Taktyka salami

Taktyka salami (węg. Szalámitaktika) – określenie praktyki stopniowego eliminowania (krok po kroku) przedstawicielstwa partii demokratycznych oraz przejęcia władzy przez komunistów w państwach zajętych podczas II wojny światowej przez Armię Czerwoną i znajdujących się odtąd w strefie wpływów ZSRR. Definicja stalinowskiego planu została określona przez węgierskiego komunistę Mátyása Rákosiego[1].

Na skuteczność taktyki salami wpływała obecność w poszczególnych krajach Armii Czerwonej, co pozwalało na umocowanie słabej organizacji tamtych partii komunistycznych[2]. Ich celem było przejęcie pełnej władzy w danych państwach, toteż komuniści zawierali przejściowe koalicje z odrębnymi partiami lewicowymi bądź centrowymi, przejmując strategiczne urzędy państwowe. Następnie przy użyciu propagandy i doskonalonego aparatu terroru komuniści oskarżali koalicjantów o poglądy faszystowskie i antyradzieckie, zwalczając ich i przejmując pełną władzę państwową[3]. Władze komunistyczne przejęły w ten sposób (w latach 1945–1947) rządy w Polsce, na Węgrzech, w Rumunii, Jugosławii, Bułgarii i Albanii; komuniści umocnili również swoją pozycję w radzieckiej strefie okupacyjnej w Niemczech. Natomiast w Czechosłowacji partia komunistyczna usiłowała zdobyć władzę metodą legalną; po niepowodzeniu dokonała udanego zamachu stanu w 1948 roku[4].

Przypisy

  1. ↑ Agnieszka Pawlak: Z dziejów węgierskiej państwowości. [w:] Realia [on-line]. realia.com.pl. s. 105. [dostęp 2013-01-11].
  2. ↑ Antony Best: An International History of the Twentieth Century and Beyond. Abingdon: Routledge, 2008, s. 220. ISBN 0-203-88986-X.
  3. ↑ Steve Phillips: The Cold War: Conflict in Europe and Asia. Heinemann, 2001, s. 33.
  4. ↑ Steve Phillips: The Cold War: Conflict in Europe and Asia. Heinemann, 2001, s. 33–34.

Bibliografia

  • Encyklopedia Białych Plam, t. XVII, Radom 2000.