Teodor Taczak

Teodor Taczak (ur. 16 października 1878 w Mieszkowie koło Jarocina, zm. 22 czerwca 1941 w Warszawie) – polski duchowny rzymskokatolicki, ksiądz, profesor seminarium, działacz społeczny^[1].

Życiorys

Syn restauratora Andrzeja i Balbiny z domu Warasiecka, brat Stanisława. W Ostrowie Wielkopolskim uczęszczał do gimnazjum i należąc jednocześnie do tajnego Towarzystwa Tomasza Zana. W 1897 roku otrzymał świadectwo maturalne, a następnie w seminarium w Poznaniu i Gnieźnie odbył studia filozoficzno-teologiczne^[2]. Był członkiem Ligi Narodowej^[3]. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1901 roku. W Münster na tamtejszym uniwersytecie studiował teologię, doktoryzując się w 1903 roku. Później przy kościele św. Wojciecha w Poznaniu był wikarym. Na profesora prawa kanonicznego, teologii moralnej i nauk społecznych powołany został w 1908 w seminarium gnieźnieńskim, a w następnym roku został kanonikiem kapituły przy kolegiacie św. Jerzego w Gnieźnie. Poza tym był wikariuszem generalnym archidiecezji gnieźnieńskiej^[2]. W Gnieźnie w 1916 roku otrzymał nominację na prezesa sądu duchownego. Współredaktor w latach 1911–1913 „Wiadomości Apologetycznych”, które były wydawane w Poznaniu. Dla kół inteligencji katolickiej wygłaszał odczyty, z których jeden o hipnotyzmie^[4] i drugi o buddyzmie (wydanie z 1912 roku) weszły do Zbioru wykładów apologetycznych. Był zaangażowany w polskie życie społeczne i polityczne. Wyjechał do Francji w roku 1919, organizując tam duszpasterstwo polonijne z ośrodkiem w Metzu. Tajnym szambelanem papieskim został w 1922 roku. Powrócił do kraju i w Śremie był proboszczem od 1925 roku, a w parafii św. Marcina w Poznaniu od roku 1930 i od tegoż roku również duszpasterzem akademickim^[5]. Działał także w organizacjach charytatywnych i dewocyjnych, w szkołach był wizytatorem nauki religii oraz w seminarium duchownym deputatem do spraw dyscyplinarnych. Wybudował dom parafialny św. Marcina w którym organizował pracę kościelną. Dla ks. Wacława Mayera i ks. Piotra Wawrzyniaka wystawił w kościele epitafia i wyeksponował pomnik Adama Mickiewicza. Związany politycznie z kołami konserwatywno-narodowymi. Aresztowano go w listopadzie 1939 roku i wywieziono do Warszawy, gdzie zmarł nagle 22 czerwca 1941 roku i został pochowany na Starych Powązkach (kwatera 107–5,6–23-30)^{[6] [5]}.

Grób ks. Teodora Taczaka na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie

Przypisy

Bibliografia

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 759–760. ISBN 83-01-02722-3.