Tarczownik

Tarczownikśredniowieczny żołnierz, którego głównym zadaniem było osłanianie innych żołnierzy (np. łuczników, kuszników) przed atakiem wroga za pomocą dużej tarczy.

We wczesnośredniowiecznej Polsce: podstawowa jednostka wojskowa, piechota słowiańska. Słowiańscy tarczownicy wyposażeni byli we włócznie, topory oraz tarcze.

Historia

W kronice polskiej autorstwa Galla Anonima spisanej po łacinie w latach 1112–1116. We fragmencie opisującym polskie siły bojowe w poszczególnych miastach Bolesława Chrobrego Gall notuje, że miał on w "Z Poznania (...) 1300 pancernych i 4000 tarczowników, z Gniezna 1500 pancernych i 5000 tarczowników, z grodu Władysławia 800 pancernych i 2000 tarczowników, z Giecza 300 pancernych i 2000 tarczowników."[1]

Zobacz też

Przypisy

  1. "Kronika polska, Gall Anonim", seria "Kroniki polskie", Zakł. Nard. Ossolińskich, Wrocław, ISBN 978-3-939991-64-9, str. 25.