Teofil Klemens Rybicki

Teofil Józef Klemens Rybicki (ur. 2 listopada 1805 w Pułtusku, zm. 20 stycznia 1859 w Warszawie) – polski nauczyciel, technolog, uczestnik powstania listopadowego.

Życiorys

Był synem Wiktoryna, lekarza i Wiktorii z Kopytowskich, bratem Oktawiana Albina (1819–1852) również lekarza. Ukończył gimnazjum w Płocku, następnie studiował na Królewskim Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1826 uzyskał magisterium. W latach 1826-1830 był na stypendium rządu Królestwa Polskiego w Wiedniu, na Sorbonie, w College de France. W 1830 został mianowany profesorem ogólnej chemii technicznej Szkoły Przygotowawczej do Instytutu Politechnicznego. Wziął udział w powstaniu listopadowym w związku z czym do 1834 został pozbawiony praw wykonywania zawodu. Do 1852 uczył chemii i fizyki w różnych szkołach średnich. W 1850 został głównym egzaminatorem z zakresu nauk ścisłych.

Był ojcem Stanisława Teofila Rybickiego lekarza, powstańca styczniowego, społecznika.

Wybrane publikacje

• O szkle wodnym i jego użyciu za środek przeciw nagłemu szerzeniu się ognia w budowlach,
• Wiadomości o ważniejszych i ciekawszych odkryciach, poczynionych w przemyśle na chemii opartym,
• Upominek rolniczo-przemysłowy, obejmujący wiadomości technologiczne o wełnie, o jej myciu, odtłuszczaniu, bieleniu i ważniejszych z niej wyrobach,^[1]
• Przepisy praktyczne robienia werniksów i pokostów,
• Zasady technologii chemicznej, obejmujące wiadomości treściwie zebrane o fabrykacji i użytkach ważniejszych produktów mineralnych.^[2][3]

Przypisy