Ted Nolan

Ted Nolan

Ted Nolan na prezentacji NHL Awards 2006
Data i miejsce urodzenia	7 kwietnia 1958 Garden River First Nation
Obywatelstwo	Kanada
Wzrost	183 cm
Pozycja	napastnik (lewoskrzydłowy)
Uchwyt	lewy
Draft	NHL 1978, numer: 78 (5 runda) Detroit Red Wings
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1975–1976 Kenora Thistles 1976–1978 Sault Ste. Marie Greyhounds 1978–1979 Kansas City Red Wings 1979–1981 Adirondack Red Wings 1982 Detroit Red Wings 1982–1983 Adirondack Red Wings 1984 Detroit Red Wings 1984–1985 Rochester Americans 1985–1986 Baltimore Skipjacks 1986 Pittsburgh Penguins
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1988–1989 Sault Ste. Marie Greyhounds (asystent) 1989–1994 Sault Ste. Marie Greyhounds 1994–1995 Hartford Whalers (asystent) 1995–1997 Buffalo Sabres 2005–2006 Moncton Wildcats 2006–2008 New York Islanders 2011–2014 Łotwa 2011–2013 Łotwa U-20 (konsultant) 2013–2015 Buffalo Sabres 2017–2018 Polska

Theodore John Nolan (ur. 7 kwietnia 1958 w Garden River) – kanadyjski hokeista, trener.

Ted Nolan urodził się w okolicach Sault Ste. Marie w prowincji Ontario. Spędził 3 sezony w lidze NHL w roli zawodnika, w której reprezentował barwy dwóch klubów: Detroit Red Wings i Pittsburgh Penguins, a następnie spędził 6 sezonów w tej lidze w roli trenera, prowadząc dwa kluby: dwukrotnie Buffalo Sabres oraz New York Islanders. W latach 2011-2014 selekcjoner reprezentacji Łotwy. W latach 2017–2018 selekcjoner reprezentacji Polski.

Kariera

Ted Nolan karierę sportową rozpoczął w 1975 roku w klubie ligi MJHL - Kenora Thistles, w którym grał do 1976 roku. Następnie w latach 1976-1978 grał w klubie ligi OMJHL - Sault Ste. Marie Greyhounds. Znakomite występy Nolana w lidze zauważyli działacze klubu ligi NHL – Detroit Red Wings, którzy dnia 15 czerwca 1978 roku wybrali go w piątej rundzie draftu NHL z numerem 78. W sezonie 1978/1979 reprezentował barwy klubu ligi CHL - Kansas City Red Wings.

W latach 1979-1981 reprezentował barwy ligi AHL - Adirondack Red Wings, z którym w sezonie 1980/1981 zdobył Puchar Caldera. Następnie przeszedł do klubu ligi NHL – Detroit Red Wings, w którym w sezonie 1981/1982 rozegrał 41 meczów, zdobył 17 punktów (4 bramki, 13 asyst) oraz spędził 45 minut na ławce kar. Po sezonie wrócił do Adirondack Red Wings, by w trakcie sezonie 1983/1984 wrócić do Detroit Red Wings, w którym rozegrał 19 meczów, zdobył 3 punkty (1 bramka, 2 asysty) oraz spędził 26 minut na ławce kar. Następnie reprezentował barwy klubów ligi AHL: Rochester Americans (1984-1985) i Baltimore Skipjacks (1985-1986), potem przeszedł do klubu ligi NHL – Pittsburgh Penguins, w którym w 1986 roku w wieku 28 lat zakończył sportową karierę.

Kariera trenerska

Ted Nolan po zakończeniu kariery sportowej rozpoczął karierę trenerską. W 1988 roku został asystentem Dona Boyda w klubie ligi OHL - Sault Ste. Marie Greyhounds, którego wkrótce zastąpił na stanowisku trenera, na którym pozostał do 1994 roku. Z drużyną dwukrotnie wygrał J. Ross Robertson Cup (1991, 1992) oraz triumfował w Memorial Cup (1993).

