Ted Nugent

Ted Nugent
Ilustracja
Ted Nugent (2017)
Imię i nazwisko

Theodore Anthony Nugent[1]

Data i miejsce urodzenia

13 grudnia 1948[2]
Detroit[3]

Instrumenty

gitara, gitara basowa

Gatunki

rock albumowy[4], rock stadionowy[4], hard rock[4], heavy metal[4]

Zawód

muzyk

Aktywność

od 1958

Wydawnictwo

Epic Records

Powiązania

Hear ’n Aid

Zespoły
The Amboy Dukes (1964-1975)
Damn Yankees
(1989-1996, 1998-2001, 2004, 2010)
Damnocracy (2006-2010)
Strona internetowa

Theodore Anthony „Ted” Nugent[5] (ur. 13 grudnia 1948 w Detroit) – amerykański wokalista, autor tekstów piosenek i gitarzysta rockowy, prawicowy aktywista; znany jest również jako The Nuge, The Motor City Madman czy Uncle Ted[6]. Zyskał sławę jako główny gitarzysta The Amboy Dukes[4], zespołu założonego w 1963, który grał rock psychodeliczny i hard rock. Potem rozpoczął karierę solową. Trzy albumy, Ted Nugent (1975), Free-for-All (1976) i Cat Scratch Fever (1977), wielokrotnie zyskały status platynowych.

Stał się również znany i wzbudził kontrowersje swoimi konserwatywnymi poglądami politycznymi, w szczególności poparciem dla polowań i jako zwolennik prawa do posiadania broni[7]. Jest członkiem zarządu National Rifle Association of America i silnym zwolennikiem Partii Republikańskej, przedstawił szereg kontrowersyjnych i groźnych oświadczeń skierowanych przeciwko zwolennikom kontroli broni, w jednym przypadku agenci Secret Service badają jego działania na podstawie komentarzy na temat prezydenta Baracka Obamy[7][8][9]. Nugent znany jest również ze swojej postawy wobec nadużywania alkoholu i narkotyków.

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się i wychował w Detroit (niektóre źródła podają Redford[3]) w stanie Michigan jako trzecie z czworga dzieci Marion Dorothy (z domu Johnson; zm. 1989 na raka) i Warrena Henry’ego Nugenta[10]. Miał dwóch braci: Johna i Jeffreya[10]. Jego dziadkowie ze strony matki byli Szwedami[11]. W 1967 ukończył St. Viator High School[10] w Arlington Heights w Illinois i przez krótki czas uczęszczał do William Fremd High School w Palatine w Illinois. W 1968 naukę kontynuował w Oakland Community College[10] w Bloomfield Hills w Michigan.

Kariera

W 1958 rozpoczął swoją karierę. W 1964 zdobył popularność jako gitarzysta The Amboy Dukes, gdzie spędził blisko dziesięć lat. Nagrał z grupą dziewięć albumów, a największy sukces odniosły dwa wydane przez Mainstream - debiutancki The Amboy Dukes z listopada 1967 i Journey to the Center of the Mind z kwietnia 1968.

W 1975 zapoczątkował karierę solową i podpisał kontrakt z Epic Records. Jego debiutancki album Ted Nugent (1975) znalazł się w pierwszej trzydziestce listy Billbordu i wylansował takie przeboje jak „Stormtroopin”, „Hey Baby” i „Snakeskin Cowboys”. W 1977 ukazał się trzeci album Cat Scratch Fever. Utwór tytułowy został uznany przez stację VH1 za jedną z najważniejszych piosenek hardrockowych w historii. W 1978 koncertowy zestaw Double Live Gonzo! osiągnął status multiplatyny. Kolejne wydane krążki to Weekend Warriors (1978), State of Shock (1979) i Scream Dream (1980).

W 1989 Ted Nugent założył formację Damn Yankees, a wydana przez Warner Bros. pierwsza płyta Damn Yankees (1990) sprzedała się w pięciomilionowym nakładzie, a jednym z najważniejszych rockowych hymnów wszech czasów była ballada „High Enough”.

