Teatr Barakah

Ten artykuł należy dopracować: od 2022-04 → poprawić styl – powinien być encyklopedyczny. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Teatr Barakah

Napis z nazwą Teatru Barakah i tablica pamiątkowa na murze kamienicy przy ul. Paulińskiej 28
Typ teatru	prywatny teatr repertuarowy
Założyciel(e)	Ana Nowicka Monika Kufel
Data powstania	2004
Państwo	Polska
Lokalizacja	ul. Paulińska 28 31-065 Kraków
Nagrody	Nagroda im. Leona Schillera przyznana przez ZASP (2012)
brak współrzędnych
Strona internetowa teatru

Wejście do Teatru Barakah

Teatr Barakah – teatr działający w ramach Fundacji Dziesięciu Talentów na Rzecz Teatru Barakah, założony w 2004 roku przez Anę Nowicką (reżyser, aktorka) i Monikę Kufel (aktorka, scenograf, kostiumolog). Scena Barakah znajduje się przy ul. Paulińskiej 28 na krakowskim Kazimierzu.

O teatrze

Wszystko zaczęło się w 2004 roku od projektu Szafa, monodramu w wykonaniu Moniki Kufel, który opiera się na jej pomyśle w kompilacji z tekstami Hanny Krall, Olgi Tokarczuk i Juliana Tuwima. Reżyserowała Ana Nowicka. Spektakl otrzymał wiele nagród a Gazeta Wyborcza nazwała go mistrzowskim pokazem tego, jak kontekst zmienia znaczenie słów.

Kolejne spektakle Teatru Barakah to: Cin, Klinika dobrej śmierci i Damska toaleta. Teatr Barakah stara się znaleźć luki w społecznym systemie norm, zadaje pytania, bada rzeczywistość, również te jej tzw. kontrowersyjne sfery. 18 czerwca 2010 roku odbyła się przy Szerokiej 6 prapremiera jak dotąd najgłośniejszej produkcji Teatru Barakah. Szyc powstał na podstawie tekstu izraelskiego dramaturga Hanocha Levina. Jest to, jak napisał Łukasz Drewniak w Dzienniku Gazecie Prawnej: tragikomedia z przyśpiewkami i wojną siedmiodniową w tle, jest jak szmonces, który zmienia się w bluzg. To obsceniczna modlitwa, która obraża i rani wszystkich dokoła. W roku 2011 do repertuaru weszły dwa nowe spektakle. Jednoręki ze Spokane to połączenie czarnej komedii i kryminału z filmowym klimatem. Statek dla lalek jest zgoła inny, cytując Teatralia: Bliżej mu do emocjonalnej masakry, którą warto sobie w tym wypadku zaserwować, ale tylko na własna odpowiedzialność. Mocna, odważna propozycja, aż strach odrzucić. Pierwszym z nowych projektów, w 2012 roku był Nosferatu – symfonia grozy, czyli muzyka na żywo w wykonaniu zespołu Cinema Paradiso do filmu Friedricha Wilhelma Murnaua z 1922 roku. Tego też roku jesienią do Teatru Barakah zawitała Kłamczucha – klasyczny thriller monodram. Głównym wydarzeniem 2012 roku była prapremiera chorwackiej sztuki Martwe Wesele, której akcja dzieje się na granicy życia i śmierci.

Spektakle

Szafa

scenariusz: Monika Kufel i Marcin Biały (na motywach utworów Hanny Krall, Olgi Tokarczuk i Juliana Tuwima) reżyseria: Ana Nowicka scenografia: Monika Kufel muzyka: Krzysztof Figurski obsada: Monika Kufel

Prapremiera polska – wrzesień 2004 (Tarnów)

Szafa to pierwszy spektakl duetu Ana Nowicka i Monika Kufel. Tytułowa Szafa jest w centrum wydarzeń a widzowie-świadkowie stają się bezradni jak ludzie wobec tragedii Holocaustu. Spektakl pełen symboliki i przenośni ukazuje drogę, czas jej przebycia pytając o możliwości ucieczki a wszystko spaja pędząca Lokomotywa Juliana Tuwima.

