 2018 indywidualnie złoto 2021 drużynowo srebro 2016 drużynowo srebro 2016 indywidualnie srebro 2018 drużynowo srebro 2020 indywidualnie brąz 2017 indywidualnie
Strona internetowa

Tai Woffinden (ur. 10 sierpnia 1990 w Scunthorpe) – brytyjski żużlowiec, wielokrotny reprezentant Wielkiej Brytanii, indywidualny mistrz świata w sezonach 2013, 2015 oraz 2018. Wygrywając Grand Prix 2018 stał się pierwszym zawodnikiem z Wielkiej Brytanii, który trzykrotnie zostawał żużlowym IMŚ. Złoty medalista Speedway of Nations 2021. Siedmiokrotny medalista indywidualnych mistrzostw Wielkiej Brytanii (złoty – 2013, 2014, 2015, brązowy – 2008, 2009, 2011, 2012)^[1]. Razem ze Spartą Wrocław zwycięzca żużlowej Ekstraligi w sezonie 2021 i siedmiokrotny medalista tych rozgrywek. Uważany za jednego z najlepszych żużlowców w historii i legendę drużyny WTS Sparty Wrocław.

W zawodach indywidualnych startuje z numerem 108, a większość jego teamu stanowią Polacy^[2].

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Woffinden urodził się w Anglii. Kiedy jego ojciec Rob, który również był żużlowcem, skończył karierę w 1994, przeprowadził się wraz z rodziną do Perth, do Australii, którą Tai do dziś uważa za swoją ojczyznę^[3]. Mimo to podczas swojej kariery zdecydował się reprezentować Wielką Brytanię. Jako dziecko trenował taekwondo. Będąc nastolatkiem zaczął odnosić pierwsze sukcesy w lokalnych australijskich zawodach żużlowych. W 2006 roku jego rodzina wróciła do Anglii, by pomagać mu w rozwoju kariery^[4].

Kariera

W 2006 podpisał kontrakt z drużyną Scunthorpe Scorpions, jeżdżącą wówczas w Conference League – trzecim poziomie rozgrywkowym w Wielkiej Brytanii. Jeździł również dla Sheffield Tigers w Premier League, na drugim poziomie rozgrywkowym (zawodnicy w Wielkiej Brytanii mogą startować w więcej niż jednej lidze w tym kraju). 29 maja zadebiutował w Conference League. W dniu 16. urodzin zadebiutował w ligowym meczu w barwach Sheffield. W starciu z Redcar Bears pojechał w trzech wyścigach. Nie zdobył jednak żadnego punktu. Jego debiutancki sezon w barwach klubu ze Scunthrope był bardzo udany. Zakończył go ze średnią biegową wynoszącą 2,497. W następnym roku oprócz jazdy dla Scunthorpe, startował też w barwach Rye House Rockets w Premier League, gdzie jeździł do 2008 roku. Przed sezonem 2008 podpisał kontrakt z Włókniarzem Częstochowa^[5]. Był to jego pierwszy kontrakt polskiej lidze. W tym samym roku zaczął również starty w lidze szwedzkiej.

W reprezentacji Wielkiej Brytanii zadebiutował startując w półfinale Drużynowych Mistrzostw Świata Juniorów 2008.

Od sezonu 2009 jeździł dla Wolverhampton Wolves. Już w pierwszym sezonie startów został z tą drużyną drużynowym mistrzem wielkiej Brytanii. Organizatorzy przyznali mu stałą dziką kartę na starty w cyklu Grand Prix 2010^[6]. W tym samym roku zmarł jego ojciec, który wspierał go przez całą dotychczasową karierę, przez co zawodnik mocno się pogubił. Długo nie mógł się po tym otrząsnąć^[7]. GP skończył z dorobkiem jedynie 49 punktów w jedenastu rundach. Zajął 14. miejsce, ostatnie spośród zawodników, którzy startowali w każdym turnieju.

W latach 2007–2011 zdobywał medale młodzieżowych indywidualnych mistrzostw Wielkiej Brytanii (złoty – 2008, 2011, srebrny – 2009, 2010, brązowy – 2007).

Przed drugą rundą Indywidualnych mistrzostw Europy 2013

Sezon 2012 był pierwszym sezonem Woffindena w barwach Sparty Wrocław.

