Temperatura Curie

Temperatura Curie (oznaczana TC) – temperatura, powyżej której ferromagnetyk gwałtownie traci swoje właściwości magnetyczne i staje się paramagnetykiem[1], zjawisko to wynika ze zmiany fazy ciała stałego. Nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego fizyka Pierre’a Curie (męża Marii Skłodowskiej-Curie).

W temperaturze niższej od temperatury Curie dipole magnetyczne atomów lub cząsteczek ustawiane są przez wiązania chemiczne w jednym kierunku, tworząc domeny ferromagnetyczne. W temperaturze powyżej temperatury Curie drgania cieplne sieci krystalicznej niszczą ustawienia dipoli magnetycznych, a dipole wykonują drgania.

Poprzez analogię do ferromagnetyków, w ferroelektrykach i ferroplastykach temperatura zaniku ich szczególnych własności też jest nazywana temperaturą Curie.

Temperatury Curie wybranych substancji w kelwinach:

SubstancjaTemperatura (K)
Fe1043
Co1388
Ni627
Gd292
Dy88
MnAs318
MnBi670
MnSb587
SubstancjaTemperatura (K)
MnOFe2O3573
FeOFe2O3858
NiOFe2O3858
CuOFe2O3728
MgOFe2O3713
Y3Fe5O12560
CrO2386
EuO69,3[2]
SubstancjaTemperatura (K)
EuS16,5
CrBr337
Au2MnAl200
Cu2MnAl630
Cu2MnIn500
GdCl32,2
Fe2B1015
MnB578

Dzięki opisywanemu zjawisku jest możliwa budowa silników cieplno-magnetycznych, w których energia cieplna zostaje przekształcona w mechaniczną za pośrednictwem oddziaływań magnetycznych. Budowa takiego urządzenia nie jest skomplikowana i może pełnić ono funkcję dydaktyczną[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. Curie temperatura, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-07-22].
  2. Avinoam Kornblit, Guenter Ahlers, Heat capacity of EuO near the Curie temperature, Phys. Rev. B 11, 1975, s. 2678–2688.
  3. Marek Ples. Silnik cieplno-magnetyczny. „Młody Technik”. 1 (2015), s. 74–75. Warszawa: Wydawnictwo AVT. ISSN 0462-9760.