Teodor Mikuś
 generał brygady MO | |
| Data i miejsce urodzenia | 3 września 1910 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 8 czerwca 1974 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1946–1973 |
| Jednostki | Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (1958-1973) |
| Stanowiska | szef WUBP w Białymstoku (1949–1951) |
| Odznaczenia | |
 | |
Teodor Mikuś (ur. 3 września 1910 w Łodzi, zm. 8 czerwca 1974 w Warszawie) – generał brygady Milicji Obywatelskiej.
Życiorys
Był pochodzenia robotniczego. Syn Władysława i Marii[1]. Absolwent szkoły powszechnej w Łodzi, następnie pracował jako robotnik w fabryce „Scheibler i Grohmann”. Od 1927 był członkiem KPP. W 1929 został skazany na 9 miesięcy więzienia za działalność komunistyczną. W latach 1933–1934 odbył służbę wojskową w 28 pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi, skierowano go do szkoły podoficerskiej, której nie udało mu się skończyć. Kilka lat pozostawał bez pracy. W 1943 wstąpił do PPR. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Łodzi i przystąpił do ponownego uruchomienia fabryki „Scheibler i Grohmann” i wkrótce awansował na dyrektora administracyjno-gospodarczego. PPR skierowała go do pracy w Urzędzie Bezpieczeństwa. Został funkcjonariuszem Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Łodzi (od 1946) w którym pełnił m.in. funkcję zastępcy naczelnika Wydziału IV (1947–1948) i zastępcy szefa WUBP (1948–1949), szefa WUBP w Białymstoku (1949–1951). W 1951 został ukarany naganą i dyscyplinarnie usunięty[2] ze stanowiska szefa WUBP w Białymstoku, gdyż „podległy mu aparat operacyjny stosował w pracy niedopuszczalne kompromitujące organa BP metody walki z bandytyzmem, co powodowało niezadowolenie ludności i demoralizację części aparatu bezpieczeństwa”[3]. Następnie był pracownikiem MBP (1951–1954), szefem WUBP w Łodzi (1954), kierownikiem łódzkiego Wojewódzkiego Urzędu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego (1955–1956). W styczniu 1957 został usunięty z pracy w aparacie bezpieczeństwa i przeniesiony do Milicji Obywatelskiej[2]. Został komendantem KM MO w Łodzi (1957–1958), dyrektorem Departamentu Kadr i Szkolenia MSW (1958–1973). Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C2-tuje-6)[4].
Awanse
- chorąży (1 stycznia 1947),
- porucznik (1 stycznia 1948),
- kapitan (16 lipca 1948),
- major (18 lipca 1949),
- podpułkownik (21 lipca 1954),
- podpułkownik MO (29 grudnia 1956),
- pułkownik MO (3 lipca 1958),
- generał brygady MO (5 października 1971)[5]
Został odznaczony odznaczeniami radzieckimi: „50 lat Czeki” i Orderem Czerwonej Gwiazdy.
Przypisy
- ↑ Katalog Biura Lustracyjnego IPN. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2019-02-05].
- ↑ a b Sylwia Wilczewska, Charakterystyka szefów WUBP, „Przegląd Archiwalny Instytutu Pamięci Narodowej” (8), 2015, s. 145.
- ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej, katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2019-10-02].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2019-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-27)].
Bibliografia
- Kazimierz Krajewski (red.), Tomasz Łabuszewski: Zwyczajny resort, Instytut Pamięci Narodowej Warszawa 2005
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Ribbon bar of the Order of the Red Star. The Soviet Union (USSR).
Naramiennik generała brygady Biura Ochrony Rządu.