Teoria sprawiedliwości Sena

Teoria sprawiedliwości Sena - nowoczesna teoria sprawiedliwości powstała w latach ’80 (nagroda Nobla w dziedzinie ekonomii 1998). Z jednej strony istnieją materialne cechy i rezultaty działań jednostek, a z drugiej prawa i wolności. Ilość dobra i jego użyteczność nie są odpowiednim wskaźnikiem dobrobytu jednostki lub wspólnoty. Powodem tego jest fakt, że nie wszyscy mają do tych dóbr dostęp oraz ich użyteczność nie zawsze jest prawidłowo postrzegana przez jednostki.

Istnieje wiele pozapsychologicznych aspektów dóbr, które pozwalają ocenić korzyści dla poszczególnych osób i społeczeństwa. Dobra te pozwalają osiągnąć pewne stany funkcjonowania takie jak bycie zdrowym czy możliwość poruszania się itd... Osiągnięcie tych stanów pozwala korzystać z tak zwanej pozytywnej wolności, czyli „bycia kimś, a nie nikim”, być istotą myślącą, pragnącą, działającą, ponoszącą odpowiedzialność. Ważna jest możliwość realizowania tych wszystkich funkcji nawet jeżeli ich nie potrzebujemy (np. możliwość wyjazdu za granicę, mimo że nie planujemy zagranicznej podróży).

Podobne poglądy reprezentowane są przez: - Desai (1990) - Nussbaum (1992)

Teoria Sena i jego kontynuatorów zostaje wykorzystywana w badaniach dotyczących wskaźników ubóstwa i rozwoju ludzkiego.

Bibliografia

• „Zasady polityki gospodarczej”, N. Acocella, Wydawnictwo Naukowe PWN 2002
• Harvard University[1]