Technika lewaluaska
Ten artykuł należy dopracować |
Technika lewaluaska - nazwa tej techniki pochodzi od eponimicznego stanowiska Levallois-Perret, obecnie przedmieścia Paryża.
Cechą charakterystyczną tej techniki jest konieczność wykonania wielu prac pośrednich, które mają na celu takie uformowanie rdzenia, by jednym odbiciem uzyskać jeden odłupek o zamierzonym, pożądanym przez wytwórcę kształcie. Mamy tu do czynienia z zaprawianiem rdzenia, które dotyczyło głównie odłupni rdzenia. Odłupki lewaluaskie w swojej formie mogą mieć formę zbliżoną do owalu bądź do trójkąta; mamy wówczas do czynienia ostrzami lewaluaskimi. Z rdzeni lewaluaskich uzyskać można także odłupki o bokach równoległych, czyli wióry lewaluaskie. Technika lewaluaska znana jest w rozwiniętej kulturze aszelskiej, ale jej główny rozwój przypada na okres środkowego paleolitu.
Zobacz też
Media użyte na tej stronie
(c) José-Manuel Benito Álvarez, CC BY-SA 2.5
Levallois flake obtained by the preferential Levallois method.
Autor: Didier Descouens, Licencja: CC BY-SA 3.0
Different views of the same specimen przetłumacz.