Teofil Syga

Teofil Syga
Data i miejsce urodzenia

18 listopada 1903
Warszawa

Data i miejsce śmierci

12 lipca 1983
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz, pisarz

Grób Teofila Sygi na cmentarzu Powązkowskim

Teofil Bernard Syga (ur. 18 listopada 1903 w Warszawie, zm. 12 lipca 1983 tamże) – polski dziennikarz, pisarz, literaturoznawca.

Syn Bolesława Sygi i Heleny z Gajewskich, w 1920 ochotniczo zgłosił się do wojska i walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Do rezerwy przeszedł w stopniu podporucznika, studiował w Wyższej Szkole Dziennikarskiej, a następnie pracował jako recenzent teatralny w „Gazecie Warszawskiej”, „Myśli Narodowej”, „Kurierze Poznańskim”, „Polsce Literackiej”, „Expressie Porannym”, „Polsce Zbrojnej” i „Kurierze Warszawskim”. Należał do zarządu Syndykatu Dziennika Warszawskiego, a w połowie lat 30. został redaktorem naczelnym tygodnika Kino. Współpracował również z wydawanym przez Władysława Zambrzyckiego „Merkuriuszem Polskim Ordynaryjnym”. Po wybuchu II wojny światowej związał się z działającymi z ramienia Delegatury Rządu na Kraj redakcjami Rzeczypospolitej Polskiej[1] i Dnia Warszawy, używał pseudonimów Credo i Grudzień. Po 1945 był członkiem dziennika „Gazeta Ludowa”, który wydawało Polskie Stronnictwo Ludowe. Od 1947 aresztowany za sympatyzowanie z frakcją Stanisława Mikołajczyka i więziony w Rawiczu[2]. Od lat 50. współpracował ze „Światem” i „Stolicą”, gdzie publikował felietony varsavianistyczne. Teofil Syga był wybitnym znawcą życia i twórczości Adama Mickiewicza, na ten temat pozostawił wiele artykułów, felietonów i publikacji. Jako bibliofil specjalizował się w kolekcjonowaniu XIX wiecznych pamiętników. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 135-5-7)[3].

Dorobek literacki

  • Warszawa, 1946, współautor Stefan Godlewski,
  • Maria Szymanowska i jej czasy, 1955, współautor Stanisław Szenic,
  • Te księgi proste: dzieje pierwszych polskich wydań książek Mickiewicza, 1956,
  • Pana Adama dzień powszedni, 1957,
  • Woda z Niemna, 1957,
  • Słowackiego droga do społeczeństwa, 1959,
  • Pamiętniki J.U. Niemcewicza, 1962,
  • Prorok smutnej pamięci, 1963.

Przypisy

  1. ↑ Polska Podziemna Delegatura Rządu na Kraj cz. II, Departamenty Delegatury prowadzące tzw. „działalność bieżącą” ISSN 2082-7431.
  2. ↑ Józef Hen, Nie boję się bezsennych nocy, Tom 1, WAB Wydawnictwo, 2013, ISBN 978-83-7747-819-6.
  3. ↑ Cmentarz Stare Powązki: AMALIA BORKOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-04-28].

Bibliografia

  • Czy wiesz kto to jest?, pod ogólną red. Stanisława Łozy, Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, Warszawa 1938, s. 709.
  • Biogram powstańczy Teofila Sygi, Muzeum Powstania Warszawskiego.
  • Władysław Bartoszewski, Andrzej Friszke, Życie trudne, lecz nie nudne. Ze wspomnień Polaka w XX wieku, Kraków: Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, 2010, s. 207, 210, 220, 261, 337, 346, 399, 400, 410, 413-414, 420, 484, ISBN 978-83-240-0942-8, OCLC 750867983.

Media użyte na tej stronie

Teofil Syga grób.jpg
Autor: Lukasz2, Licencja: CC BY 4.0
Nagrobek na cmentarzu powązkowskim w Warszawie