Rok później drugi raz w karierze jeździł w Grand Prix – podobnie jak trzy lata wcześniej, dostał stałą dziką kartę^[8]. 18 maja 2013 roku wygrał swoją pierwszą rundę GP – Grand Prix Czech w Pradze. 21 września 2013 podczas drugiego biegu GP Skandynawii spowodował upadek Tomasza Golloba, w wyniku którego Polak doznał wstrząsu mózgu oraz przesunięcia siódmego kręgu w kręgosłupie^[9]. Przez cały cykl notował dobre wyniki, co sprawiło, że został indywidualnym mistrzem świata – najmłodszym w całej historii Grand Prix. Przed sezonem kurs na jego zwycięstwo wynosił 1:500^[10]. W sezonie 2013 osiągnął też najwyższą w całej dotychczasowej karierze średnią biegową w polskiej Ekstralidze (2,471). Startował również w Indywidualnych mistrzostwach Europy – w klasyfikacji generalnej zajął piąte miejsce, nie startował jednak w ostatniej rundzie^[11].

Kolejna szansa na medal Grand Prix pojawiła się w 2014 roku. Woffinden skończył cykl GP ze 121 punktami na koncie. Tyle samo miał Nicki Pedersen, co oznaczało, że zawodnicy muszą odjechać bieg dodatkowy. W nim lepszy okazał się Duńczyk. Z Elit Vetlandą wygrał ligę szwedzką, będąc zawodnikiem z najwyższą średnią biegową w swojej drużynie i drugą najwyższą w całej lidze.

W 2015 roku zdobył swoje drugie indywidualne mistrzostwo świata z najwyższą w karierze liczbą 163 punktów. Przewaga nad rywalami była na tyle duża, że zapewnił to sobie jeszcze przed ostatnią rundą. W całym sezonie aż 6 razy stanął na podium zawodów GP, co również jest jego dotychczasowym rekordem wyrównanym trzy lata później. W 2016 został wicemistrzem ustępując Gregowi Hancockowi. 30 lipca 2016 w finale Drużynowego Pucharu Świata na torze w Manchesterze zdobył 19 punktów dla reprezentacji Wielkiej Brytanii. Turniej zakończył się dosyć niespodziewanym srebrem Brytyjczyków. Był to pierwszy medal DMŚ tej reprezentacji od dziesięciu lat. Po tym jak drugi raz w karierze wygrał ligę brytyjską z Wolverhampton, ogłosił, że od sezonu 2017 nie będzie startował w tych rozgrywkach. Zrezygnował też z występów w reprezentacji. Jak sam mówił, było to spowodowane brakiem profesjonalnego podejścia do kadry wśród innych zawodników^[12].

W 2017 zdobył brązowy medal Grand Prix. Był to jego czwarty medal tych rozgrywek w karierze. W 2018 trzeci raz zdobył Indywidualne mistrzostwo świata, stając się pierwszym zawodnikiem reprezentującym Wielką Brytanię w żużlowych IMŚ, który tego dokonał. Był to jego piaty medal tych rozgrywek na przestrzeni sześciu lat. 6 października 2018 jak dotąd po raz ostatni wygrał rundę Grand Prix. Po roku przerwy powrócił do reprezentacji^[13]. Zaliczył znakomity występ podczas finału Speedway Of Nations 2018, gdzie w trzynastu biegach tylko raz nie przyjechał pierwszy. Nie wystarczyło to do zdobycia mistrzostwa przez Wielką Brytanię. Woffinden musiał zadowolić się srebrem.

7 czerwca 2019 w 1. biegu ligowego meczu przeciwko Motorowi Lublin doznał bardzo poważnej kontuzji^[14], która wykluczyła go ze startu w finale Speedway of Nations 2019. Nie wystąpił też w dwóch rundach Grand Prix 2019. Ogólnie dalsza część cyklu nie szła mu najlepiej i skończył go dopiero na 13. miejscu. W 2020 zdobył kolejny srebrny medal Grand Prix. Jego zdobycie przypieczętował dopiero po dodatkowym wyścigu z Fredrikiem Lindgrenem, gdyż obaj zawodnicy mieli po 117 punktów na koniec cyklu. Dzień po ostatniej rundzie GP w ligowym starciu ze Stalą Gorzów, zanotował upadek, w wyniku którego znowu ominął go finał Speedway of Nations. Był to dla niego koniec sezonu^[15].

