Ted Tinling

Ted Tinling

Państwo	Wielka Brytania
Data i miejsce urodzenia	23 czerwca 1910 Eastbourne
Data i miejsce śmierci	23 maja 1990 Cambridge

Cuthbert Collingwood Tinling, Ted Tinling (ur. 23 czerwca 1910 w Eastbourne, zm. 23 maja 1990 w Cambridge) – brytyjski działacz tenisowy.

Był tenisistą, uczestnikiem turniejów w Anglii, ale nie w historii dyscypliny nie zapisał się wybitnymi rezultatami sportowymi. Zasłużył się natomiast na wielu innych polach. W okresie międzywojennym miał okazję sędziować wiele pojedynków Francuzki Suzanne Lenglen w czasie tzw. turniejów hotelowych na Riwierze, gdzie – ze względów zdrowotnych – spędzał zimy. W czasie II wojny światowej służył jako oficer brytyjskiego wywiadu wojskowego.

Po wojnie był asystentem głównego sędziego i mistrzem ceremonii Wimbledonu. Wkrótce sławę przyniosło mu projektowanie strojów tenisowych dla zawodniczek. W 1949 roku sensację wzbudziła występująca w stroju zaprojektowanym przez Tinlinga Gertrude Moran. Krótka spódniczka, spod której widoczna była koronkowa bielizna, wzbudziła oburzenie kierownictwa turnieju, a zarazem wielkie zainteresowanie mediów i widzów. Otworzyło to drogę do kariery zawodowej Moran, która po osiągnięciu w tymże roku finału Wimbledonu w deblu wkrótce podpisała kontrakt zawodowy z promotorem Bobbym Riggsem, ale Tinling stracił miejsce w komitecie organizacyjnym turnieju. Nie zaprzestał projektowania ubiorów tenisistek. Wśród jego klientek były triumfatorki wielkoszlemowe, m.in. Maureen Connolly, Maria Bueno, Billie Jean King, Margaret Smith Court, Evonne Goolagong. Po raz kolejny kontrowersje na Wimbledonie wzbudził w 1972 roku strój Rosie Casals – tym razem sędziowie uznali ubiór za zbyt kolorowy. Jak wspominała Casals, największe zastrzeżenia działacze mieli do nadmiaru purpury i ostatecznie zmusili zawodniczkę do przebrania się pod groźbą dyskwalifikacji, chociaż jej zdaniem strój mieścił się w regulaminowych ograniczeniach (dopuszczających inne kolory pod warunkiem dominacji bieli).

Tinling był rzecznikiem tenisa kobiecego, w latach 70. włączył się w organizację zawodowego cyklu rozgrywek kobiecych Virginia Slims. Podobnie jak niegdyś na Wimbledonie był uważany za mistrza ceremoniału tych rozgrywek. Również na londyńskich kortach All England Clubu przestał być uważany za niepożądaną osobę, a stał się jednym z symboli dawnych tradycji, łącznikiem między historią a współczesnością, przewodnikiem dla kolejnych pokoleń zawodniczek i zawodników.

W 1986 roku Tinling został wpisany do międzynarodowej tenisowej galerii sławy.

Bibliografia

• Profil na stronie International Hall of Fame
• Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
• Zbigniew Dutkowski, Encyklopedia A...Z, w: "Tenis", nr 60 z czerwca 2003