W sezonie 1994/1995 był asystentem trenera Paula Holmgrena w klubie ligi NHL - Hartford Whalers, a w sezonie 1995/1996 został trenerem Buffalo Sabres nie zakwalifikowania się fazy play-off, jednak w sezonie 1996/1997 doprowadził zespół do Półfinału Konferencji oraz został laureatem Jack Adams Award - nagrody przyznawanej dla najlepszego trenera ligi. Mimo tego odszedł z klubu z powodu napiętych relacji z bramkarzem Dominikiem Haškiem i menedżerem generalnym Johnem Mucklerem i został zastąpiony przez Lindy'ego Ruffa.

Następnie dostał oferty pracy głównego trenera w Tampa Bay Lightning oraz asystenta trenera Ricka Bownessa w New York Islanders, jednak odrzucił te propozycje. W 2003 roku Nolan prowadził rozmowy z władzami klubu ligi WHA - Toronto Toros w sprawie zatrudnienia, które nie zostały dokończone. Dnia 26 kwietnia 2005 roku został zatrudniony w klubie ligi QMJHL - Moncton Wildcats, gdzie był najpierw trenerem, potem dyrektorem ds. hokeja. Pod jego wodzą klub zdobył Coupe du Président 2006 oraz Trophée Maurice Filion - nagrodę przyznawaną dla najlepszego trenera ligi.

Dnia 8 czerwca 2006 roku, po dziewięciu latach wrócił do ligi NHL, przyjmując stanowisko trenera New York Islanders, zastępując na nim Brada Shawa, co spotkało się z krytyką ze strony publicysty tabloida New York Post specjalizującego się w hokeju na lodzie - Larry'ego Brooksa, gdyż właściciel klubu - Charles Wang zatrudnił w tym czasie na stanowisku menedżera generalnego - Neila Smitha, który również ubiegał się o stanowisko trenera klubu. Dnia 18 lipca 2006 roku Smith został zwolniony ze stanowiska, na którym został zastąpiony przez Gartha Snowa. W sezonie 2006/2007 doprowadził klub do ćwierćfinału Konferencji Wschodniej, w którym przegrał z Buffalo Sabres 4:1 i odpadł z dalszej rywalizacji, a w następnym sezonie nie zakwalifikował się do fazy play-off i dnia 14 lipca 2008 roku został zastąpiony na stanowisku trenera przez dotychczasowego menedżera generalnego - Gartha Snowa.

W latach 2009-2011 był dyrektorem ds. hokeja w klubie ligi AHL - Rochester Americans.

Dnia 3 sierpnia 2011 roku został selekcjonerem reprezentacji Łotwy^[1], którą prowadził na trzech mistrzostwach świata (2012 – 10. miejsce, 2013 – 12. miejsce, 2014 – 11. miejsce) oraz zakwalifikował się do turnieju olimpijskiego 2014 w Soczi, na których reprezentacja odpadła w ćwierćfinale po porażce 1:2 z reprezentacją Kanady i zajęła 8. miejsce, co jest najlepszym wynikiem tej reprezentacji w historii jej występów na turnieju olimpijskim. W tym czasie jego asystentem był rodak, Tom Coolen^[2]. W latach 2011-2013 był również konsultantem reprezentacji Łotwy U-20.

Dnia 13 listopada 2013 roku ponownie został trenerem ligi NHL - Buffalo Sabres, który pod wodzą Nolana ani razu nie zakwalifikował się do fazy play-off. Dnia 31 marca 2014 roku przedłużył umowę z klubem do 2017 roku, jednak dnia 12 kwietnia 2015 roku został odszedł z klubu w wyniku napiętych relacji z menedżerem generalnym - Timem Murrayem^[3]. W sezonie NHL (2014/2015) asystował mu ponownie Tom Coolen^[4][5].

