Teodor Hoffmann (cichociemny)

Teodor Wojciech Karol Hoffmann

Wojciech Kosiński

Bugaj

major łączności
Data i miejsce urodzenia	9 kwietnia 1913 Kraków
Data i miejsce śmierci	14 stycznia 1975 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1931–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie II RP Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	38 Dywizja Piechoty 3 Brygada Kadrowa Strzelców, Brygada Szkolna (PSZ), Oddział V Łączności Okręgu Łódź AK
Stanowiska	dowódca plutonu, zastępca dowódcy kompanii, instruktor łączności, zastępca dowódcy łączności dywizji, dowódca plutonu radiołączności
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Późniejsza praca	projektant, architekt
Odznaczenia

Teodor Wojciech Karol Hoffmann^[a] vel Wojciech Kosiński pseud.: „Bugaj” (ur. 9 kwietnia 1913 w Krakowie, zm. 14 stycznia 1975 w Londynie) – major łączności Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, cichociemny.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Romualda, podpułkownika Wojska Polskiego, adwokata, i Janiny z Tarchalskich. W 1931 roku zdał maturę po ukończeniu Gimnazjum Męskiego Towarzystwa Szkoły Mazowieckiej. W latach 1931–1932 uczył się w Szkole Podchorążych Rezerwy Łączności, po czym w latach 1932–1939 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, nie uzyskawszy dyplomu.

We wrześniu 1939 roku walczył na stanowisku pomocnika dowódcy łączności 38 Dywizji Piechoty^[2]. 1 grudnia przekroczył granicę polsko-rumuńską. W styczniu 1940 roku znalazł się we Francji, gdzie uczył się w rezerwowym obozie wyszkolenia oficerów w Luçon. Od czerwca 1940 roku przebywał w Wielkiej Brytanii, gdzie służył w 3 Brygadzie Kadrowej Strzelców jako dowódca plutonu radiołączności i w Brygadzie Szkolnej.

Po przeszkoleniu w łączności radiowej i dywersji został zaprzysiężony 13 stycznia 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przeniesiony do Polskich Wojskowych Zakładów Radiowych w Stanmore, a następnie do Ośrodka Wyszkoleniowego Sekcji Dyspozycyjnej Naczelnego Wodza na stanowisko dowódcy kompanii szkolnej, wreszcie został przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi (Włochy). Zrzutu dokonano w nocy z 16 na 17 października 1944 roku w ramach operacji „Wacek 1”, którą dowodził kpt. naw. Roman Chmiel. Po skoku otrzymał przydział do Oddziału V Łączności Okręgu Łódź AK jako oficer radiołączności. Rozkazem komendanta głównego AK z 16 listopada 1944 roku był przewidziany do łączności z Komendą Główną Armii Krajowej.

25 listopada 1944 roku został zatrzymany przez patrol niemiecki w Piotrkowie Trybunalskim. W czasie próby ucieczki został postrzelony w nogę i ujęty. Był torturowany przez Gestapo (bicie w ranną nogę, w wyniku czego rozwinęła się zgorzel gazowa). Po przewiezieniu do szpitala św. Trójcy w Piotrkowie konieczna była amputacja nogi. Po kilku dniach pobytu w szpitalu został zeń wykradziony przez patrol „Mokrego” z rejonu Rozprzy. Do końca okupacji ukrywał się kolejno w Ignacowie, Kisielach i Kacprowie.

W 1948 roku uzyskał dyplom architekta na Wydziale Architektury AGH w Krakowie. Przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował w pracowniach architektonicznych. UB i SB przez wiele lat bezskutecznie próbowały pozyskać go na współpracownika. W 1965 roku wyemigrował do Wielkiej Brytanii. Po śmierci został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 299b-3-8)^[3].

W 1948 roku ożenił się w Krakowie z Haliną Marią z domu Kruszewską (1° voto Biernacką). Nie mieli dzieci.

Awanse

• kapral podchorąży – 1932
• podporucznik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 32. lokatą w korpusie oficerów rezerwy łączności^[4]
• porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1938 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów rezerwy łączności^[5]
• kapitan – ze starszeństwem z dniem 10 października 1943 roku
• major – zweryfikowany przez MON 27 grudnia 1945 roku.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 13643^[6]
• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami^[b].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Władysław Leonard: Dowództwa i łączność. Obsada we wrześniu 1939. W: B.I.9c [on-line]. IPMS, styczeń 1991. [dostęp 2018-10-31].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 75–79. ISBN 978-83-933857-0-6.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 320. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 253–254.