The Adverts

The Adverts
Rok założenia

1976

Rok rozwiązania

1979

Pochodzenie

Londyn, Anglia

Gatunek

punk rock

Aktywność

1976–1979

Wydawnictwo

Stiff Records, Anchor Records, Bright Records, RCA Records

Powiązania

T.V. Smith’s Explorers, Red Dons, Cheap

Byli członkowie
Tim Smith (T.V. Smith)
Gaye Black (Gaye Advert)
Howard Boak (Howard Pickup)
Laurie Muscat (Laurie Driver)
John Towe
Rod Latter
Tim Cross
Paul Martinez
Rick Martinez

The Adverts – angielski zespół punk rockowy założony w 1976 i rozwiązany w 1979. Byli jedną z pierwszych grup, która trafiła na brytyjskie listy przebojów; ich singel „Gary Gilmore’s Eyes” z 1977 osiągnął 18. pozycję w UK Singles Chart[1]. Książka The Virgin Encyclopedia of 70s Music opisała basistkę, Gayę Advert, jako „pierwszą żeńską gwiazdą punka”[2].

Historia

Początki

Zespół został założony w 1976 przez T.V. Smitha (Tima Smitha) i Gayę Advert (Gayę Black). Smith urodził się w Okehampton w dystrykcie mid-Devon, Advert pochodzi z Bideford, z małego nabrzeżnego miasta w północnym dystrykcie hrabstwa Devon[3]. Po przeprowadzeniu się do Londynu, dwoje młodych punków zrekrutowało gitarzystę Howarda Pickupa (Boaka) i perkusistę Lauriego Drivera (Muscata) – tak powstało The Adverts[4].

The Roxy, pierwsze londyńskie miejsce punków[5], grało kluczową rolę w początku kariery zespołu. Byli jedną z pierwszych grup, które zagrało w ciągu pierwszych stu dni od otwarcia klubu. Wystąpili nie mniej niż dziewięć razy na przesteni stycznia a kwietnia 1977[6]. W styczniu 1977, po ich pierwszym występie wspierającym Generation X, zespół zaimponował Michaelowi Dempseyowi, który został menedżerem The Adverts. Ich drugi support Slaughter and the Dogs został nagrany, a ich utwór „Bored Teenagers” został zawarty w albumie kompilacyjnym The Roxy London WC2, który znalazł się w UK Top 30. W lutym, wkrótce po trzecim występie wspierającym zespołu The Damned, grupa podpisała umowę z wytwórnią Stiff Records[1]. W marcu The Adverts supportowało The Jam w klubie Roxy.

Debiut

W kwietniu The Adverts nagrało pierwsze ze swoich czterech sesji dla Johna Peela dla stacji BBC Radio 1[7]. Kilka dni później, 29 kwietnia 1977, spod skrzydła wytwórni Stiff został wydany debiutancki singel „One Chord Wonders”. Singel, będący „niekontrolowanym pędem energii”, był polecany przez czasopisma „Melody Maker” i „Sounds”[8]; stał się również Singlem Tygodnia (ang. Single of the Week) magazynu „New Musical Express”[1].

Koncertowanie było płodnym elementem The Adverts. Ich pierwsza ogólnokrajowa trasa koncertowa odbyła się ze znajomymi z wytwórni Stiff od The Dammed. Na plakacie promocyjnym było napisane: „The Dammed już gra trzy akordy, The Adverts mogą zagrać jeden. Ułyszeć ich można w…”[9][1]. Supportowali później Iggy’ego Popa na jego tournée[10]; prowadzili również własne trasy w Wielkiej Brytanii, Irlandii i Europie kontynentalnej[1].

19 sierpnia 1977 zespół wydał przez Anchor Records jeden z pierwszych singlów, który dostał się na listę Top 40 w UK. Lirycznie „Gary Gilmore’s Eyes” jest kontrowersyjną piosenką, opartą na życzeniach Garyego Gilmore, amerykańskiego mordercy, którego oczy zostały ofiarowane badaniom medycznym po jego egzekucji. Czasopismo „Sounds” opisało utwór jako „najobrzydliwsza i najbardziej pomysłowa płyta, która wyszła z nowej fali”[11]. „Gary Gilmore’s Eyes” został później umieszczony przez magazyn „Mojo” w liście najlepszych punk rockowych singlów[12].

Po kontrowersji przepełnionej w prasie wokół singla i po występie w programie telewizyjnym Top of the Pops, stali się rozpoznawalni. Komentatorzy skupili się na frontmanie Smicie i basistce Gayi Advert. Recenzenci zaznaczyli u Smitha umiejętność pisania piosenek. Mówiono, że „uchwycił ducha czasów – niewielu współczesnych mogło mu się równać”[13]. Inny recenzent opisał Smitha jako „szalone serce, wypluwające niezawodną serię piosenek, które wytyczają nadzieję punka, aspiracji i, ostatecznie, żalu”[1]. W porównaniu do pozostałych członków popularność Gayi Advert była bardziej chwilowa. Była „jedną z pierwszych żeńskich ikon punka”[3]. Jej „fotogeniczny” wygląd, „makijaż w stylu oczu pand i wszechobecna skórzana kurtka zdefiniowała twarz kobiecego punka zanim rozpoznawalny był w następnej dekadzie”[1].

