Teofil Dąbrowski
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 stycznia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _3r_BAR.svg){kind=small}     | |
Teofil Dąbrowski[a] (ur. 4 stycznia 1896[b] w Międzyrzecu Podlaskim, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Teofil Dąbrowski urodził się 4 stycznia 1896 roku w Międzyrzecu Podlaskim, w rodzinie Seweryna i Marii z Kozłowskich. W latach 1912–1914 należał do Polskich Drużyn Strzeleckich w Rzeszowie. W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Walczył w I Brygadzie. W czasie bitwy pod Krzywopłotami został ranny. W styczniu 1915 roku powrócił do oddziału. Odznaczył się parokrotnie w czasie walk nad Nidą i Żernikami, podczas bitwy pod Jastkowem Teofil Dąbrowski został ciężko ranny. Za te czyny został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Po kryzysie przysięgowym został internowany w Szczypiornie. Od połowy grudnia 1917 roku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Sosnowcu pod pseudonimem „Unita”.
W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i jako dowódca kompanii służył w 2 pułku piechoty Legionów. W 1921 roku został zweryfikowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W jednostce służył do lat 30.[3][4][5] 17 grudnia 1931 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 44. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W marcu 1932 został wyznaczony w macierzystym pułku na stanowisko obwodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego[7][8], a w kwietniu 1934 przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[9].
1 lipca 1938 roku został mianowany dowódcą batalionu KOP „Krasne”. Na początku września 1939 roku został dowódcą II batalionu 207 pułku piechoty. W czasie kampanii wrześniowej walczył w obronie Lwowa.
Po kapitulacji załogi Lwowa dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7193 (17 maja 1922)[11]
- Krzyż Niepodległości (15 kwietnia 1932)[12]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[13]
- Krzyż Kampanii Wrześniowej (pośmiertnie, 1 stycznia 1986)
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Uwagi
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Teofil II Dąbrowski”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie por. Teofila I Dąbrowskiego (ur. 10 listopada 1866), oficera rezerwy 79 pp w Słonimiu[1].
- ↑ W styczniu 1934 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia mjr. Teofila II Dąbrowskiego z „20 grudnia 1895” na „4 stycznia 1896”[2].
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 128, 353, 429, 486.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 36.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 128, 429.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 124, 371.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 18, 211.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 399.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 224.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40, 532.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 150.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 5.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy
Baretka Krzyża Kampanii Wrześniowej 1939.