Taniec wyrazisty
 | Ten artykuł od 2016-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Taniec wyrazisty (także ekspresjonistyczny) – nurt w tańcu powstały w latach 1920-1930 w Niemczech.
Przedstawiciele
Jako pierwszy swój udział w tworzeniu tego stylu miał Emil Jacques Dalcroze. Był on twórcą rytmiki, czyli inaczej systemu wychowania muzycznego. Zauważył on zależność między ekspresją ruchu a eskalacją dźwięku. Uważał, że każdy tancerz powinien wyrażać uczucia poprzez ruchy ciała. Założeniem ekspresjonizmu było jak największe wyrażanie siebie oraz swoich emocji. Zwrócono uwagę na inscenizacje.
Jednym z przedstawicieli kierunku tańca w tym okresie był choreograf Rudolf von Laban, który stworzył teorię ruchu, choreologię oraz kinetografię. Podzielił on je na trzy typy: naprężenie, pchniecie i wymach, oraz wyodrębnił trzy podstawowe składniki ruchu: czas (rytm i tempo), energię (siłę produkowaną przez mięśnie) i przestrzeń (obszar, w obrębie którego porusza się tancerz). Oprócz tego, zwrócił uwagę na emocje, które stanowiły kluczową cześć w procesie zrozumienia swojego ciała w ruchu.
Następnym przedstawicielem była Mary Wigman. Była to tancerka, uczennica Dalceroza i Asystentka Labana, która w latach trzydziestych oraz czterdziestych uważana była za geniusza tańca niemieckiego. Założyła ona szkołę która stała się „ośrodkiem tańca wyrazistego”. W swoim tańcu dążyła do maksymalizacji swoich emocji z gestów oraz ruchów. Czerpała inspiracje ze średniowiecza, wdrażała demoniczne, groteskowe i przygnębiające scenariusze. Chciała wydobyć silne emocje poprzez dynamikę ruchów. Stworzyła „Krzyk”, „Oblicze nocy”, „Pieśni burzy”, „Siedem tańców życia”, „Ofiara”, „Wizje”, „Czarownica”, „Taniec na cześć słońca”.
Kurt Joos był współpracownikiem i asystentem Rudolpha von Labana, który połączył jego zasady wraz z techniką klasyczną (która była zwalczana przez ekspresjonistów), przez co udało mu się stworzyć swój własny styl, nowatorskiego teatru tańca. Jego główną zasadą była wyrazistość ciała podczas ruchu tanecznego. Jednak nie miał być to jedynie stan subiektywny. Miało to być obiektywne odbieranie sygnałów emocjonalnych i przekazywanych ich przez poruszanie się. Uważał, że każde ruchy tancerza powinny mieć swoją przyczynę psychologiczną, wychodzącą z wnętrza człowieka, które są wynikiem własnych przeżyć oraz odczuć, tak aby przekazać je publiczności. Ruchy kolejnego tancerza powinny tworzyć spójną całość, dopełniającą lub kontynuującą zadanie początkującego tancerza. Wystawił „Pietruszkę”, „Tańce Połowieckie”, „Syna Marnotrawnego oraz „Bal”.