Następny singel grupy, „Safety in Numbers” został wydany 28 października, ale nie dostał się na listę przebojów. Czwarty singel, „No Time to Be 21”, wydany przez pododdział CBS Bright Records 20 stycznia 1978 wszedł na listę Top 40 w UK.

Debiutancki album zespołu Crossing the Red Sea with The Adverts został wydany przez Bright 17 lutego 1978. Stał się jednym z najbardziej docenionych albumów z ery punka, który Dave Thompson nazwał „miażdżącym debiutem, jednym ze świetnych albumów nie tylko z punkowej ery, ale również z całych lat 70. XX wieku”[14], czasopismo „Trouser Press” nazwało album „podobizną do longplayów Sex Pistols i The Clash – pospieszne stwierdzenie, które oddaje ekscytujący czas”[15] oraz wielu innych pisarzy, którzy umieścili go w listach najlepszych albumów wszech czasów[13][16][17][18].

Schyłek

Zmieniając wytwórnie na RCA Records, The Adverts wydało trzy dodatkowe single – „Television’s Over” 10 listopada 1978, „My Place” 1 czerwca 1979 i „Cast of Thousands” 19 października 1979, lecz nie byli w stanie utrzymać odpowiedniej częstotliwości. Ich kariera weszła w impas po wydaniu drugiego albumu Cast of Thousands przez RCA 12 października 1979. Z powodu albumu, zespół powiększył się o perkusistę Roda Lattera (zamieniając Drivera) i keyboardzistę Tima Crossa. Pickup i Latter zostali później zamienieni przez Paula Martineza (gitarzystę) i jego brata Ricka Martineza (perkusistę)[1].

Niedługo po premierze albumu grupie zostały wytyczone procesy sądowe przez pierwszych członków – Pickupa i Lattera, którzy oskarżyli zespół za korzystanie z nazwy „The Adverts” bez ich zgody[19]. Zespół rozwiązano wkrótce po tym przypadkowej śmierci Dempseya porażeniem prądem[3]. Po raz ostatni wystąpili w college’u w Slough 27 października 1979. Po zakończeniu wątku z The Adverts, T.V. Smith kontynuował karierę muzyczną z Crossem jako T.V. Smith’s Explorers, później z Cheapem, a ostatecznie rozpoczął karierę solową w latach 90. XX wieku.

Dziedzictwo

Krytyk i pisarz Dave Thompson przedstawił, że „nikt nie był i nie jest w stanie stworzyć muzykę jak The Adverts. Pod względem liryki, przekazu, zaangażowania i odwagi, byli i pozostaną najlepszą brytyjską grupą późnych lat 70.”[20].

Z oryginalnego składu zmarło dwóch muzyków – Cross (zmarł 9 lipca 2012 na raka płuc)[21] i Pickup (zmarł 11 lipca 1997 na guza mózgu)[22].

Dyskografia

Albumy studyjne

RokTytułWytwórniaNotowania
UK
1978Crossing the Red Sea with The AdvertsBright Records38[23][1]
1979Cast of ThousandsRCA Records–

Single

RokTytułWytwórniaNotowania
UK
1977„One Chord Wonders” / „Quickstep”Stiff Records–
„Gary Gilmore’s Eyes” / „Bored Teenagers”Anchor Records18[24][1]
„Safety in Numbers” / „We Who Wait”–
1978„No Time to Be 21” / „New Day Drawning”Bright Records34[24][1]
„Television’s Over” / „Back from the Dead”RCA Records–
1979„My Place” / „New Church”–
„Cast of Thousands” / „I Will Walk You Home”–

Minialbumy

RokTytułWytwórnia
1987The Peel SessionsStrange Fruit Records

Albumy koncertowe

RokTytułWytwórnia
1990Live at the Roxy ClubReceiver Records
1992Live and Loud!!Link Records

Albumy kompilacyjne

RokTytułWytwórnia
1997The Wonders Don’t Care: The Complete Radio RecordingsBurning Airlines
The Punk Singles CollectionAnagram Records
1998The Best of The AdvertsAnagram Records
2003AnthologyThe Devils Own Jukebox

