Tamy Inga

Tamy Inga

Zapora Inga I
Państwo

 Demokratyczna Republika Konga

Droga wodna

Kongo

Budowa i eksploatacja
Lata budowy

1968

Okres eksploatacji

Inga I: 1972
Inga II: 1982

Położenie na mapie Demokratycznej Republiki Konga
Ziemia5°31′09″S 13°37′19″E/-5,519167 13,621944

Tamy Inga – dwie tamy w zachodniej części Demokratycznej Republiki Konga, na rzece Kongo. Znajdują się ok. 30 km na północ od miasta Matadi[1].

Inga I i Inga II

Inga I (351 MW) i Inga II (1424 MW) zostały uruchomione odpowiednio w latach 1972 i 1982. Powstały w ramach nieudanego programu rozwoju przemysłowego, pod rządami ówczesnego dyktatora Mobutu Sese Seko. Obie elektrownie powinny produkować około 1800 MW, w praktyce produkcja sięga zaledwie 875 MW. Wynika to głównie z tego, że pracuje zaledwie kilka turbin i generatorów. Pozostałe, albo są w permanentnym remoncie, albo są poważnie uszkodzone. Potrzebne są ogromne środki finansowe, których DRK nie posiada[2].

Mimo fatalnego stanu technicznego obie elektrownie są traktowane jako zakłady o strategicznym znaczeniu dla całej gospodarki DRK[2].

Inga III

Planowane są przedsięwzięcia budowy kolejnego kompleksu energetycznego na rzece Kongo o nazwie Inga III. Budowa kolejnej zapory wodnej ma kosztować około 14 miliardów dolarów, a cały projekt ma wytwarzać do 11 gigawatów mocy rocznie. Projekt ma zostać zbudowany na zachód od stolicy Kinszasy, gdzie poziom rzeki spada o 96 metrów na 14 kilometrów, a jego potencjał szacowany jest na ponad 40 gigawatów energii[3].

Przyszłość kompleksu

Jeśli obszar ten zostanie w pełni zagospodarowany, miejsce to może stać się największym kompleksem zapór wodnych na świecie[3]. Szacowana wydajność zespołu wielkości 44 GW energii elektrycznej, byłaby wystarczająca aby zasilić środkową część kontynentu Afryki[4].

Rozwój projektu został powierzony przez rząd kongijski w październiku 2018 r. dwóm grupom: China Three Gorges Corporation i ProInga, do którego oprócz hiszpańskiego ACS Group, należy niemiecki producent turbin Andritz i hiszpański specjalista ds. energii – AEE Power. Na początku roku 2020 grupa ACS ogłosiła rezygnację z rozwoju projektu[5]. Amerykańska firma General Electric, która podpisała umowę na remont zniszczonych zapór Inga I i II, wyraziła zainteresowanie pracą nad Inga III[6].

Mimo że obecny plan przewidywał wytworzenie 11 050 MW w ramach projektu tamy Inga III, prezydent DRK – Félix Tshisekedi, opowiedział się za mniejszą elektrownią o mocy 4800 MW. Badania dla wykonalności mniejszego kompleksu zostały sfinansowane już w 2013 roku przez Afrykański Bank Rozwoju[7].

Prezydent DRK, przy wsparciu Unii Afrykańskiej, zaprosił przywódców z Angoli, Republiki Konga, Rwandy, Ugandy, Afryki Południowej i Kenii do omówienia wykonalności projektu elektrowni Grand Inga na rzece Kongo. Konferencja planowana jest na 28 i 29 kwietnia 2020[3].

Krytyka

Krytyka wyszła w dużej mierze ze strony organizacji pozarządowych, wzbudziła obawy nie tylko o przesiedleńców, ale także o zagrożenia dla różnorodności biologicznej, stwarzane przez zbiornik i niezidentyfikowane konsekwencje dla ekosystemów wodnych powyżej i poniżej tamy[8]. Realizacja projektu może znacząco wpłynąć na zasoby rybne rzeki, a 35 tys. osób może być zmuszonych do przesiedlenia się w pierwszej fazie i 25 tys. w następnych fazach[9].

Przypisy

  1. ↑ Guinea-Conakry joins the Inga III project, its envoy received by President Joseph Kabila, Digitalcongo.net [dostęp 2020-04-18].
  2. ↑ a b Edward Janusz Jaremczuk, CZY DEMOKRATYCZNA REPUBLIKA KONGA MA SZANSĘ STAĆ SIĘ AFRYKAŃSKIM MOCARSTWEM ENERGETYCZNYM?, str. 622, cejsh.icm.edu.pl, 2012 [dostęp 2020-04-18] (pol.).
  3. ↑ a b c Vision for hydroelectric dam in DR Congo clouded - Chinadaily.com.cn, global.chinadaily.com.cn [dostęp 2020-04-18] (ang.).
  4. ↑ Africa Water Atlas, str. 43, UNEP/Earthprint, 2010, ISBN 978-92-807-3110-1 [dostęp 2020-04-18] (ang.).
  5. ↑ DRC’s giant Inga III dam: Spanish firm ACS throws in the towel, The Africa Report.com, 24 stycznia 2020 [dostęp 2020-04-18] (ang.).
  6. ↑ Tshisekedi calls out to regional leaders to revive dams project, The East African [dostęp 2020-04-18] (ang.).
  7. ↑ DR Congo’s Inga dam and Africa’s energy transformation, The New Times | Rwanda, 1 lutego 2020 [dostęp 2020-04-18] (ang.).
  8. ↑ Grand Inga: Will Africa’s Mega Dam Have Mega Impacts?, International Rivers [dostęp 2020-04-18] (ang.).
  9. ↑ John Vidal, Construction of world's largest dam in DR Congo could begin within months, „The Guardian”, 28 maja 2016, ISSN 0261-3077 [dostęp 2020-04-18] (ang.).

Media użyte na tej stronie

Flag of the Democratic Republic of the Congo.svg
The national flag of the Democratic Republic of the Congo. Created according to the 2006 constitution : Son emblème est le drapeau bleu ciel, orné d’une étoile jaune dans le coin supérieur gauche et traversé en biais d’une bande rouge finement encadrée de jaune. (Its symbol is a sky blue flag, decorated with a yellow star in the upper left corner and crossed in the diagonal by a red strip with thin yellow borders) It seems to be identical, except for a lighter field hue, to the 1966–1971 flag.
Steel pog.svg
Shiny LightSteelBlue button/marker widget. Used to mark the location of something such as a tourist attraction.
Democratic Republic of the Congo location map.svg
(c) Uwe Dedering z niemieckiej Wikipedii, CC BY 3.0
Location map of Democratic Republic of the Congo

Equirectangular projection. Strechted by 100.0%. Geographic limits of the map:

  • N: 6.0° N
  • S: -14.0° N
  • W: 11.0° E
  • E: 32.0° E

Made with Natural Earth. Free vector and raster map data @ naturalearthdata.com.

A new map with the 26 provinces (since 2015) is available here.
Inga04.jpg
(c) I, Alaindg, CC BY 2.5
Vue du barrage d'Inga I; à l'avant plan, canal d'alimentation d'Inga II