Cin

scenariusz: Monika Kufel reżyseria: Ana Nowicka scenografia i kostiumy: Monika Kufel muzyka: Krzysztof Figurski obsada: Monika Kufel

Prapremiera polska – 19 października 2007

Monodram luźno oparty na książce Abe Kobo Kobieta z wydm.

Garderoba

autor: Miro Prohazka reżyseria: Miro Prohazka konsultacja scenograficzna: Jerzy Rudzki obsada: Lidia Bogaczówna, Beata Wojciechowska głosy: Aleksander Dudek, Marian Dudek, Jakub Kosiniak, Henryk Pasiut, Tomasz Piasecki

Prapremiera: 2008

Spektakl o damskiej garderobie, czyli miejscu w teatrze do którego niewielu ma wstęp, miejscu za kulisami, osnutym tajemnicą.

Klinika dobrej śmierci

scenariusz: Jacek Getner reżyseria: Ana Nowicka kostiumy i dekoracja: Joanna Ciepielewska muzyka: Krzysztof Figurski obsada: Małgorzata Brożonowicz-Sienkiewicz, Monika Kufel, Ana Nowicka, Jacek Bała/ Krzysztof Prystupa, Jan Mancewicz, Franciszek Muła obsada multimedialna: Krzysztof Globisz, Marta Marianna Gortych, Filip Krupa, Piotr Jędrzejek, uczniowie II LO w Krakowie

Prapremiera polska: 11 października 2008

Wchodząc do teatru, widzowie stają się potencjalnymi pacjentami kliniki, wychodzą z pytaniem o prawo do śmierci i prawo do życia.

Damska toaleta

autor: Rodolfo Santana (oryginalny tytuł Baño de dama) tłumaczenie: Rubi Birden reżyseria: Ana Nowicka scenografia: Pole montaż: La Kostka kostiumy: Joanna Polewka muzyka: Krzysztof Figurski obsada: Agnieszka Bała, Lidia Bogaczówna, Ewa Breguła, Małgorzata Brożonowicz-Sienkiewicz, Marta Marianna Gortych, Magdalena Kozińska, Maja Kubacka, Monika Kufel, Marta Ledwoń, Zuzanna Skolias, Mirosława Żak, Tomasz Kudłaty, Jan Mancewicz

Prapremiera polska: 12 czerwca 2009

W damskiej toalecie kobiety prawdziwe i naturalne. Na współczesne kobiety patrzymy okiem wenezuelskiego pisarza, Rodolfo Santany, zdobywcy wielu nagród.

Szyc

autor: Hanoch Levin (tytuł oryginalny Shitz) tłumaczenie: Michał Sobelman reżyseria:Ana Nowicka scenografia: Lesław Kostka muzyka: Renata Przemyk realizacja, produkcja muzyczna: Piotr „Lala” Lewicki choreografia: Iwona Olszowska obsada: Lidia Bogaczówna, Monika Kufel, Paweł Sanakiewicz/Kajetan Wolniewicz, Karol Śmiałek gościnnie w nagraniach udział wzięli: Magdalena Brudzińska (altówka), Kuba Mietła (akordeon), Przemek Sokół (trąbka, tuba tenorowa, piano), Romek Ślazyk (kontrabas)

Prapremiera polska: 18 czerwca 2010

Najgłośniejszy, wielokrotnie nagradzany spektakl na podstawie sztuki Hanocha Levina, dopełniony muzyką Renaty Przemyk. Paweł Głowacki z Dziennika Polskiego napisał o nim: Piwnica bez specjalnych właściwości. Prosty stół, trzy krzesła, muszla klozetowa, talerze, łyżki, waza, chochla. Czworo aktorów precyzyjnych, co w paru gestach, w niewielu intonacjach, potrafią zamknąć, niczym w scenicznym aforyzmie, całą naturę Szyca, Cesi, Szeprahci i Czerhesa. Muzyka, przywołująca wciąż te same nastroje. I światło jasne, monotonne, niezmienne. Światło niczym mantra, uparcie o czymś przypominająca. Bądź jak refren, który Nowicka wystukała tak czysto, refren, którego tamtych czworo nie potrafi ominąć, refren, co zdaje się być sednem „Szyca” Hanocha Levina. Powracające marzenie o miłości, powracające oczekiwanie na miłość, powracające szczęście miłości spełnionej, powracająca utrata szczęścia miłości spełnionej. A dalej – od początku. Powracająca gorycz cienkiej zupy.

