Tespiady

Tespiady
— mitologiczne królewny —
Gustave Moreau, Córki Tespiosa, 1853
Występowanie	mitologia grecka
Rodzina
Ojciec	Tespios
Matka	Megamede

Tespiady (gr. Θεσπιάδες; trb. Thespiades) – w mitologii greckiej pięćdziesiąt córek herosa i króla beockiego miasta Tespies, Tespiosa i jego żony, Megamede, córki Arneusa^[1][2][3].

Pięćdziesiąt córek króla Tespiosa i jego żony Megamedy należało do najpiękniejszych i najweselszych panien w Tespiach. Według innych wersji matkami córek mogły być też nałożnice. Ojciec ich, obawiając się, że znajdą sobie nieodpowiednich mężów, postanowił, że każda będzie miała dziecko z Heraklesem, który w tym właśnie czasie całymi dniami zajęty był tropieniem lwa z Kitajronu, który siał spustoszenie w stadach owiec Tespisa i jego sąsiada Amfitriona^[4] Tak długo jak trwały łowy, mieszkał w pałac Tespiosa i każdą noc spędzał z inną córką. Zmęczony polowaniem na lwa nie spostrzegł, że co noc w jego łożu jest inna królewna. Inne przekazy podają, że posiadł wszystkie córki króla w ciągu siedmiu nocy, a nawet że stało się to jednej nocy. Tylko jedna córka, nie chciała pójść w jego objęcia, pozostała do śmierci dziewicą i jego kapłanką w sanktuarium w Tespiach. Od tamtej pory wymagano od tamtejszych kapłanek cnoty czystości. Z jej siostrami spłodził pięćdziesięciu jeden synów, najstarsza, Prokris, urodziła bowiem bliźniaki, Antileona i Hippeusa, a także najmłodsza urodziła mu parę. Grecki historyk Apollodoros w swoim dziele Biblioteka, wymienia wszystkie córki i ich synów, jedynie nie wspomina o synu Anteji co może wskazywać, że to właśnie ona była tą, która nie zgodziła się z wolą ojca i pozostała dziewicą^[5][6].

Z rozkazu Heraklesa większość dzieci zabrał, jego wierny przyjaciel i towarzysz, Jolaos, na Sardynię, gdzie osiadły na stałe. Dwaj synowie wyjechali do Teb, a szczęściu pozostało w Tespiach. Wieści głosiły, że synowie Tespiad wywiezieni na Sardynii nie zmarli, tylko zasnęli głębokim snem i tym sposobem uniknęli rozkładu w grobie i płomieni stosu^[4][7].

Tespiady i ich synowie

Przypisy

Bibliografia

• Robert Graves: Mity greckie. Warszawa: PIW, 1992. ISBN 83-06-02284-X.
• Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2008, s. 125. ISBN 83-04-04673-3.
• William Smith: Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, Tom 2. New York: Harper & Brothers, 1884.
• Apollodorus, Library (ang.)
• Hyginus, Fabulae (ang.)

Zobacz też

• Herakles
• Tespios