Tanit
| ||||
 | ||||
| Występowanie | religia fenicka | |||
|---|---|---|---|---|
| Atrybuty | gołąb, owoc granatu, ryba, palma | |||
| Szczególne miejsce kultu | ||||
| Odpowiednik | Juno Caelestis, Dea Caelestis (Rzym) | |||
| Rodzina | ||||
| Mąż | ||||
Tanit – fenicka bogini płodności, księżyca i wody, czczona przede wszystkim w Kartaginie jako opiekunka miasta.
Odpowiednik fenickiej Asztarte, której miejsce później przejęła w wierzeniach Fenicjan i Kartagińczyków[1]. Mityczna małżonka Baal Hammona, boga nieba i wegetacji. Jej symbole – gołąb, owoc granatu, ryba, palma, podkreślające charakter bóstwa płodności, umieszczano na stelach i ołtarzach kamiennych. Do Tanit odnoszą się również wyobrażenia odwróconego w dół księżyca połączonego z dyskiem słonecznym, a także otwartej dłoni oraz tzw. „znak Tanit” – wizerunek betyla i przepołowionego dysku słonecznego (podobny do staroegipskiego znaku anch)[2].
Była najpopularniejszą boginią Kartaginy, nie odnaleziono jednak jej rozległego sanktuarium zlokalizowanego pomiędzy wzgórzem Byrsa a wybrzeżem, a zburzonym dopiero na polecenie cesarza Konstantyna w 321 r. n.e.[3]
Przez Greków utożsamiana z Herą; w starożytnym Rzymie znana jako Juno Caelestis[4] lub Dea Caelestis i zaliczana do bóstw „obcych” (peregrina sacra)[5].
Przypisy
- ↑ Moscati 1971 ↓, s. 160–161.
- ↑ Moscati 1971 ↓, s. 162-16.
- ↑ Madeleine Hours-Miédan, Kartagina, Katarzyna Marczewska (red.), Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen, 1998, s. 152, ISBN 83-86857-89-7, OCLC 69360228.
- ↑ Moscati 1971 ↓, s. 162, 268.
- ↑ Henryk Kowalski, Państwo i religia rzymska wobec „obcych” kultów i rytuałów w okresie republiki, [w:] Krzysztof Nawotka, Małgorzata Pawlak (red.), Grecy, Rzymianie i ich sąsiedzi, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2007, s. 465-480, ISBN 978-83-229-2851-6, OCLC 427899229 [dostęp 2022-09-06], patrz s. 4 manuskryptu.
Bibliografia
- Sabatino Moscati, Świat Fenicjan, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1971.