Wybrane piosenki w kompilacjach

Utwór „Gary Gilmore’s Eyes”
RokTytułWytwórniaNotowania
UK
197920 of Another KindPolydor Records45[25]
1984Burning Ambitions: A History of PunkCherry Red Records–
1987Indestructible the Indomitable Face of New WaveReceiver Records
1989The Best of 20 of Another KindCastle Music
1992DIY: Punk, Power Pop, and New Wave 1976-1983Rhino Records
1993Lipstick TracesRough Trade Records
2003No Thanks! The '70s Punk RebellionRhino Records
2006New Wave HeroesSony BMG
20071977 – The Spirit of PunkVirgin Records
2008The Edge of the SeventiesSony BMG
Utwór „One Chord Wonders”
RokTytułWytwórnia
1987Indestructible the Indomitable Face of New WaveReceiver Records
1991The Great British Punk Rock ExplosionLink Records
1992The Stiff Records Box SetDemon Records
1993Lipstick TracesRough Trade Records
19991-2-3-4 Punk & New Wave 1976-1979Universal Records
2001Cash from ChaosEMI Records
2003No Thanks! The '70s Punk RebellionRhino Records
Utwór „Bored Teenagers”
RokTytułWytwórniaNotowania
UK
1977The Roxy London WC2Harvest Records24[23]
2005The Roxy London WC2 – A Live Punk Box SetCastle Music–
2008If the Kids Are United: The Punk Box Set–
Utwór „No Time to be 21”
RokTytułWytwórnia
1991The Great British Punk Rock ExplosionLink Records

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Thompson 2000a ↓, s. 146.
  2. ↑ Larkin 2002 ↓, s. 9.
  3. ↑ a b c Strong 2003 ↓, s. 4.
  4. ↑ Joynson 2001 ↓, s. 27.
  5. ↑ Joynson 2001 ↓, s. 11.
  6. ↑ Thompson 2000b ↓, s. 61–62.
  7. ↑ The Adverts (ang.). BBC.
  8. ↑ Thompson 2000b ↓, s. 64.
  9. ↑ Ellingham 1996 ↓, s. 8.
  10. ↑ Top 10 British Punk Bands. WatchMojoUK. 5:04–5:12 minuta. [dostęp 2021-08-20].
  11. ↑ Thompson 2000b ↓, s. 65.
  12. ↑ 100 Punk Scorchers. „Mojo”, 2001. 
  13. ↑ a b Larkin 1994 ↓, s. 237.
  14. ↑ Dave Thompson: AllMusic Review by Dave Thompson (ang.). AllMusic.
  15. ↑ Adverts (ang.). Trouser Press.
  16. ↑ Thompson 2000a ↓, s. 817.
  17. ↑ Dimery 2005 ↓, s. 404.
  18. ↑ Artists beginning with A (ang.). 17 listopada 2007. Cytat: Although lacking the impact of the Clash or Sex Pistols, the Adverts defined punk’s sound with 1977's self-mythologising single, One Chord Wonders. Also containing the chart hit No Time to Be 21, their debut packs enough snotty-nosed indignation to make anybody long to spit at a policeman.
  19. ↑ Adverts Closedown. „Smash Hits”, s. 9, 15–28 listopada 1979. EMAP National Publications Ltd. 
  20. ↑ Thompson 2000a ↓, s. 63.
  21. ↑ Doc Rock: The Dead Rock Stars Club 2012 July To December (ang.). Thedeadrockstarsclub.com.
  22. ↑ Doc Rock: The Dead Rock Stars Club 1996–1997 (ang.). Thedeadrockstarsclub.com.
  23. ↑ a b Roberts 1996 ↓, s. 366.
  24. ↑ a b Roberts 2006 ↓, s. 15.
  25. ↑ Roberts 1996 ↓, s. 354.

Bibliografia

  • Robert Dimery: 1001 Albums You Must Hear Before You Die. Londyn: Cassell Illustrated, 2005. ISBN 978-1844033928.
  • Jonathan Buckley, Mark Ellingham, Justin Lewis, Jill Furmanovsky: Rock: The Rough Guide. Londyn: Rough Guides, 1996. ISBN 1-85828-201-2.
  • Colin Larkin: All Time Top 1000 Albums. Enfield: Guinness Publishing, 1994. ISBN 0-85112-786-X.
  • Colin Larkin: The Virgin Encyclopedia of 70s Music. Londyn: Virgin Books, 2002. ISBN 1-85227-947-8.
  • Vernon Joynson: Up Yours! A Guide to UK Punk, New Wave & Early Post Punk. Wolverhampton: Borderline Publications, 2001. ISBN 1-899855-13-0.
  • David Roberts: British Hit Albums (wydanie siódme). Enfield, Middlesex: Guinness Publishing Ltd., 1996. ISBN 0-85112-619-7.
  • David Roberts: British Hit Singles & Albums (wydanie dziewiętnaste). Londyn: Guinness World Records Limited, 2006. ISBN 1-904994-10-5.
  • M.C. Strong: The Great Indie Discography. Edynburg: Canongate, 2003. ISBN 1-84195-335-0.
  • Dave Thompson: Alternative Rock. San Francisco: Miller Freeman Books, 2000. ISBN 0-87930-607-6.
  • Dave Thompson: Punk. Ontario: Collector’s Guide Publication, 2000. ISBN 1-896522-27-0.

Dalsza lektura

  • The Life & Times of T.V. Smith autorstwa Dave’a Thompsona (prywatna kolekcja; 1988)

Linki zewnętrzne