11 lipca 2017 Nolan został ogłoszony selekcjonerem reprezentacji Polski, a jego asystentem ponownie został Tom Coolen, który krótko wcześniej został mianowany trenerem ligowej drużyny GKS Katowice^[6][7]. Kontrakt trenerów został podpisany na okres dwóch lat z możliwością przedłużenia^[8]. Po mistrzostwach świata Dywizji I Grupy A 2018 w węgierskich Budapeszcie, na których Biało-Czerwoni zajęli ostatnie – 6. miejsce i zostali tym samym zdegradowani do Dywizji IB, obaj trenerzy zostali zwolnieni ze stanowisk^[9].

Statystyki

Klubowe

Sezon	Klub	Liga		Sezon zasadniczy						Faza play-off
				M	G	A	Pkt	Min		M	G	A	Pkt	Min
1975/1976	Kenora Thistles	MJHL		51	24	32	56	56		—	—	—	—	—
1976/1977	Sault Ste. Marie Greyhounds	OMJHL		60	8	16	24	109		9	1	2	3	19
1977/1978	Sault Ste. Marie Greyhounds	OMJHL		66	14	30	44	106		13	1	3	4	20
1978/1979	Kansas City Red Wings	CHL		73	12	38	50	66		4	1	2	3	0
1979/1980	Adirondack Red Wings	AHL		75	16	24	40	106		5	0	1	1	0
1980/1981	Adirondack Red Wings	AHL		76	22	28	50	86		18	6	10	16	11
1981/1982	Adirondack Red Wings	AHL		39	12	18	30	81		—	—	—	—	—
1981/1982	Detroit Red Wings	NHL		19	1	2	3	26		—	—	—	—	—
1982/1983	Adirondack Red Wings	AHL		78	24	40	66	106		6	2	5	7	14
1983/1984	Adirondack Red Wings	AHL		31	10	26	36	76		7	2	3	5	18
1983/1984	Detroit Red Wings	NHL		19	1	2	3	26		—	—	—	—	—
1984/1985	Rochester Americans	AHL		65	28	34	62	152		5	4	0	4	18
1985/1986	Baltimore Skipjacks	AHL		10	4	4	8	19		—	—	—	—	—
1985/1986	Pittsburgh Penguins	NHL		18	1	1	2	34		—	—	—	—	—
Łącznie w MJHL				51	24	32	56	56		—	—	—	—	—
Łącznie w OMJHL				126	22	46	68	105		22	2	5	7	39
Łącznie w CHL				73	12	38	50	66		4	1	2	3	0
Łącznie w NHL				78	6	16	22	105		—	—	—	—	—
Łącznie w AHL				374	116	164	280	626		41	14	19	33	61

Trenerskie

Sezon	Klub	Liga	Faza zasadnicza						Faza play-off
			M	Z	R/ZPD/ZPK	P	Pkt	Miejsce	M	Z	P	Z%	Wynik
1989/1990	Sault Ste. Marie Greyhounds	OHL	66	18	6	42	42	7.miejsce, Dywizja Emmsa	Nie zakwalifikował się
1990/1991	Sault Ste. Marie Greyhounds	OHL	66	42	3	21	87	1.miejsce, Dywizja Emmsa	14	12	2	85.71	J. Ross Robertson Cup
1991/1992	Sault Ste. Marie Greyhounds	OHL	66	41	19	3	88	1.miejsce, Dywizja Emmsa	19	12	7	63.16	J. Ross Robertson Cup
1992/1993	Sault Ste. Marie Greyhounds	OHL	66	38	5	23	81	1.miejsce, Dywizja Emmsa	14	9	5	64.29	Finał
1993/1994	Sault Ste. Marie Greyhounds	OHL	66	35	7	24	71	2.miejsce, Dywizja Emmsa	14	10	4	71.43	Półfinał
1995/1996	Buffalo Sabres	NHL	82	33	7	42	72	5.miejsce, Dywizja Północno-wschodnia	Nie zakwalifikował się
1996/1997	Buffalo Sabres	NHL	82	40	12	30	92	1.miejsce, Dywizja Północno-wschodnia	12	5	7	41.67	Półfinał Konferencji
2005/2006	Moncton Wildcats	QMJHL	70	52	3	15	107	1.miejsce, Dywizja Wschodnia	21	16	5	76.19	Coupe du Président
2006/2007	Buffalo Sabres	NHL	82	40	12	30	92	4.miejsce, Dywizja Atlantycka	5	1	4	20	Ćwierćfinał Konferencji
2007/2008	Buffalo Sabres	NHL	81	34	9	38	79	5.miejsce, Dywizja Atlantycka	Nie zakwalifikował się
2013/2014	Buffalo Sabres	NHL	62	17	9	36	43	8.miejsce, Dywizja Atlantycka	Nie zakwalifikował się
2014/2015	Buffalo Sabres	NHL	82	23	8	51	54	8.miejsce, Dywizja Atlantycka	Nie zakwalifikował się
Łącznie w OHL			330	174	27	129	369		61	43	18	70.49
Łącznie w NHL			472	188	57	227	433		17	6	11	35.29
Łącznie w QMJHL			70	52	3	15	107		21	16	5	76.19

