Taikō Gyōyū

Taikō Gyōyū 退耕行勇
Data i miejsce urodzenia

1162
Kamakura

Data i miejsce śmierci

1241
Jufuku-ji

Szkoła

rinzai, zen synkretyczny

Linia przekazu
Dharmy zen

Myōan Eisai

Nauczyciel

Myōan Eisai

Zakon

zen

Taikō Gyōyū (ur. 1162, zm. 1241; jap. 退耕行勇) – japoński mistrz zen szkoły rinzai, prowadzący synkretyczną praktykę.

Życiorys

Urodził się w Kamakurze. Jako chłopiec zadecydował, że zostanie mnichem buddyjskim i poświęcił się studiom ezoterycznych nauk szkoły shingon. Po jakimś czasie zgodnie z rozkazem sioguna Yoritomo Minamoto (zm. 1199) podjął funkcję klasztornego asystenta w świątyni Hachiman. W tym samym czasie był również nadzorcą w klasztorach Eifuku i Daiji[1].

W 1200 roku do Kamakury przeniósł się Myōan Eisai (1141-1215). Gyōyū został jego uczniem. Ostatecznie został następcą mistrza i opatem klasztoru Jufuku. Mistrz Gyōyū działał głównie w rejonie Kamakury i cieszył się szacunkiem i zaufaniem rodu Minamotów. Masako Hōjō - wdowa po siogunie - zażądała aby Gyōyū został jej duchowym nauczycielem, a w końcu przyjęła mnisią ordynację od niego i została buddyjską mniszką[1].

Był w bliskich relacjach z trzecim siogunem z tego klanu - Sanetomo Minamoto. Sanetomo był oddanym buddystą i napisał szereg pieśni, dzięki którym wszedł do historii literatury japońskiej[1]. Gyōyū ciężko przeżył zamordowanie Sanetomo w 1219 roku i zapewne z tego powodu odosobnił się w Kioto i na górze Kōya. Tam też, po interwencji Masako, został opatem kompleksu klasztornego Kongōzammai-in, gdzie poświęcił się praktykom shingon oraz studiowaniu zenu. Wtedy to przez jakiś czas jego uczniem zen był Shinchi Kakushin (1207-1298). Gdy Gyōyū przeniósł się znów do Kamakury, Kakushin towarzyszył mu i pozostał przy nim aż do jego śmierci[1].

W tym ostatnim okresie życia mistrza, otaczały go bardzo wpływowe postacie. Został także opatem klasztoru Jōmyō (浄妙寺), wybudowanego w 1188 roku przez Yoshikane Ashikagę (義兼足利, zm. 1199) jako klasztor shingon. Nieco później, jego syn Yoshiuji Ashikaga(義氏足利, 1189-1254), zamienił go w klasztor zen, chociaż przez jakiś czas królowała w nim praktyka synkretyczna.

Mistrz zen Taikō Gyōyū zmarł w klasztorze Jufuku, którego był przedtem opatem.

Po przedwczesnej śmierci Eisaia (ale i Ryōnena) zasadniczo jego linię nauczania prowadzili tylko Gyōyū i Shakuen Eichō (zm. 1247). Nie udało im się jednak rozwinąć własnych trwałych linii przekazu i tradycja ta szybko wygasła.

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

Przypisy

  1. ↑ a b c d Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 23

Bibliografia

  • Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.