Teodor Błoch

Teodor Emil Błoch

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1895 Kołomyja
Data i miejsce śmierci	1940 Charków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Błękitna Armia Wojsko Polskie
Jednostki	KRU Sarny
Stanowiska	komendant RU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Teodor Emil Błoch (ur. 9 listopada 1895 w Kołomyi, zm. kwiecień 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 9 listopada 1895 w Kołomyi, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Ferdynanda i Julii ze Straubów^[1][2]. Ukończył szkołę powszechną i sześć klas w c. k. Gimnazjum w Kołomyi^[3]. W latach 1915–1918 służył w armii austriackiej. W 1917 ukończył szkołę oficerską. Walczył na froncie rosyjskim, potem włoskim. Po wyjściu z niewoli włoskiej wstąpił do Armii gen. Hallera.

Po zakończeniu wojny został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i przydzielony do 145 pułku piechoty jako adiutant, później jako dowódca kompanii i batalionu^[4]. W listopadzie 1924 roku został przeniesiony z 72 pp do 60 pułku piechoty^[5][6], a później przydzielony do 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach^[7]. 2 kwietnia 1929 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 24. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[8]. W lipcu tego roku został przeniesiony do 10 pułku piechoty w Łowiczu na stanowisko dowódcy batalionu^[9][10], a w grudniu 1932 przesunięty na stanowisko kwatermistrza^[11]. W sierpniu 1935 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sarny na stanowisko komendanta^[12]. Na tym stanowisku zastąpił majora Bronisława Antoniego Majewskiego, który został oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II^[13]. 1 września 1938 roku dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Sarny, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika^[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Teodor Błoch był żonaty z Amelią z domu Kluge^[3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1290 – 17 maja 1921^[15][1]
• Krzyż Walecznych^[16]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości” ^[17][18][16]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[16]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[16]
• Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii^[16]

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
• zbrodnia katyńska

Przypisy

Bibliografia

• Błoch Teodor Emil. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.80-7623 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-07].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.