Teofil Ney

Teofil Michał Ney

major żandarmerii
Data i miejsce urodzenia	22 kwietnia 1893 Siedliszowice, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914-1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Komenda Placu Grudziądz
Stanowiska	komendant placu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Teofil Ney jako wachmistrz Legionów

Teofil Michał Ney (ur. 22 kwietnia 1893 w Siedliszowicach, zm. 1940 w Charkowie) – major żandarmerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Jana i Julianny z Górskich. Młodość spędził w Siedliszowicach, gdzie ukończył szkołę powszechną. W dniach 27-28 września 1912 złożył egzamin dojrzałości w c. k. I Gimnazjum w Tarnowie^[1], a następnie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.

Od 1912 działał w Związku Strzeleckim, w którym pełnił funkcje sekretarza i instruktora miejscowego plutonu. W sierpniu 1914 rozpoczął służbę w Legionach Polskich. W listopadzie tego roku został ranny. Do stycznia 1915 przebywał w szpitalu. W marcu 1915, w stopniu wachmistrza, przeniesiony został do żandarmerii i przydzielony do ekspozytury etapowej żandarmerii I Brygady Legionów w Kątach, której komendantem był wachmistrz Felicjan Plato Bałaban. Ekspozytura podlegała komendantowi Etapu I Brygady i działała do dnia 1 lipca niezależnie od oddziału żandarmerii polowej przy Komendzie I Brygady, Jana Jura-Gorzechowskiego. 17 lipca 1915 został wyznaczony na komendanta posterunku żandarmerii przy Komendzie Etapu i Stacji Zbornej I Brygady w Sandomierzu. Po likwidacji posterunku (20 listopada 1915) pełnił służbę w Żandarmerii Polowej przy Komendzie I Brygady. 1 kwietnia 1917 rozpoczął miesięczne szkolenie na Wyższym Kursie Szkoły Żandarmerii w Warszawie. Był to kurs dla starszych podoficerów przewidzianych do objęcia stanowisk oficerskich. Po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Był dowódcą posterunku żandarmerii przy 6 pułku piechoty Legionów w Twierdzy Dęblin. 9 listopada 1918 w Warszawie dowodził patrolem złożonym z sześciu ochotników, który zajął Główną Stację Telefoniczną przy ulicy Zielonej i Belweder, a rano następnego dnia koszary przy ulicy Huzarskiej, za Parkiem Łazienkowskim.

10 listopada 1918 z rozkazu rotmistrza Norberta Okołowicza zorganizował ekspozyturę żandarmerii w Warszawie. Początkowo przydzielono mu 50 żandarmów, a następnie kolejnych 50, jeden samochód i zaprzęg parokonny oraz dwa rowery. Na stanowisku dowódcy ekspozytury posiadał uprawnienia dyscyplinarne dowódcy kompanii i był odpowiedzialny za utrzymanie porządku i dyscypliny w mieście, rozbrajanie ludności cywilnej, poszukiwanie przestępców politycznych oraz ochronę magazynów i składów wojskowych, a także szkolenie podwładnych i żandarmów z ekspozytur powiatowych na terenie Okręgu Generalnego „Warszawa”. Powierzone mu zadanie realizował za pomocą systemu patroli uprawnionych do występowania zarówno wobec osób wojskowych, jak i cywilnych. Według stanu z 20 lutego 1919 podlegało mu 4 oficerów, 49 podoficerów, 20 szeregowców i 22 „przydzielonych”. Wymienieni żołnierze pełnili służbę w sześciu posterunkach zlokalizowanych na terenie warszawskiego Rejonu Umocnionego w: Twierdzy Zegrze, Jabłonnie, forcie Dębe, Serocku, Nieporęcie i Twierdzy Modlin. W kwietniu tego roku skierowany został do Wołkowyska z zadaniem zorganizowania żandarmerii etapowej. Następnie kieruje Ekspozyturą Żandarmerii Polowej w Mińsku. Tam likwiduje dużą centralę szpiegowską i sowiecki oddział partyzancki. Od 11 sierpnia 1920, służył w oddziale żandarmerii polowej Okręgu Etapowego 1 Armii dowodzonym przez rotmistrza Bronisława Batscha. 25 sierpnia tego roku objął dowództwo 17 szwadronu żandarmerii w 2 Armii, którym obsadził rejon Ostrołęka-Łomża-Zambrów.