Jednoręki ze Spokane

autor: Martin McDonagh (A behanding in Spokane) tłumaczenie: Klaudyna Rozhin reżyseria: Ana Nowicka scenografia i kostiumy: Monika Kufel muzyka: Łukasz Łukasik konstrukcja: Lesław Kostka obsada: Lidia Bogaczówna, Monika Kufel, Ana Nowicka, Paweł Sanakiewicz, Łukasz Łukasik

Premiera: 18 czerwca 2011

Komedio-kryminał na podstawie sztuki irlandzkiego dramatopisarza, zdobywcy Oscara (najlepszy film krotkometrażowy), Martina McDonagha. Para przypominająca Bonnie i Clyde’a, mężczyzna bez ręki, boj hotelowy niczym Ted z Czterech Pokoi, to wszystko w klimatach Tarantino, Lyncha czy Jarmuscha, z gitarowymi riffami w tle.

Statek dla lalek

autor: Milena Marković (tytuł oryginalny Brod za lutke) tłumaczenie: Agnieszka Cielesta reżyseria: Ana Nowicka scenografia i kostiumy: Monika Kufel muzyka: Piotr „Lala” Lewicki choreografia: Iwona Olszowska grafika: Sylwia Wierzbowska obsada: Lidia Bogaczówna, Monika Kufel, Michał Chołka, Jan Mancewicz, Sławomir Sośnierz

Prapremiera polska: 28 października 2011

Statek dla lalek to podróż kobiety przez życie w poszukiwaniu akceptacji i poczucia bezpieczeństwa. Łukasz Drewniak tak napisał o Statku... w Przekroju: Strefa gry to prostokąt dwa metry na pięć, może nawet mniej. Ale ta klitka daje twórcom z Barakah pole manewru: mogą stawiać na sztuki, w których najważniejsze są język i psychologia postaci. (…) W Statku dla lalek Nowicka proponuje nam coś z gatunku „piwniczny minidramamusical”. Część scen i monologów zostaje zamieniona w arie, duety i chóry, wzmocnione mikrofonami wokale bombardują widzów: jakby aktor śpiewał nam prosto w twarz, bo już nie może wytrzymać z bólu lub beznadziei. Skupiona Monika Kufel i równie dobra reszta pięcioosobowej obsady zapraszają nas w dziwaczne cielesne i językowe psychodramy.

Nosferatu – symfonia grozy

muzyka na żywo: Cinema Paradiso w składzie: Andrzej „Sqvar” Skwarek (wiolonczela, euphonium, instrumenty perkusyjne) i Piotr „Lala’ Lewicki (instrumenty elektroniczne, akordeon, gitara, instrumenty perkusyjne) gościnnie czyta: Kajetan Wolniewicz

Prapremiera: 11 maja 2012

Na ekranie wyświetlany jest niemy film z 1922, klasyka swego gatunku, Nosferatu – symfonia grozy Friedricha Wilhelma Murnaua. Do projekcji na żywo gra zespół Cinema Paradiso, którego muzycy wcześniej dali się poznać współpracując z Maciejem Maleńczukiem, przy tworzeniu spektaklu Bal u Wolanda, w Teatrze Rozrywki w Chorzowie oraz wielu innych produkcjach muzycznych.

