Tettō Gikō
| ||
| Data urodzenia | 1295 | |
| Data śmierci | 1369 | |
| Szkoła | sōtō | |
| Nauczyciel | Shūhō Myōchō | |
| Następca | Gongai Sōchū | |
| Zakon | zen | |
| Honorowy tytuł lub imię pośmiertne | Daiso Shōbō Zenji, Tennō Daigen Kokushi | |
Tettō Gikō (jap. 徹翁義享; ur. 1295, zm. maj 1369) – japoński mistrz zen szkoły sōtō. Żył na przełomie okresów Kamakura i Muromachi-Ashikaga.
Życiorys
Pochodził z Izumo (obecnie w prefekturze Shimane) nad Morzem Japońskim. W wieku sześciu lat wstąpił do klasztoru. Praktykował zen w klasztorze Kennin, w którym w wieku 19 lat przyjął wskazania. Rozczarował się jednak stylem praktyki zen w tej świątyni zaliczanej do grupy "pięciu gór", czyli pięciu obiektów sakralnych buddyzmu zen w Kioto, zwanych łącznie: Kyōto-gozan. Wobec powyższego opuścił go i został uczniem mistrza Shūhō Myōchō, z którym nawiązał bliską duchową komunię[1].
Po śmierci nauczyciela w 1338 roku został opatem klasztoru Daitoku w Kioto, którego opatem założycielem był Shūhō. Jako drugi opat tego klasztoru odniósł wielki sukces. W tym okresie Daitoku-ji był na szczycie listy klasztorów zen w Kioto.
Mistrz zmarł w maju 1369 roku. Na kilka dni przed śmiercią stworzył dla swoich uczniów tajemniczy przekaz, który wolno było przeczytać dopiero po jego śmierci. Brzmiał on: „Prawda nie jest nigdy brana od innego. Każdy niesie ją zawsze sam. Katsu!”[2]. Słowo katsu, pisane z wykrzyknikiem i rzadko tłumaczone, eksponuje stan osiągania oświecenia przez mistrza zen, ale także jest to okrzyk karcący uczniów lub mający na celu wywołanie u nich wstępnego przebudzenia[3].
Tuż przed śmiercią Tettō Gikō napisał swój „wiersz śmierci” (jap. jisei):
|
Pośmiertnie otrzymał dwa tytuły: Daiso Shōbō Zenji (Mistrz Zen Wielki Patriarcha Oka Prawdy) i Tennō Daigen Kokushi (Nauczyciel Narodowy Wielkiej Manifestacji Niebiańskiej Odpowiedzi)[5].
Linia przekazu Dharmy
Na pierwszym miejscu – liczba pokoleń mistrzów od 1. patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Na drugim miejscu – liczba pokoleń od 28/1. Bodhidharmy, 28. patriarchy Indii i 1. patriarchy Chin.
Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.
- 52/25. Songyuan Chongyue (1139-1209)
- 53/26. Wuming Huixin (1160–1237)
- 54/27. Lanxi Daolong (1213-1278)
- 53/26. Yun’an Puyan (1156-1226)
- 54/27. Xutang Zhiyu (1185-1269)
- 55/28/1. Nampo Jōmyō (1235-1309) (także Shōmyō; Daiō Kokushi) Japonia. Szkoła rinzai.
- 56/29/2. Hōō Soichi (1274-1357)
- 56/29. Shūhō Myōchō (1282-1338) (także Daitō Kokushi)
- 55/28/1. Nampo Jōmyō (1235-1309) (także Shōmyō; Daiō Kokushi) Japonia. Szkoła rinzai.
- 54/27. Xutang Zhiyu (1185-1269)
- 53/26. Wuming Huixin (1160–1237)
Przypisy
- ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. Japan. Str. 190.
- ↑ Yoel Hoffmann: Japanese Death Poem for Palestine and Israel (ang.). 1986. [dostęp 2014-10-17].
- ↑ Katsu (zen) (ang.). The Free Dictionary by Farlex, 2014. [dostęp 2014-11-04].
- ↑ Yoel Hoffmann. Japanese Death Poems. Str. 121.
- ↑ Helen J. Baroni: The Illustrated Encyclopedia of Zen Buddhism (ang.). 2002. s. 345. [dostęp 2014-10-17].
Bibliografia i źródła
- William M. Bodiford: Sōtō Zen in Medieval Japan. Honolulu: University of Hawaii Press, 1993, s. 343. ISBN 978-0-8248-3303-9.
- Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
- Yoel Hoffmann: Japanese Death Poems. 辭世: Written by Zen Monks and Haiku Poets on the Verge of Death. Boston: Tuttle Publishing, 1998, s. 368. ISBN 0-8048-3179-3.
Media użyte na tej stronie
Tetto Giko message to his followers