Temperatura Curie
Temperatura Curie (oznaczana TC) – temperatura, powyżej której ferromagnetyk gwałtownie traci swoje właściwości magnetyczne i staje się paramagnetykiem[1], zjawisko to wynika ze zmiany fazy ciała stałego. Nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego fizyka Pierre’a Curie (męża Marii Skłodowskiej-Curie).
W temperaturze niższej od temperatury Curie dipole magnetyczne atomów lub cząsteczek ustawiane są przez wiązania chemiczne w jednym kierunku, tworząc domeny ferromagnetyczne. W temperaturze powyżej temperatury Curie drgania cieplne sieci krystalicznej niszczą ustawienia dipoli magnetycznych, a dipole wykonują drgania.
Poprzez analogię do ferromagnetyków, w ferroelektrykach i ferroplastykach temperatura zaniku ich szczególnych własności też jest nazywana temperaturą Curie.
Temperatury Curie wybranych substancji w kelwinach:
|
|
|
Dzięki opisywanemu zjawisku jest możliwa budowa silników cieplno-magnetycznych, w których energia cieplna zostaje przekształcona w mechaniczną za pośrednictwem oddziaływań magnetycznych. Budowa takiego urządzenia nie jest skomplikowana i może pełnić ono funkcję dydaktyczną[3].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Curie temperatura, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-07-22].
- ↑ Avinoam Kornblit, Guenter Ahlers, Heat capacity of EuO near the Curie temperature, Phys. Rev. B 11, 1975, s. 2678–2688.
- ↑ Marek Ples. Silnik cieplno-magnetyczny. „Młody Technik”. 1 (2015), s. 74–75. Warszawa: Wydawnictwo AVT. ISSN 0462-9760.