Tamaki Saitō

Tamaki Saitō
Państwo działania

 Japonia

Data i miejsce urodzenia

1961
Kitakami

Doktor nauk medycznych
Specjalność: psychiatria
Alma Mater

Uniwersytet Tsukuba

Doktorat

1990

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Tsukuba

Okres spraw.

od 2013

Tamaki Saitō (jap. 斎藤 環 Saitō Tamaki; ur. 1961 w Kitakami) – japoński lekarz psychiatra, krytyk kultury[1], profesor Uniwersytetu Tsukuba. Specjalista w zakresie psychiatrii okresu dojrzewania, autor książek dotyczących zjawiska hikikomori i subkultury otaku, popularyzator psychoanalizy Lacana[2].

W latach 1983–1988 prowadził badania nad pacjentami, którzy nie opuszczali swoich domów lub opuszczali je sporadycznie. Jest jedną z pierwszych osób, które zaobserwowały to zjawisko; wprowadził i spopularyzował pojęcie shakaiteki hikikomori (pol. „wycofanie społeczne”)[3].

Życiorys

Tamaki Saitō urodził się we wrześniu 1961 roku w Kitakami[4]. W 1990 roku ukończył studia doktoranckie na Uniwersytecie Tsukuba, uzyskując tytuł doktora nauk medycznych[2]. Od 1987 roku pracował w szpitalu Sōfūkai Sasaki w Funabashi, gdzie objął stanowisko kierownika oddziału psychiatrycznego[5]. W kwietniu 2013 roku został profesorem w katedrze Psychiatrii Społecznej i Zdrowia Psychicznego na Uniwersytecie Tsukuba[6].

Poglądy

Saitō w swoim studium Sentō bishōjo no seishin bunseki[7] (2000) omawia pociąg otaku do postaci nastoletnich superbohaterek, które walczą ze złoczyńcami w mangach i anime, takich jak Nausicaä z Doliny Wiatru czy Czarodziejka z Księżyca. Odróżnia on te japońskie „niewinne i kochane” wojowniczki od dorosłych superbohaterek obecnych w zachodnich produkcjach, takich jak Xena w Xena: Wojownicza księżniczka czy Lara Croft w Tomb Raider, które określa mianem „mężczyzn w kobiecych ciałach” lub żeńskich parodii machismo. Dziewczęce bohaterki z japońskich fikcyjnych światów są jego zdaniem o wiele bardziej oddalone od fizycznej rzeczywistości niż ich zachodnie odpowiedniczki. Saitō zwraca uwagę, że pomimo nierealistycznych, kreskówkowych wizerunków tych postaci, otaku mogą czerpać rzeczywistą przyjemność seksualną z ich obrazów. Otaku przeciwstawiają się normom seksualnym, zwłaszcza normie wymagającej, by obiekt pożądania „istniał w świecie realnym (najlepiej w płci przeciwnej)”. Saitō staje w obronie tej praktyki, stwierdzając, że „w porządku wyobrażeniowym wszyscy ludzie mają prawo być zboczeńcami”[8]. Jako definiującą cechę otaku wymienia fakt, że w swoim upodobaniu do fikcji kładą oni nacisk na rozróżnienie między fikcją a rzeczywistością, a ich pociąg jest ukierunkowany na „fikcyjne konteksty”, które są niezależne i odrębne od rzeczywistości, ale mogą być z nią łączone[9].

Przypisy

  1. ↑ Sachiko Horiguchi, Hikikomori: Adolescence Without End (Shakaiteki Hikikomori: Owaranai Shishunki), „Social Science Japan Journal”, 18 (1), 2015, s. 140, DOI: 10.1093/ssjj/jyu026, ISSN 1369-1465, Cytat: Moreover, the rising status of Saitō himself as one of the best-known contemporary cultural critics on issues from otaku subcultures to films to family issues. (ang.).
  2. ↑ a b Nicolas Tajan, Mental Health and Social Withdrawal in Contemporary Japan, Routledge, 4 stycznia 2021, s. 62–63, DOI: 10.4324/9781351260800-3, ISBN 978-1-351-26080-0 (ang.).
  3. ↑ Karolina Kalita, Psychospołeczne wymiary „wycofania społecznego” na przykładzie Japonii, „Zeszyty Naukowe WSOWL”, 1 (167), 2013, s. 73–74, ISSN 1731-8157 (pol.).
  4. ↑ Kōichi Kageyama, 草間彌生《かぼちゃ》──一つの無限「斎藤 環」, artscape, 15 stycznia 2010 [dostęp 2021-12-05] (jap.).
  5. ↑ TSUKUBA FRONTIER #017：人の存在こそが人を癒す ～対話がクスリになる新しい精神医療を目指して～, Tsukuba Journal, 8 czerwca 2017 [dostęp 2021-12-05] (jap.).
  6. ↑ Saito Tamaki, University of Tsukuba [dostęp 2021-12-05] (ang.).
  7. ↑ Tamaki Saitō, Beautiful Fighting Girl, J. Keith Vincent, Dawn Lawson (tłum.), Minneapolis: University of Minnesota Press, 2011, ISBN 978-0-8166-5451-2 (ang.).
  8. ↑ Yuji Sone, Canted Desire: Otaku Performance in Japanese Popular Culture, „Cultural Studies Review”, 20 (2), 2014, s. 206–207, DOI: 10.5130/csr.v20i2.3700, ISSN 1837-8692 (ang.).
  9. ↑ Patrick W. Galbraith, Otaku and the Struggle for Imagination in Japan, Durham: Duke University Press, 2019, s. 275–276, ISBN 978-1-4780-0701-2, OCLC 1148100778 (ang.).

Media użyte na tej stronie