Kłamczucha

autor: Andrzej Sadowski reżyseria: Andrzej Sadowski obsada: Anna Piróg-Karaszkiewicz, Zbigniew Kozłowski, Andrzej Sadowski produkcja: Stowarzyszenie Mandala we współpracy ze STeN współpraca: Teatr Barakah i a&a&a

Premiera prasowa w Teatrze Barakah: 6/7 października 2012

Klasyczny thriller. W policyjnej sali przesłuchań, kobieta przyznaje się do zbrodni. A może nie przyznaje? W jej zeznaniach wiele jest niedomówień.

Martwe wesele

autor: Asia Srnec Todorović (tytuł oryginalny Mrtva svadba) tłumaczenie: Agnieszka Cielesta, Leszek Małczak reżyseria: Ana Nowicka scenografia i kostiumy: Monika Kufel muzyka: Piotr „Lala” Lewicki muzyka na żywo: Cinema Paradiso w składzie Piotr „Lala” Lewicki i Andrzej Skwarek pracownia plastyczna: Bolesław Pająk obsada: Lidia Bogaczówna, Monika Kufel, Franciszek Muła, Dariusz Starczewski

Prapremiera: 9 listopada 2012 Sztuka Asji Srnec Todorović wystawiana była wcześniej w Zagrzebiu i w Rennes we Francji. To opowieść o panu młodym, który odwiedza dom swej przyszłej żony. W domu są ojciec, córka i martwa matka. Matka jest w szafie. To opowieść o problemach w międzyludzkich relacjach, do tego opowieść dziejąca się na granicy życia i śmierci.

Dramatorium

• spotkanie z artystą oraz wystawa prac malarskich Michała Pauli, autora książki „12 x śmierć”
• czytanie dramatu Jednoręki ze Spokane” Martina McDonagh
• rozmowa z Krystianem Lupą, Elżbietą Manthey i Jakubem Zdzisławem Lichańskim o Hermannie Brochu oraz czytanie dramatów austriackiego pisarza
• czytanie dramatu „Katedra Obywatela Rakowa” oraz spotkanie z Joanną Senyszyn, która w sztuce wcieliła się w postać Pani Prezydent
• czytanie performatywne „Polowanie na łosia” Michała Walczaka
• czytanie opowiadań Edgara Kereta
• czytanie Do Buenos Aires na podstawie książki Elsy Drucaroff pt. Piekło obiecane
• czytanie opowiadań Bernadety Prandzioch, Wita Szostaka oraz Jarosława Urbaniuka z antologii Pożądanie^[1]

Nagrody

Teatr Barakah

• Nagroda w wysokości 10 000 zł za stworzenie nowego miejsca na teatralnej mapie Polski na I Ogólnopolskim Festiwalu Teatralnym Pierwszy Kontakt w Toruniu (2011)
• Nagroda im. Leona Schillera za działalność w sezonie 2010/2011 (2012)

Szafa

• Nagroda specjalna „Szczebel do kariery” dla Moniki Kufel na XXXIII Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora we Wrocławiu (2004)
• Nagroda specjalna „Krzyż Zwycięstwa” dla Moniki Kufel na Międzynarodowym Festiwalu „Aktor Europy” w Macedonii, przyznaną przez tamtejszego Ministra Kultury Blagoja Stefanovskiego (2005)
• Wyróżnienie na XI Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2005)
• Wyróżnienie na Festiwalu Teatrów Niewielkich w Lublinie (2006)
• II Nagroda na Festiwalu Sztuki Teatralnej w Rybniku (2007)

Klinika dobrej śmierci

• Nagroda na Ogólnopolskim Konkursie Toporniada (2008)
• Wyróżnienie na XV Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2009)

Szyc

• Nagroda dla Karola Śmiałka za rolę Czerhesa na XL Jeleniogórskich Spotkaniach Teatralnych (2010)
• Nagroda Złoty Miedziak za muzykę dla Renaty Przemyk n XIII Polkowickich Dniach Teatru (2011)
• Nagroda za reżyserię dla Any Nowickiej na I Ogólnopolskim Festiwalu Teatralnym Pierwszy Kontakt w Toruniu (2011)

Dramatorium

• Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego dla Anny Nowickiej – projekt Levin – sceny z życia (2011)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Teatr Barakah