Tamara (Mardżanowa)

Tamara

Tamara Mardżanowa
Schiihumenia
Kraj działania	Rosja
Data urodzenia	1 kwietnia 1869
Data i miejsce śmierci	23 czerwca 1936 Moskwa
Miejsce pochówku	Cmentarz Wwiedieński
Przełożona skitu św. Serafina z Sarowa i Ikony Matki Bożej „Znak”
Okres sprawowania	1910–1924
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1900

Tamara, imię świeckie Tamara Aleksandrowna Mardżanowa (Mardzaniszwili^[1]), imię zakonne małej schimy – Juwenalia (ur. 1 kwietnia 1869, zm. 23 czerwca 1936 w Moskwie) – gruzińska mniszka prawosławna, służąca w strukturach Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, twórczyni skitu św. Serafina z Sarowa i Ikony Matki Bożej „Znak” pod Moskwą. Święta prawosławna.

Życiorys

Pochodziła z książęcego rodu gruzińskiego. W dzieciństwie straciła ojca, a jako dziewiętnastolatka – również matkę. Utalentowana muzycznie, zamierzała podjąć naukę w konserwatorium w Petersburgu. Zrezygnowała jednak z tych planów, by zostać mniszką po wizycie w nowo otwartym żeńskim monasterze Bodbe^[2]. Jej rodzina sprzeciwiła się tym zamiarom i Tamara Mardżanowa uciekła do klasztoru wbrew woli opiekunów^[3].

Jej duchową matką stała się miejscowa ihumenia Juwenalia. Wieczyste śluby mnisze złożyła w 1900 przed egzarchą Gruzji Flawianem, przyjmując imię zakonne Juwenalia. Dwa lata później otrzymała godność ihumeni i została przełożoną wspólnoty w Bodbe. Funkcję tę pełniła przez trzy lata. Szczególny wpływ na jej działalność i życie duchowe miała znajomość z Janem Kronsztadzkim, jak również metropolici Flawian (Gorodiecki), Włodzimierz (Bogojawleński) oraz Makary (Niewski), mnich Anatol Młodszy z Optiny i mnisi Pustelni św. Zozyma i Smoleńskiej Ikony Matki Bożej German oraz Aleksy, wśród których cieszyła się znacznym szacunkiem. Wzorowała się również na duchowości Serafina z Sarowa^[2]. Utrzymywała także kontakty z wielką księżną Elżbietą i kierowanym przez nią monasterem Świętych Marty i Marii^[3].

W 1905 wyjechała do Moskwy i przez pięć lat kierowała żeńską wspólnotą Opieki Matki Bożej. Jako czcicielka św. Serafina pragnęła przenieść się do monasteru w Diwiejewie, współtworzonego przez niego, jednak nie otrzymała błogosławieństwa starca Aleksego, który zamiast tego udzielił jej błogosławieństwa na założenie samodzielnego skitu. W 1910 ihumenia Juwenalia utworzyła skit św. Serafina z Sarowa i Ikony Matki Bożej „Znak”. Głównym obowiązkiem przebywających w nim mniszek była modlitwa. Wspólnotę wielokrotnie odwiedzali biskupi Serafin (Zwiezdinski) oraz Arseniusz (Żadanowski), spowiednik mniszek^[3]. Przed nim też mniszka złożyła w 1916 śluby wielkiej schimy, po raz drugi zmieniając imię zakonne na Tamara. Przełożoną skitu pozostawała do jego zamknięcia przez władze radzieckie w 1924^[2].

Po tej dacie do 1931 żyła we wsi Pierchuszkowo pod Moskwą razem z grupą dziewięciu sióstr^[3]. W wymienionym roku została aresztowana i skazana na zsyłkę do obwodu irkuckiego. Karę odbywała we wsi Ust'-Uda^[2]; zachorowała w tym okresie na gruźlicę^[4]. Po powrocie ze zsyłki osiadła w Moskwie, przy stacji Pionierskiej na linii kolejowej do Mińska. Dwa lata później zmarła i została pochowana na cmentarzu Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni (Wwiedienskim)^[2].

W 2002 jej wspomnienia i wiersze zostały wydane drukiem pod wspólnym tytułem Dietki moje lubimyje...^[5].

W 2016 Gruziński Kościół Prawosławny ogłosił ją świętą^[1], zaś w roku następnym kult został rozszerzony także na Cerkiew rosyjską^[6]. W 2018 r. jej szczątki zostały ekshumowane i wystawione dla kultu w ponownie otwartym skicie, jaki założyła w 1910 r.^[4]

Przypisy