Teoria pustej Ziemi

Przekrój Ziemi przedstawiający „świat wewnętrzny” Atvatabar, z powieści science fiction Williama R. Bradshawa z 1892 pt. „Bogini Atvatabar”

Teoria pustej Ziemi – to koncepcja sugerująca, że planeta Ziemia jest całkowicie pusta w środku lub zawiera znaczną pustą przestrzeń wewnętrzną. Teoria była silnie popierana przez angielskiego astronoma Edmonda Halleya. Pod koniec XVIII wieku została definitywnie odrzucona przez świat naukowy po eksperymencie Schiehallion(ang.)^[1] i od tego czasu przetrwała jako popularna pseudonauka.

Hipoteza

Budowa Ziemi według hipotezy Edmonda Halleya

Hipoteza pustej Ziemi była dyskutowana przez Platona. W XVII wieku Edmond Halley uważał, że Ziemia zbudowana jest z czterech sfer^[2]. Często przypisywane jest poparcie tej hipotezy Leonardowi Eulerowi. Matematyk jednak nigdy nie popierał tej teorii, a jedynie przeprowadził eksperyment myślowy^[3]. W mitologii wielu kultur wspomina się o podziemnych krainach ze słońcem, podobnie jak to ma miejsce na powierzchni Ziemi. Jules Verne opisał taki świat w Podróży do wnętrza Ziemi, chociaż tam jest mowa tylko o olbrzymiej grocie.

Patrz też

Towarzystwo Vril

Przypisy

Bibliografia

• Raymond W. Bernard: The Hollow Earth: the greatest geographical discovery in history made by Admiral Richard E. Byrd in the mysterious land beyond the poles, the true origin of the flying saucers. New York: Carol Pub. Group, 1991, s. 254. ISBN 978-0787300975.
• Timothy Green Beckley: Subterranean Worlds Inside Earth. New Brunswick: Inner Light Publications, 1992, s. 160. ISBN 978-0938294221.
• David Standish: Hollow Earth: The Long and Curious History of Imagining Strange Lands, Fantastical Creatures, Advanced Civilizations, and Marvelous Machines Below the Earth's Surface. Cambridge: Da Capo Press, 2007, s. 304. ISBN 978-0306815331.