Testament Inków

Testament Inków (niem. Das Vermächtnis des Inka, hiszp. El último rey de los incas, wł. Viva Gringo, bułg. Заветът на инката) – zachodnioniemiecko-hiszpańsko-włosko-bułgarski film przygodowy z 1965 roku w reżyserii Georga Marischki, zrealizowany na podstawie powieści Karla Maya o tym samym tytule^[1].

Fabuła

Początek XIX wieku. Kiedy inkaski król Tahuca informuje niemieckich braci Jana i Karla Hansenów, że chce wysłać swojego syna Haukaroporę do Europy, aby mógł tam zdobyć wykształcenie, zostaje zamordowany przez bandytę Gambusino. Ten kradnie także część kipu zawierającego zaszyfrowaną drogę do legendarnego skarbu Inków. Ksiądz Anciano uważa braci Hansenów za morderców, przysięga wieczną zemstę białym ludziom i od tej pory sam dba o szkolenie ostatniego z Inków^[2].

Dziesięć lat później nauka Haukaropory dobiega końca. Gambusino i jego wspólnik, torreador Perillo, wspierają plany Anciano dotyczące obalenia rządu i zainstalowania Haukaropory jako nowego króla Inków. Mają nadzieję, że ułatwi to im zdobycie wciąż nieodnalezionego złota Inków. Teraz Karl Hansen powraca i otrzymuje od prezydenta Castillo zlecenie mediacji w konflikcie, chociaż konspiratorzy w rządzie oskarżają go o zabójstwo starego króla Inków. Ale Castillo ufa Karlowi Hansenowi, znanemu jako „Jaguar”^[2].

W drodze do Anciano Jaguar jest ścigany przez Gambusino, ale otrzymuje pomoc od jego siostrzenicy Grazielli, niemieckiego profesora Morgensterna i jego asystenta Fritze Kiesewettera. Ci dwaj, wraz z Indianinem Donem Parmesanem, w rzeczywistości szukają skamielin, kiedy nagle zostają uwikłani w konflikt. Profesor Morgenstern jest nawet mylony z zaginionym pułkownikiem Glotino i coraz bardziej jest prawdopodobne, że znajdzie ukryty arsenał rebeliantów na boku. Broń okazuje się być pancerzem wymarłego gigantycznego pancernika^[2].

Graziella spotyka Haukaroporę i zaczynają się lubić. Przekonuje go do porzucenia planów co do objęcia tronu. Jednak Anciano nadal chce ukoronować Haukaropora w starej górskiej fortecy Inków Machu Picchu jako króla Inków i dać w ten sposób sygnał do powstania. Tam też Jaguar ponownie spotyka Gambusino, rozpoznaje w nim mordercę nie tylko starego króla Inków, ale także swego brata i zabija go po brutalnej walce. Podczas ceremonii koronacyjnej Haukaropory ten rzuca koronę z piór w otchłań, dając do zrozumienia, że pragnie pokoju. Wściekli Indianie zabijają Haukaroporę, a wraz z nim ostatnia nadzieja na odnowienie imperium Inków minęła^[2].

Obsada

• Guy Madison – Karl „Jaguar” Hansen
• Helmo Kindermann – Karl „Jaguar” Hansen (głos)
• William Rothlein – Haukaropora
• Christian Wolff – Haukaropora (głos)
• Geula Nuni – Graziella
• Sabine Eggerth – Graziella (głos)
• Carlo Tamberlani – Anciano
• Harald Wolff – Anciano (głos)
• Francisco Rabal – Gambusino
• Wolfgang Hess – Gambusino (głos)
• Rik Battaglia – Antonio Perillo
• Horst Naumann – Antonio Perillo (głos)
• Heinz Erhardt – prof. Morgenstern
• Walter Giller – Fritz Kiesewetter
• Chris Howland – Don Parmesan
• Fernando Rey – prezydent Castilla
• Klaus W. Krause – prezydent Castilla (głos)
• Ingeborg Schöner – madame Ruiz
• Raf Baldassarre – Geronimo
• Thomas Braut – Geronimo (głos)
• Santiago Rivero – minister Ruiz
• Anton Reimer – minister Ruiz (głos)
• Lyubomir Dimitrov – El Brazo Valiente
• Hans von Borsody – El Brazo Valiente (głos)
• Bogomil Simeonov – Grosso
• Erik Jelde – Grosso (głos)
• Antonio Almorós – Escobedo
• Wolf Rahtjen – Escobedo (głos)
• Geza von Rösner – Jan Hansen
• Winfried Groth – kapitan Pellejo
• Herbert Weicker – Tahuca (głos)
• Gerd Frickhöffer – minister (głos)

