Teofil (cesarz bizantyński)

Teofil
Basileus tōn Romaiōn
Cesarz Rzymian
Ilustracja
Cesarz bizantyński
Okres

od 2 października 829
do 20 stycznia 842

Poprzednik

Michał II Amoryjczyk

Następca

Michał III Metystes

Dane biograficzne
Dynastia

amoryjska

Data urodzenia

813

Data śmierci

20 stycznia 842

Moneta
moneta
(c) Classical Numismatic Group, Inc. http://www.cngcoins.com, CC-BY-SA-3.0

Solid Teofila

Teofil (ur. 813, zm. 20 stycznia 842) – cesarz bizantyjski od 829 (drugi cesarz z dynastii amoryjskiej), syn Michała II i jego pierwszej żony – Tekli.

Życiorys

Jego ojcem chrzestnym był cesarz Leon V. Do godności współcesarza został wyniesiony już w 821 roku. Wychowywali go przeciwnicy kultu ikon, między innymi Jan Gramatyk, późniejszy patriarcha. W odróżnieniu od niewykształconego ojca, był rozmiłowany w sztuce i nauce, miał solidne wykształcenie i uznawany był za uczonego i pisarza, podejrzewano[1] go także o znajomość nauk tajemnych. Uwielbiał sztukę arabską. Żywił niechęć do kultu obrazów i usiłował bezskutecznie odrodzić ikonoklazm. Naśladował kalifa abbasydzkiego Haruna ar-Raszida (786-809), przechadzając się po stolicy, rozmawiając z mieszkańcami i słuchając ich skarg. 2 października 829 został koronowany na jedynego władcę.

Teofil był dobrym administratorem. Rozbudował temy w Azji Mniejszej i utworzył dwa nowe: Paflagonię i Chaldię. Uczynił też Krym temem. Najważniejszą rzeczą za jego rządów były jednak wojny z Arabami. Cesarz rozmiłowany w sztuce i kulturze arabskiej musiał przez całe panowanie prowadzić z Arabami wojny. Tym gorsze, że na dwóch frontach: na Sycylii, gdzie Bizantyńczycy utracili w 831 roku Palermo i w Azji Mniejszej. Wojna w Azji toczyła się ze zmiennym szczęściem dla obu stron. W 830 i 838 roku powstrzymano dwie kampanie kalifa al-Mamuna. W czasie tej drugiej doszło jednak do klęski pod Demizon 22 lipca 838 roku. Utracono też siedzibę rodową cesarza, twierdzę Amorion.

Jego żoną była Teodora, z którą cesarz miał siedmioro dzieci:

Przypisy

  1. Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 459. ISBN 83-85719-85-7.

Bibliografia

  • G. Ostrogorski, Dzieje Bizancjum, przeł. pod red. H. Evert – Kappesowej, wyd.3 Warszawa 2008.
  • R. Browning, Cesarstwo Bizantyńskie, przeł. G. Żurek, Warszawa 1997.
  • K. Zakrzewski, Historia Bizancjum, wyd.2 Kraków 1999.


Media użyte na tej stronie

Double-headed eagle of the Greek Orthodox Church.svg
coat of arms of the Palaiologos dynasty, the last rulers of the Byzantine Empire.