W 1996 Nugent nagrał solowy album Spirit of the Wild. W 1997 Sony wypuściło legendarny koncert artysty Live at Hammersmith '79. Kolejne płyty to Full Bluntal Nugity (2001), Craveman (2002), Hunt Music (2003) i Love Grenade (2007).

Sporadycznie występował przed kamerami w filmach i serialach, w tym NBC Policjanci z Miami (1986). Gościł też w różnego rodzaju reality show, w tym Supergroup emitowanym w 2006 na antenie stacji telewizyjnej VH1[12]. Nugent wraz z uczestnikami audycji basistą Evanem Seinfeldem, perkusistą Jasonem Bonhamem, wokalistą Sebastianem Bachem oraz gitarzystą Scottem Ianem utworzył zespół pod nazwą Damnocracy. W 2010 grupa została rozwiązana nie pozostawiając w dorobku żadnych autorskich nagrań.

Życie prywatne

W 2001 na prośbę organizacji Hunt Of A Lifetime, Nugent zabrał na afrykańskie safari 16-latka chorego na raka kości - Zachary'ego Martina. W 2005 wydał książkę pt. Kill It And Grill It, gdzie jako zapalony myśliwy, mówi o swoich poglądach. Otwarcie wypowiada się o zaostrzeniu polityki emigracyjnej, powszechnym dostępie do broni oraz walce z alkoholizmem i narkomanią.

Prywatnie jest zaprzyjaźniony z gubernatorem Teksasu - Rickiem Perry. Podczas programu z Perrym Nugent wyszedł na scenę paradując z karabinami, ubrany w koszulkę z flagą Konfederacji, a jego wystąpienie było komentowane bardzo szeroko we wszystkich liczących się stacjach informacyjnych w Stanach Zjednoczonych[7]. Wspierał występami żołnierzy amerykańskich w Afganistanie, a w 2008 zaangażował się w kampanię wyborczą republikańskiego kandydata na prezydenta, Johna McCaina[10].

W latach 1970-1979 był żonaty z Sandrą Jezowski, która w 1982 zginęła w wypadku drogowym[10]. 21 stycznia 1989 ożenił się z Shemane Deziel, z którą ma czwórkę dzieci: dwie córki - Starr i Sashę oraz dwóch synów - Theodore Tobiasa „Toby’ego” i Rocco Winchestera (ur. 1990)[10]. Ze związku z Karen Gutowski ma syna (ur. 1995)[10].

Dwie kobiety oskarżyły Nugenta o stosunki seksualne z nimi, gdy miały mniej niż 18 lat[13]. W 1978 Nugent rozpoczął związek z siedemnastoletnią mieszkanką Hawajów Pele Massą[10]. Courtney Love twierdziła, że była zmuszona przez Teda Nugenta do wykonywania fellatio, gdy miała 12 lat[13]. Istnieje specjalne VH1 z 1998, które mówi, że Nugent „przyznaje się do licznych związków z kilkoma nieletnimi dziewczynami”[13]. W innym specjalnym VH1, jego dwie córki powiedziały, że ojciec rutynowo uprawiał seks z małoletnimi dziewczętami w ich domu[13].

Dyskografia

Ted Nugent (1979)
Albumy studyjne
  • 1975 Ted Nugent
  • 1976 Free For All
  • 1977 Cat Scratch Fever
  • 1978 Weekend Warriors
  • 1979 State Of Shock
  • 1980 Scream Drem
  • 1982 Nugent
  • 1984 Penetrator
  • 1986 Little Miss Dangerous
  • 1988 If You Can`t Lick`Em Lick`Em
  • 1995 Spirit Of The Wild
  • 2002 Craveman
  • 2007 Love Grenade
  • 2014 Shutup & Jam!
Albumy koncertowe
  • 1978 Double Live Gonzo
  • 1981 Intensities in Ten Cities
  • 1997 Live In Hammersmith~79
  • 2001 Full Bluntal Nugity
  • 2005 Extended Versions
  • 2008 Sweden Rocks
  • 2009 Motor City Mayhem