Źródło^[3][4]:

Wersja polska

Opracowanie: Studio Opracowań Filmów w Warszawie

Reżyseria: Seweryn Nowicki

Wystąpili:

• Czesław Byszewski – Karl „Jaguar” Hansen
• Włodzimierz Nowakowski – Haukaropora
• Barbara Sołtysik – Graziella
• Ignacy Machowski – Gambusino
• Zdzisław Tobiasz – Antonio Perillo
• Aleksander Dzwonkowski – prof. Morgenstern
• Tadeusz Bartosik – Fritz Kiesewetter

Źródło^[5]:

Premiera

Po tym, jak Georg Marischka bezskutecznie próbował nakłonić Artura Braunera do nakręcenia udanej powieści, on i jego brat Franz założyli własną wytwórnię filmową, aby w końcu zrealizować projekt. Ponieważ filmy na podst. powieści Karla Maya były uważane za gwarancję sukcesu, producent Franz Marischka nie miał problemu z uzyskaniem niezbędnego kredytu z pomocą Carla Szokolla i Wiener Stadthalle oraz znalezieniem dystrybutora filmów w dystrybucji Nora-Filmverleih.

Film był częściowo kręcony w oryginalnych lokalizacjach w Peru, w tym w Machu Picchu, a częściowo w Bułgarii w Parku Przyrody Belograchik. Franz Marischka wybrał do roli Haukaropory zupełnie nieznanego aktora Williama Rothleina, ponieważ polecił mu go amerykański przyjaciel jako model i kochanek Salvadora Dalego, który następnie namalował plakat filmowy^[6]. Główną rolę kobiecą otrzymała także mało znana do tej pory izraelska aktorka Geula Nuni.

Muzyka filmowa Angelo Francesco Lavagnino została pierwotnie skomponowana do włoskiego westernu, ale tak umiejętnie wykorzystana w filmie, że nie da się jej zauważyć. Plakaty filmowe błędnie informowały, że osławiony po Winnetou i Old Shatterhand kompozytor Riz Ortolani skomponował muzykę, co początkowo było planowane.

Wersja niemiecka i międzynarodowa różnią się w niezliczonych miejscach długością poszczególnych scen i doborem ujęć.

Premiera

Premiera odbyła się 9 kwietnia 1966 w „Stachus-Filmpalast” w Monachium.

Testament Inków miał polską premię w listopadzie 1967 roku w wersji zdubbingowanej i był dystrybuowany z polskim dokumentem Kwarantanna produkcji WFD^[1].

Odbiór filmu

Po premierze, która spotkała się z niewielkim komentarzem prasy, zainteresowanie publiczności filmem było ograniczone. Franz Marischka zauważył: „Kiedy we wtorek po wakacjach otrzymałem liczbę odwiedzających, pomyślałem, że dystrybutorzy żartują ze mnie, tak były przerażająco niskie”^[7].

Wkrótce potem wytwórnia Franz Marischka Film złożyła wniosek o ogłoszenie upadłości. Finansowa porażka filmu przyspieszyła koniec filmów na podst. twórczości Karla Maya.

Przypisy

Bibliografia

• Franz Marischka: Immer nur lächeln. Wiedeń: Amalthea, 2001. ISBN 3-85002-442-3. (niem.).

Linki zewnętrzne

• Testament Inków w bazie IMDb (ang.)
• Testament Inków w bazie Filmweb