W końcu 1921 przeniesiony został na stanowisko dowódcy batalionu celnego w m. Druja, na którym awansował do stopnia rotmistrza. W następnym roku pełnił służbę w Komendzie Głównej Batalionów Celnych, a w 1924 w 9 dywizjonie żandarmerii w Brześciu. 13 września 1925 roku otrzymał przeniesienie do 3 dywizjonu żandarmerii w Grodnie^[2].

12 kwietnia 1927 awansowany został na majora i przeniesiony do 6 dywizjonu żandarmerii we Lwowie na stanowisko zastępcy dowódcy. Od września tego roku pełnił obowiązki dowódcy dywizjonu. W styczniu 1931 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy 6 dywizjonu żandarmerii^[3]. Na początku 1933 przeniesiony został do Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto w celu odbycia praktyki poborowej^[4]. 15 lipca 1933 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Powiat na stanowisko komendanta^[5]. W 1934 otrzymał ostatnie przeniesienie służbowe do Komendy Placu Grudziądz na stanowisko komendanta^[6]. Na tym stanowisku pozostał do II wojny światowej.

W czasie kampanii wrześniowej został ewakuowany na wschód i tam po agresji ZSRR na Polskę dostał do niewoli sowieckiej. Po raz ostatni był widziany 14 września 1939 w Kamieniu Koszyrskim przez siostrzeńca Jerzego Kluza. Był więźniem obozu w Starobielsku. Figuruje na Liście Starobielskiej pod poz. 2392. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w zbiorowej mogile w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika^[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

W 2009, w ramach projektu parafiady „Dęby Pamięci”, przy Gimnazjum im. Jana Pawła II w Sztumie został posadzony dąb upamiętniający męczeńską śmierć z rąk Sowietów.

Żonaty dwukrotnie. Z drugą żoną Teresą (zm. 1975) miał dwoje dzieci: córkę Eweline i syna Mariana. Z pierwszego małżeństwa: syn Jerzy i córka Wanda.

Awanse

• wachmistrz
• chorąży
• podporucznik
• porucznik
• rotmistrz – 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów żandarmerii (w 1924 zajmował 22 lokatę)
• major – 12 kwietnia 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 3. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii
• podpułkownik – 5 października 2007 pośmiertnie

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości - 24 października 1931
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[8]
• Złoty Krzyż Zasługi (II Rzeczpospolita)^[8]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Zbrodnia katyńska

Przypisy

Bibliografia

• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum I w Tarnowie za rok szkolny 1912/13. Tarnów: Nakładem Funduszu Naukowego, 1913.
• Rocznik Oficerski 1924, s. 964, 966.
• Rocznik Oficerski 1928, s. 669, 675.
• Rocznik Oficerski 1932, s. 287, 794.
• Wanda Roman, Żandarmi polscy zamordowani na Wschodzie. Wrzesień 1939-maj 1940, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (157), Warszawa 1996, ISSN 0043-7182, ss. 342.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
• Tadeusz Wawrzyński, Oficerowie żandarmerii Kawalerowie Krzyża i Medalu Niepodległości, Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej Nr 24 z 2001 r., s. 4, 12.
• Jan Suliński, Żandarmeria Wojskowa w latach 1918-1947. Szkic organizacyjno-historyczny, Drukarnia Warszawskiego Okręgu Wojskowego, Warszawa 1994, s. 80, 81, 85, 110, 111, 114, 189, 190, 244, 473, 478.
• GrzegorzG. Ratajczyk GrzegorzG., Żandarmeria Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, Toruń: Dom Wydawniczy DUET, 2004, s. 39, 55, 57, ISBN 83-89706-20-2, OCLC 309915820 .
• S Zając, Oficerowie WP pomordowani przez stalinizm: mjr żand. Teofil Ney (1893-1940), „Polska Zbrojna” 1992, nr 214, s. 4.
• Edward Jaroszuk, Dywizjon Żandarmerii Wojskowej Nr 6. Lwowska żandarmeria w okresie międzywojennym, Biuletyn Żandarmerii Wojskowej Nr 10, listopad-grudzień 2005, s. 24-25.