Tamatsu Maru
 Wodowanie okrętu, 18 sierpnia 1943 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | Mitsui Shipbuilding & Engineering Company, Tamano |
| Położenie stępki | 4 listopada 1942 |
| Wodowanie | 18 sierpnia 1943 |
 Dai-Nippon Teikoku Kaigun | |
| Wejście do służby | 20 stycznia 1944 |
| Zatopiony | 19 sierpnia 1944 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | 11 910 BRT |
| Długość | 139,93 m |
| Szerokość | 19 m |
| Zanurzenie | 7 m |
| Napęd | |
| silniki dieslowskie (10 800 HP) | |
| Prędkość | 20,8 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 6 dział plot. 75 mm, 20 karabinów maszynowych 13,2 mm | |
| Wyposażenie | |
| 20 barek desantowych typu Daihatsu | |
„Tamatsu Maru” – japoński okręt desantowy z czasów II wojny światowej.
W czasie wojny na Pacyfiku pełnił służbę konwojową. 19 sierpnia 1944 roku, płynąc w konwoju HI-71 do Manili, został zatopiony na Morzu Południowochińskim przez amerykański okręt podwodny USS „Spadefish”. Wraz z okrętem zginęło 4890 japońskich żołnierzy i członków załogi.
Dane techniczne
Był okrętem desantowym o długości 139,93 metrów, szerokości 19 metrów i zanurzeniu 7 metrów. Jego pojemność wynosiła 11 910 BRT[1].
Napęd zapewniały silniki dieslowskie o mocy 10 800 HP. Okręt osiągał prędkość 20,8 węzłów[1].
Był uzbrojony w sześć dział przeciwlotniczych kal. 75 mm i 20 karabinów maszynowych kal. 13,2 mm. Mógł przewieźć 20 barek desantowych typu Daihatsu[1].
Historia
Przebieg służby
Budowę jednostki rozpoczęto 4 listopada 1942 roku w stoczni Mitsui Shipbuilding & Engineering Company w Tamano. Początkowo planowano, iż będzie pełnić rolę statku transportowego, jednakże jeszcze na pochylni została zarekwirowana przez Cesarską Armię Japońską. Wodowanie miało miejsce 18 sierpnia 1943 roku; wtedy też jednostce nadano nazwę „Tamatsu Maru”. W charakterze okrętu desantowego oddano ją do służby 20 stycznia 1944 roku[2].
Wiosną i latem 1944 roku „Tamatsu Maru” pływał w konwojach między Wyspami Japońskimi a Filipinami[2].
Zatopienie
10 sierpnia 1944 roku „Tamatsu Maru” wypłynął z Imari w konwoju HI-71. Rejs odbywał się w ramach operacji „Sho”, której celem było wzmocnienie japońskich sił na Filipinach. Na „Tamatsu Maru” zaokrętowano: dowództwo i 2. batalion 13. pułku piechoty, służby łączności 26. Dywizji Piechoty, 4 działa kal. 100 mm z 22. pułku ciężkiej artylerii polowej, ciężki moździerz kal. 300 mm z 4. samodzielnego batalionu artylerii ciężkiej, 12 dział ppanc. kal. 47 mm i 480 żołnierzy z 19. samodzielnego batalionu artylerii, a także różne mniejsze jednostki dowodzenia, łączności lub lotniczej obsługi naziemnej[2].
15 sierpnia konwój zawinął do portu Mako na Peskadorach, skąd dwa dni później wyruszył w rejs do Manili. W nocy z 18 na 19 sierpnia konwój był atakowany przez amerykańskie okręty podwodne, które zatopiły szereg statków i okrętów, w tym lotniskowiec eskortowy „Taiyō”. Konwój uległ częściowemu rozproszeniu[2].
19 sierpnia o godzinie 03:33 nad ranem okręt podwodny USS „Spadefish” wystrzelił w kierunku „Tamatsu Maru” salwę sześciu torped Mark 23. Japońska jednostka, trafiona dwiema torpedami, przewróciła się do góry dnem i zatonęła na pozycji 17°34′N 119°24′E/17,566667 119,400000. Wraz z okrętem zginęło 135 członków załogi oraz 4755 japońskich żołnierzy[2][3]. Pod względem liczby ofiar była to czwarta co do wielkości katastrofa japońskiej jednostki pływającej w czasie II wojny światowej[2].
Ocalałe jednostki konwoju, które dotarły na miejsce katastrofy, odnalazły ponad 2 tys. zwłok, które unosiły się na falach wśród szczątków okrętu[2][3]. Yang Tien-fu, Tajwańczyk, który w czasie wojny służył w japońskiej marynarce, wspominał:[4]
Morze było usłane zwłokami moich towarzyszy. Widziałem japońskich żołnierzy, którzy tonęli, trzymając karabiny i krzycząc „Niech żyje Cesarz!”. Koreańscy żołnierze krzyczeli eomeoni („matko!”). To był straszny widok, którego nigdy nie zapomnę.
Na wszystkich zatopionych okrętach i statkach, które płynęły w konwoju H-71, zginęło łącznie około 8,5 tys. marynarzy i pasażerów[3].
Przypisy
- ↑ a b c Hackett i Cundall 2016 ↓.
- ↑ a b c d e f g Hackett i Cundall 2011 ↓.
- ↑ a b c Frank 2021 ↓.
- ↑ Tsai i Chin 2018 ↓.
Bibliografia
- Richard B. Frank: American Subs were a far more lethal force in the Pacific War than previously known (ang.). 2021-07-10. [dostęp 2022-04-09].
- Bob Hackett, Peter Cundall: IJA Landing Craft Depot Ship Tamatsu Maru: Tabular Record of Movement (ang.). combinedfleet.com, 2011. [dostęp 2022-04-09].
- Bob Hackett, Peter Cundall: IJA Landing Craft Depot Ships (ang.). combinedfleet.com, 2016-05. [dostęp 2022-04-09].
- Tsai Tsung-hsien, Jonathan Chin: Japanese merchant marine veteran shares war stories (ang.). taipeitimes.com, 2018-01-08. [dostęp 2022-04-09].
Media użyte na tej stronie
Autor: David Newton, uploader was Denelson83, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Naval ensign of the Imperial Japanese Navy and the Japan Maritime Self-Defense Force