Filmografia

RokTytułRolaReżyser
1986Policjanci z MiamiCharlie BassetRob Cohen
Nomadsw roli samego siebieJohn McTiernan
1988Tytuł taśmy (Tapeheads)gwiazdor rockaBill Fishman
1997Części intymnew roli samego siebieBetty Thomas
2001Mr. Smithereen Goes to Washington (film dokumentalny)[14]Joshua Tunick
StudenciakiJudd Apatow
Różowe lata siedemdziesiąteDavid Trainer
2008Beer for My HorsesMichael Salomon
2005Rockin' the Corps: An American Thank You (film dokumentalny)[15]Daniel E. Catullo, Lawrence Jordan
2012Ted Nugent's Gun Country (film dokumentalny)[16]Mark Therrien
2013Assaulted: Civil Rights Under Fire (film dokumentalny)[17]Kris Koenig
Glasspack vs BlackstoneJames Austen

Przypisy

  1. Ted Nugent w bazie Discogs.com (ang.)
  2. Ted Nugent w bazie IMDb (ang.)
  3. a b Ted Nugent (ang.). Celebrity Birthplace. [dostęp 2018-11-02].
  4. a b c d e Greg Prato: Ted Nugent Biography (ang.). AllMusic. [dostęp 2016-04-23].
  5. Personalidade: Ted Nugent (EUA) (port.). InterFilmes.com. [dostęp 2018-11-02].
  6. Ted Nugent Pictures (ang.). FanPix.Net. [dostęp 2018-11-02].
  7. a b c Rocker Ted Nugent dumped from army concert after saying he would be 'dead or in jail' if Barack Obama is re-elected (ang.). Daily Mail. [dostęp 2012-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)].
  8. Secret Service przesłucha muzyka, który atakował Obamę (pol.). Gazeta Wyborcza. [dostęp 2012-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)].
  9. Ted Nugent: Jeżeli Obama jest chrześcijaninem, to ja jestem wegetariańskim piratem-gejem (pol.). Polonia Christiana. [dostęp 2012-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)].
  10. a b c d e f g h i Ted Nugent w bazie Notable Names Database (ang.)
  11. America’s on the cusp – are you raising enough hell? (ang.). tednugent.com. [dostęp 2014-06-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)].
  12. Sebastian Bach Says DAMNOCRACY Ended Up With 'More Ideas Than We Had Time To Record (ang.). Blabbermouth.net. [dostęp 2016-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)].
  13. a b c d Steven W. Rouach (2018-04-02): Frank Stallone Apologizes For Insane and Idiotic Statements, and Ted Nugent is Still a Pedophile (ang.). ExtraNewsFeed. [dostęp 2016-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-02)].
  14. Mr. Smithereen Goes to Washington (2001) w bazie IMDb (ang.)
  15. Rockin' the Corps: An American Thank You (2005) w bazie IMDb (ang.)
  16. Ted Nugent's Gun Country (2012) w bazie IMDb (ang.)
  17. Assaulted: Civil Rights Under Fire (2013) w bazie IMDb (ang.)

Media użyte na tej stronie

Ted Nugent 1979 (cropped).jpg
Autor: H. Michael Karshis from San Antonio, USA, Licencja: CC BY 2.0

Ted Nugent on stage in San Antonio, Texas. Description=I shot this from my front row seat on January 12th, 1979. The super cool thing about this show was that parts of it were used on the awesome Double Live Gonzo Album. Seriously, my ears are still ringing...

I got to finally meet The Nuge one afternoon during his 2002 Kill It & Grill It book signing tour. Viva Joe Anthony & Lou Roney!
Ted Nugent at White House in April 2017.jpg
Ted Nugent at White House in April 2017