Działalność społeczna

W 2004 roku Nolan założył fundację The Ted Nolan Foundation, które rozdaje stypendium na cześć jego matki, Rose - Rose Nolan Memorial o wartości 5.000 dolarów amerykańskich, które są przyznawanie kobietom i za osiągnięcia edukacyjne i sportowe przy zachowaniu silnego zaangażowania społecznego. W 2013 roku Nolan wraz z dwoma braćmi stworzyli szkołę hokejową First Nana w Nowym Jorku jako sposób zaangażowania młodzieży do gry w hokeja na lodzie na uczelniach, jednocześnie ucząc wartości aktywnego zdrowego stylu życia. Ten 5-dniowy obóz hokejowy jest przeznaczony zarówno dla dziewcząt, jak i chłopców w wieku od 7 do 15 lat i został opracowany, aby pomóc First National Youth rozwijać umiejętności hokejowe, a jednocześnie uczyć młodzieży First Nation pozytywnego modelu w swoich społecznościach^[10].

Sukcesy

Zawodnicze

Adirondack Red Wings

• Puchar Caldera: 1981

Szkoleniowe

Sault Ste. Marie Greyhounds

• J. Ross Robertson Cup: 1991, 1992
• Memorial Cup: 1993

Moncton Wildcats

• Coupe du Président: 2006

Indywidualne

• Jack Adams Award: 1997
• National Aboriginal Achievement Award: 1994
• Trophée Maurice Filion: 2006

Życie prywatne

Ted Nolan jest synem Stana i Rose Nolanów. Ma dwóch braci. Jest żonaty z Sandrą, z którą ma dwóch synów- Brandona (ur. 1983) i Jordana (ur. 1989) - także hokeistów.

Ciekawostki

• Pochodzi z plemienia Odżibwejów^[11].
• Ted Nolan w 1986 roku został wybrany jako wzór programu dotyczącego zwalczania nadużywania alkoholu i narkotyków.
• Jest aktywnym członkiem Wspólnoty Aborygenów^[12].
• Ze względu na konflikt z Johnem Mucklerem z czasów współpracy w Buffalo Sabres zyskał przydomek GM Killer^[13].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Ted Nolan w bazie Indspire.ca (ang.)
• Ted Nolan – statystyki na NHL.com (ang.)
• Ted Nolan w bazie Quanthockey.com (ang.)
• Ted Nolan [w:] eliteprospects.com
• Ted Nolan – statystyki na Legends of Hockey (ang.)
• Ted Nolan – statystyki na Hockey-Reference.com (ang.)
• Ted Nolan – statystyki na The Internet Hockey Database
• Ted Nolan w bazie IMDb (ang.)
• Ted Nolan na stronie fundacji Ted Nolan Foundation (ang.)