Test radioalergosorpcji
Test RAST (ang. radio-allergosorbent test – test radioalergosorpcji) – badanie wykonywane podczas diagnostyki alergii. Polega ono na określeniu stężenie przeciwciał IgE reagujących z określonym antygenem.
Test został wprowadzony w latach 70. XX wieku. W 1989 roku wprowadzono jego udoskonalone wersje. Badanie polega na badaniu próbki surowicy krwi na reakcję ze standaryzowanymi antygenami osadzonymi na podłożu stałym (np. płytka szklana). W trakcie inkubacji dochodzi do związania swoistych przeciwciał IgE z alergenem. Następnie płytkę przemywa się w celu usunięcia nadmiaru surowicy oraz niezwiązanych przeciwciał. Kolejnym etapem jest nanoszenie roztworu zawierającego przeciwciała przeciw ludzkim IgE. Przeciwciała te znakowane są przy wykorzystaniu izotopów promieniotwórczych (najczęściej 125I). Podczas 2-godzinnej inkubacji zostają one związane z przeciwciałami IgE tworząc strukturę zwaną kanapką[1]. Kolejne przepłukanie płytki służy wypłukaniu nadmiarowych znaczników. Ostatnim etapem jest odczytanie wyniku przy pomocy gammakamery.
Dzięki zastosowanej metodzie ilość zliczeń gammakamery jest proporcjonalna do stężenia oznaczanych przeciwciał w surowicy krwi pacjenta.
Modyfikacją testu RAST są testy wykorzystujące w roli znacznika barwnik, a wynik odczytywany jest przy użyciu metody kolorymetrycznej.
Zaletą metody badania obecności przeciwciał IgE in vitro jest przede wszystkim mniejsze ryzyko wywołania u chorego gwałtownej reakcji alergicznej.