W 2021 po dziesięciu latach startów dla wrocławskiej drużyny i wcześniejszych pięciu medali ligowych w barwach tej drużyny, pierwszy raz zdobył z nią złoto Drużynowych Mistrzostw Polski. 14 września 2021 Sparta Wrocław poinformowała o przedłużeniu kontraktu z Woffindenem do końca sezonu 2024^[16]. Z Dackarną Målilla wygrał ligę szwedzką. Po dwóch latach nieobecności wziął udział w SoN. Tworzył brytyjską drużynę wraz z Robertem Lambertem i rezerwowym Tomem Brennanem. Startował tylko pierwszego dnia rywalizacji, gdyż uraz którego nabawił się w trakcie jednego z wyścigów wykluczył go z drugiego dnia startów^[17]. Zastąpił go Daniel Bewley^[18]. Ostatecznie Brytyjczycy triumfowali w całych zawodach, po tym jak w wyścig finałowy przeciwko reprezentacji Polski na pierwszym miejscu ukończył Bartosz Zmarzlik, drugi do mety dojechał Robert Lambert, trzeci Daniel Bewley, a upadek zaliczył Maciej Janowski. Było to pierwsze złoto drużynowych mistrzostw świata dla tej reprezentacji od 32 lat. Po sezonie 2021 zrezygnował ze startów w lidze szwedzkiej i w 2022 poza jazdą w Polsce, występował również w lidze duńskiej w barwach Esbjerg Vikings^[19].

Życie prywatne

17 grudnia 2016 roku ożenił się z Faye Woffinden. 20 listopada 2017 parze urodziła się córka Rylee-Cruu^[20].

Po sezonie 2019 napisał autobiografię. W Polsce jest ona dostępna od 25 marca 2020^[21].

Zawodnik wyróżnia się bardzo dużą liczbą tatuaży^[22].

Starty w Grand Prix (Indywidualnych Mistrzostwach Świata na Żużlu)

Stan na 1 października 2022.

Zwycięstwa w poszczególnych zawodach Grand Prix

Nr	Dzień	Rok	Nazwa	Miejscowość	Tor	Długość toru
1.	18 maja	2013	Grand Prix Czech	Praga	Stadion Markéta	353m
2.	31 maja	2014	Grand Prix Czech	Praga	Stadion Markéta	353m
3.	14 czerwca	2014	Grand Prix Szwecji	Målilla	G&B Stadium	305m
4.	23 maja	2015	Grand Prix Czech	Praga	Stadion Markéta	353m
5.	26 września	2015	Grand Prix Sztokholmu	Solna	Friends Arena (sztuczny tor)	275m
6.	14 maja	2016	Grand Prix Polski	Warszawa	PGE Narodowy (sztuczny tor)	272m
7.	26 sierpnia	2017	Grand Prix Polski	Gorzów Wielkopolski	Stadion im. Edwarda Jancarza	329m
8.	12 maja	2018	Grand Prix Polski	Warszawa	PGE Narodowy (sztuczny tor)	272m
9.	30 czerwca	2018	Grand Prix Danii	Horsens	CASA Arena (sztuczny tor)	272m
10.	22 września	2018	Grand Prix Niemiec	Teterow	Bergring Arena	314m
11.	6 października	2018	Grand Prix Polski	Toruń	Motoarena	318m

