Taryfa gwarantowana

Taryfa gwarantowana (ang. feed-in tariff, FIT) – mechanizm polityki państwa mający na celu przyspieszenie inwestycji w zakresie technologii energii odnawialnych. Mechanizm ten przyczynia się do osiągnięcia celu poprzez oferowanie długoterminowych kontraktów dla producentów energii odnawialnej, zwykle na podstawie kosztów wytwarzania poszczególnych technologii[1][2]. Technologie takie jak na przykład energia wiatrowa, otrzymują niższą cenę za kWh, natomiast ogniwom słonecznym i elektrowniom wykorzystującym energię pływów morskich oferuje się wyższą cenę, co odzwierciedla wyższe koszty. Ponadto taryfy często zawierają „taryfową degresję” – mechanizm, zgodnie z którym cena (lub taryfa) spada w czasie. Robi się to w celu monitorowania[2] oraz zachęcania do obniżania kosztów technologii[1][3]. Celem taryf jest oferowanie rekompensaty kosztów produkcji energii ze źródeł odnawialnych, zapewniając gwarancję ceny oraz długoterminowe kontrakty, które wspierają finansowanie inwestycji w energię odnawialną[2][4]. Obecnie taryfy gwarantowane stosują 73 kraje[5] (w tym 20 z 28 krajów członkowskich UE[6]).

System taryf gwarantowanych w Polsce

Wprowadzenie systemu taryf gwarantowanych w Polsce przewidywał rządowy projekt ustawy o odnawialnych źródłach energii z 2012 r., która zgodnie z przepisami Unii Europejskiej (Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych) miała być uchwalona do końca 2010 roku a jej niewdrożenie spowodowało postawienie Polski przed Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości[7][8][9]. System taryf gwarantowanych został usunięty z rządowego projektu ustawy o OZE z 2014 r., ale poprawka go przywracająca została przegłosowana (wniosek mniejszości) w Sejmie 16 stycznia 2015 r. stosunkiem 220:218 głosów[10].

Przypisy

  1. ↑ a b Policymaker’s Guide to Feed-in Tariff Policy Design Couture, T., Cory, K., Kreycik, C., Williams, E., (2010). National Renewable Energy Laboratory, U.S. Dept. of Energy.
  2. ↑ a b c Toby Couture, Yves Gagnon, An analysis of feed-in tariff remuneration models: Implications for renewable energy investment, „Energy Policy”, 38 (2), 2010, s. 955–965, DOI: 10.1016/j.enpol.2009.10.047.
  3. ↑ Taryfy gwarantowane w Niemczech. sunfeed.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-10)]..
  4. ↑ Deutsche Bank 2009. dbadvisors.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-05)]..
  5. ↑ Feed-in tariffs and a policy instrument for promoting renewable energies and green economies in developing countries, UNEP 2012
  6. ↑ Status of feed-in tariffs in Europe 2010
  7. ↑ Ustawa o OZE.
  8. ↑ Nowe, wyższe taryfy gwarantowane dla PV. Rozkręcą rynek domowej fotowoltaiki?
  9. ↑ Ustawa o odnawialnych źródłach energii.
  10. ↑ Głosowanie nr 160 - posiedzenie 84. Dnia 16-01-2015 godz. 09:17:56. Pkt 3. porz. dzien. Sprawozdanie Komisji o rządowym projekcie ustawy o odnawialnych źródłach energii