Miejsca na podium

Nr	Dzień	Rok	Nazwa	Miejscowość	Tor	Miejsce	Punkty	Biegi	Zwycięzca
1.	18 maja	2013	Grand Prix Czech	Praga	Stadion Markéta	1.	19	(3,3,3,3,1,3,3)	—
2.	15 czerwca	2013	Grand Prix Polski	Gorzów Wielkopolski	Stadion im. Edwarda Jancarza	3.	12	(0,2,0,3,3,3,1)	Jarosław Hampel
3.	3 sierpnia	2013	Grand Prix Włoch	Terenzano	Olympia Stadium	2.	18	(2,2,3,3,3,3,2)	Niels Kristian Iversen
4.	17 sierpnia	2013	Grand Prix Łotwy	Daugavpils	Latvijas spīdveja centrs	3.	15	(2,3,3,2,1,3,1)	Greg Hancock
5.	7 września	2013	Grand Prix Słowenii	Krško	Stadion Matije Gubca	2.	17	(3,3,3,2,2,2,2)	Jarosław Hampel
6.	17 maja	2014	Grand Prix Finlandii	Tampere	Ratinan Stadion (sztuczny tor)	2.	16	(3,2,3,0,3,3,2)	Matej Žagar
7.	31 maja	2014	Grand Prix Czech	Praga	Stadion Markéta	1.	18	(3,3,1,2,3,3,3)	—
8.	14 czerwca	2014	Grand Prix Szwecji	Målilla	G&B Stadium	1.	18	(3,3,1,2,3,3,3)	—
9.	12 lipca	2014	Grand Prix Wielkiej Brytanii	Cardiff	Millennium Stadium (sztuczny tor)	2.	18	(3,3,1,3,3,3,2)	Greg Hancock
10.	16 maja	2015	Grand Prix Finlandii	Tampere	Ratinan Stadion (sztuczny tor)	2.	17	(3,0,3,3,3,3,2)	Nicki Pedersen
11.	23 maja	2015	Grand Prix Czech	Praga	Stadion Markéta	1.	18	(2,3,3,2,2,3,3)	—
12.	25 lipca	2015	Grand Prix Szwecji	Målilla	G&B Stadium	2.	17	(1,3,3,3,3,2,2)	Nicki Pedersen
13.	29 sierpnia	2015	Grand Prix Polski	Gorzów Wielkopolski	Stadion im. Edwarda Jancarza	3.	18	(3,3,3,3,3,2,1)	Matej Žagar
14.	12 września	2015	Grand Prix Słowenii	Krško	Stadion Matije Gubca	2.	18	(2,3,3,2,3,3,2)	Greg Hancock
15.	26 września	2015	Grand Prix Sztokholmu	Solna	Friends Arena (sztuczny tor)	1.	16	(0,2,3,2,3,3,3)	—
16.	14 maja	2016	Grand Prix Polski	Warszawa	Stadion Narodowy (sztuczny tor)	1.	14	(3,3,1,0,2,2,3)	—
17.	11 czerwca	2016	Grand Prix Danii	Horsens	CASA Arena (sztuczny tor)	3.	15	(1,3,3,2,3,2,1)	Maciej Janowski
18.	9 lipca	2016	Grand Prix Wielkiej Brytanii	Cardiff	Millennium Stadium (sztuczny tor)	2.	15	(1,2,2,2,3,3,2)	Antonio Lindbäck
19.	27 sierpnia	2016	Grand Prix Polski	Gorzów Wielkopolski	Stadion im. Edwarda Jancarza	2.	15	(3,1,1,3,2,3,2)	Jason Doyle
20.	22 października	2016	Grand Prix Australii	Melbourne	Etihad Stadium (sztuczny tor)	2.	15	(3,0,2,3,3,2,2)	Chris Holder
21.	26 sierpnia	2017	Grand Prix Polski	Gorzów Wielkopolski	Stadion im. Edwarda Jancarza	1.	18	(3,2,2,3,3,2,3)	—
22.	7 października	2017	Grand Prix Polski	Toruń	Motoarena	2.	15	(1,2,3,1,3,3,2)	Patryk Dudek
23.	28 października	2017	Grand Prix Australii	Melbourne	Etihad Stadium (sztuczny tor)	2.	16	(3,2,1,3,3,2,2)	Jason Doyle
24.	12 maja	2018	Grand Prix Polski	Warszawa	Stadion Narodowy (sztuczny tor)	1.	15	(2,0,2,3,3,2,3)	—
25.	30 czerwca	2018	Grand Prix Danii	Horsens	CASA Arena (sztuczny tor)	1.	18	(2,3,1,3,3,3,3)	—
26.	21 lipca	2018	Grand Prix Wielkiej Brytanii	Cardiff	Millennium Stadium (sztuczny tor)	2.	16	(3,1,3,1,3,3,2)	Bartosz Zmarzlik
27.	25 sierpnia	2018	Grand Prix Polski	Gorzów Wielkopolski	Stadion im. Edwarda Jancarza	3.	12	(2,1,2,2,2,2,1)	Martin Vaculík
28.	22 września	2018	Grand Prix Niemiec	Teterow	Bergring Arena	1.	16	(2,2,2,3,2,2,3)	—
29.	6 października	2018	Grand Prix Polski	Toruń	Motoarena	1.	15	(3,3,w,1,3,2,3)	—
30.	29 sierpnia	2020	Grand Prix Polski	Wrocław	Stadion Olimpijski	2.	18	(1,2,2,3,2,3,2)	Maciej Janowski
31.	18 września	2020	Grand Prix Czech	Praga	Stadion Markéta	2.	18	(t,2,2,2,2,2,2)	Bartosz Zmarzlik
32.	19 września	2020	Grand Prix Czech	Praga	Stadion Markéta	2.	18	(3,3,2,1,3,2,2)	Bartosz Zmarzlik
33.	2 października	2020	Grand Prix Polski	Toruń	Motoarena	3.	16	(0,3,3,1,3,2,1)	Max Fricke
34.	16 lipca	2021	Grand Prix Czech	Praga	Stadion Markéta	3.	16	(2,3,0,1,3,2,1)	Maciej Janowski
35.	1 października	2021	Grand Prix Polski	Toruń	Motoarena	3.	16	(3,3,3,3,0,3,1)	Artiom Łaguta
36.	28 maja	2022	Grand Prix Czech	Praga	Stadion Markéta	2.	18	(1,3,3,3,3,2,2,)	Martin Vaculík

Punkty w poszczególnych zawodach Grand Prix

Sezon 2010 miejsce punkty 1 4 5 5 7 6 3 6 2 6 4 14 49 Sezon 2011 miejsce punkty – – – – 2 – – – – – – 25 2 Sezon 2013 miejsce punkty 9 14 12 19 7 12 11 18 15 17 7 10 151 Sezon 2014 miejsce punkty 7 5 16 18 17 9 18 8 – 7 7 9 4 121 Sezon 2015 miejsce punkty 5 17 18 15 8 17 11 18 18 16 8 12 163 Sezon 2016 miejsce punkty 10 14 15 9 15 8 15 10 11 8 15 130 Sezon 2017 miejsce punkty 8 13 9 7 11 9 14 18 5 6 15 16 131 Sezon 2018 miejsce punkty 15 16 18 16 16 10 12 5 16 15 139 Sezon 2019 miejsce punkty 6 9 – – 6 6 8 11 5 9 13 60 Sezon 2020 miejsce punkty 14 18 11 10 18 18 16 12 117 Sezon 2021 miejsce punkty 16 8 6 14 11 10 8 9 14 16 10 6 122 Sezon 2022 miejsce punkty 4 10 18 11 7 4 10 10 14 5 8 93

Statystyki Starty 117 Zwycięstwa 11 Miejsca na podium 36 Finalista 46 Punkty 1278

Starty w indywidualnych mistrzostwach świata juniorów

Starty w drużynowych mistrzostwach świata

Drużynowy Puchar Świata

Sezon	Dzień	Miejscowość	Miejsce	Punkty	Biegi	Reprezentacja	Zwycięzca
2008	17 lipca	Vojens (Baraż)	5.	9	(1,3,1,1,2,1)	Wielka Brytania	Dania
2009	13 lipca 16 lipca	Peterborough (Półfinał) Leszno (Baraż)	5.	5 8	(1,1,1,1,1) (0,2,2,2,1,1)	Wielka Brytania	Polska
2010	26 lipca 31 lipca	King's Lynn (Półfinał) Vojens (Finał)	4.	7 6	(2,w,2,3,0) (d,2,3,1,0)	Wielka Brytania	Polska
2011	11 lipca 14 lipca	King's Lynn (Półfinał) Gorzów Wielkopolski (Baraż)	6.	10 6	(w,w,3,2,3,2) (1,0,1,3,1,0)	Wielka Brytania	Polska
2012	9 lipca 12 lipca	King's Lynn (Półfinał) Målilla (Baraż)	6.	8 14	(3,1,0,1,3) (2,6!,3,2,1)	Wielka Brytania	Dania
2013	15 lipca 18 lipca	King's Lynn (Półfinał) Praga (Baraż)	6.	18 14	(3,2,6!,2,2,3) (3,3,0,4!,2,2)	Wielka Brytania	Polska
2014	26 lipca 2 sierpnia	King's Lynn (Półfinał) Bydgoszcz (Finał)	4.	12 12	(1,3,3,2,3) (2,2,1,2!,3,2)	Wielka Brytania	Dania
2015	8 czerwca 11 czerwca	King's Lynn (Półfinał) Vojens (Baraż)	5.	13 21	(3,1,3,3,3) (3,3,3,6!,3,3)	Wielka Brytania	Szwecja
2016	30 lipca	Manchester (Finał)	2.	19	(3,2,3,6!,3,2)	Wielka Brytania	Polska

Speedway of Nations

Sezon	Dzień	Miejscowość	Miejsce	Punkty	Biegi	Reprezentacja	Zwycięzca
2018	8 czerwca 9 czerwca	Wrocław	2.	18 17+3	(3,3,3,3,3,3) (2,3,3,3,3,3+3)	Wielka Brytania	Rosja
2021	16 października	Manchester	1.	15	(2,3,2,4,4,w)	Wielka Brytania	–

Starty w lidze (szczegółowo)

Stan na 9 października 2022

Liga brytyjska

Liga polska

Liga szwedzka

Liga duńska

Pozostałe osiągnięcia

Indywidualne międzynarodowe mistrzostwa Ekstraligi

• 2014 – 9. miejsce – 6 pkt (0,1,3,1,1)
• 2015 – 10. miejsce – 9+0 pkt (3,1,1,3,1+0)
• 2016 – 7. miejsce – 10+1 pkt (3,2,1,2,2+1)
• 2017 – 11. miejsce – 7 pkt (0,2,2,2,1)
• 2018 – 9. miejsce –9+d pkt (2,3,1,3,w+d)
• 2020 – 6. miejsce – 11+2 pkt (1,2,3,2,3+2)
• 2021 – 13. miejsce – 3 pkt (3,0,d,ns,-)
• 2022 – 2. miejsce – 9+3+2 pkt (0,2,1,3,3+3+2)

Indywidualne mistrzostwa Wielkiej Brytanii

• 2007 – 16. miejsce – 0 pkt (w,-,-,-,-)
• 2008 – 3. miejsce – 11+2+1 pkt (1,3,3,1,3+2+1)
• 2009 – 3. miejsce – 11+2+1 pkt (2,2,2,3,2+2+1)
• 2011 – 3. miejsce – 15+1 pkt (3,3,3,3,3+1)
• 2012 – 3. miejsce – 12+3+1 pkt (2,3,2,3,2+3+1)
• 2013 – 1. miejsce – 15+3 pkt (3,3,3,3,3+3)
• 2014 – 1. miejsce – 12+3+3 pkt (3,1,3,2,3+3+3)
• 2015 – 1. miejsce – 13+3 pkt (1,3,3,3,3+3)

Od 2016 r. nie startuje w IM Wielkiej Brytanii.

Młodzieżowe indywidualne mistrzostwa Wielkiej Brytanii

• 2007 – 3. miejsce – 12+3+1 pkt (3,1,2,3,3+3+1)
• 2008 – 1. miejsce – 14+3 pkt (3,3,3,3,2+3)
• 2009 – 2. miejsce –10+2+2 pkt (2,0,2,3,3+2+2)
• 2010 – 2. miejsce – 14+2 pkt (3,3,3,3,2+2)
• 2011 – 1. miejsce – 15+3 pkt (3,3,3,3,3+3)

Zobacz też

• Uczestnicy Grand Prix na żużlu
• Lista Brytyjczyków w polskiej lidze żużlowej

Przypisy

Bibliografia

• Woffinden, Tai, Oakes, Peter: Tai Woffinden. Bez hamulców. Autobiografia. John Blake Publishing, 2019. ISBN 978-83-8129-546-8.
• Speedway History Info – Historia żużla | Tai Woffinden
• Tai Woffinden | Polish Speedway Database
• Tai Woffinden | Speedway riders, history and results (ang.)
• Tai Woffinden – mistrz, któremu przed sezonem nie dawano szans

Linki zewnętrzne

• Tai Woffinden Racing Website