The Beast on the Road

The Beast on the Road

Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy	The Number of the Beast
Lokalizacje	Ameryka Północna, Europa, Oceania, Azja
Data rozpoczęcia	25 lutego 1982
Data zakończenia	10 grudnia 1982
Liczba koncertów	187 odwołanych: 0
Iron Maiden
Killer World Tour (1981) The Beast on the Road (1982) World Piece Tour (1983)

The Beast on the Road – trzecia światowa trasa heavymetalowej formacji Iron Maiden, promująca trzeci album studyjny The Number of the Beast wydany w marcu 1982 roku. Trasa należała do najintensywniejszych w historii grupy, była pierwszym ogólnoświatowym objazdem, w którym jako frontman uczestniczył Bruce Dickinson. W ciągu 10 miesięcy (25 lutego – 10 grudnia 1982 r.) grupa odwiedziła 12 państw świata, po raz pierwszy występując w Hiszpanii oraz Australii^[1]. Iron Maiden szybko awansowali do hardrockowej ekstraligi, w ramach ogromnej trasy dali 187 koncertów w Ameryce Północnej, Japonii, Australii oraz na Starym Kontynencie, po raz pierwszy prezentując barwną oprawę sceniczną oraz ruchomego, trzymetrowego Eddiego, który pojawiał się na estradzie podczas wykonywania utworu „Iron Maiden”^[2]. Od tej pory obecność maskotki zespołu, coraz bardziej rozbudowanej i okazalszej wymiarowo wersji, stanie się stałą atrakcją ich koncertów^[3]. Koncerty grupy przyciągały tysiące widzów, jednak pomimo niekwestionowanego sukcesu w Ameryce Północnej, Brytyjczycy występowali jako gość specjalny Rainbow, Scorpions czy Judas Priest^[4].

W związku z kontrowersyjną, demoniczną wymową utworu tytułowego promowanej płyty, nawiązującego do biblijnej wizji apokaliptycznej oraz pojawiających się w refrenie słów „666 – the Number of the Beast”, ultraprawicowe organizacje amerykańskie oskarżyły muzyków o popularyzację satanizmu i szerzenie zepsucia moralnego, na które narażona miała być, słuchająca ich muzyki młodzież^[5]. Pomimo nakłaniania do bojkotu koncertów grupy, a nawet organizowanych akcji palenia ich płyt, Iron Maiden byli zapraszani na największe amerykańskie festiwale („Rock Fest 1982”, „Pacific Jam 1982”, „A Day on the Green 1982”), gdzie występowali m.in. na Rich Stadium, Anaheim Stadium, Comskey Park, Oakland Alameda Coliseum, dla audytoriów o rozmiarach od 60 do 100 tys. widzów, wciąż jednak nie będąc główną atrakcją wieczoru^[6].

Rychłą zmianę tego stanu rzeczy zapowiadał występ w roli głównej gwiazdy brytyjskiego „Reading Festival 1982” przed 40 tys. widzów, tudzież kilka koncertów na otwartym powietrzu w Australii^[7]. Na tym etapie formacja była już gwiazdą pierwszej wielkości. Po zakończonym koncertem w Nagoii tournée, od zespołu odszedł perkusista Clive Burr, borykający się z problemami zdrowotnymi i źle znoszący trudy przebywania w trasie^[8]. Jeszcze w grudniu zastąpił go Nicko McBrain, znany ze współpracy z Patem Traversem, gry w formacji Streetwalkers oraz we francuskiej grupie Trust, zaprzyjaźnionej z Iron Maiden^[9]. Zespół wypracował sobie markę najintensywniej koncertującej grupy świata, co znalazło potwierdzenie w kolejnych latach. Koncerty zagrane w 1982 roku wywindowały formację do heavymetalowej ekstraklasy. Tournée „The Beast on the Road” pozwoliło muzykom wystąpić przed około 2,8 mln fanów (przedsprzedaż na poziomie 1,5 mln.), co wówczas stanowiło ogromne osiągnięcie^[8].

Supporty

• Girlschool – USA, Chicago^[10].
• Trust – Belgia, Niemcy^[10].
• Anvil – Kanada^[10].
• Gary Moore – „Reading Festival”^[10].
• Tygers of Pan Tang – „Reading Festival”^[10].
• Blackfoot – Francja, Holandia, „Reading Festival”^[10].
• Krokus – USA, Jackson^[10].
• Bullet – Hiszpania, Francja^[10].
• The Rods – koncerty w Wielkiej Brytanii^[10].
• Heaven – trasa po Australii^[10].
• Axe – koncerty jesienne w USA^[10].
• Grand Prix – „Reading Festival”^[10].
• Boys – Melbourne^[10].

Artyści supportowani przez Iron Maiden

• Scorpions – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie^[11].
• Judas Priest – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie^[11].
• Foreigner – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie^[11].
• 38 Special – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie^[11].
• Rainbow – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie^[11].
• Ted Nugent – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie^[11].
• Loverboy – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie^[11].

Setlista

Bruce Dickinson

• Introdukcja: wstęp do pierwszej kompozycji. Wszystkie koncerty trasy^[12].

1. „Murders in the Rue Morgue” (z albumu Killers, 1981)
2. „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)
3. „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
4. „Children of the Damned” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
5. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
6. „Another Life” (z albumu Killers, 1981)
7. „Killers” (z albumu Killers, 1981)
8. „22 Acacia Avenue” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
9. „Total Eclipse” (Strona „B” singla Run to the Hills, 1982)
10. Drum solo
11. „Transylvania” (z albumu Iron Maiden, 1980)
12. Guitar solo
13. „The Prisoner” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
14. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
15. „Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980)
16. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

1. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)
2. „Drifter” (z albumu Killers, 1981)
3. „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)
4. „Prowler” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

• W ramach bisów na „Reading Festival”, grupa zaprezentowała cover utworu „Tush” z repertuaru ZZ Top^[12].
• „I’ve Got the Fire” z repertuaru grupy Montrose wykonywano podczas bisów w Japonii^[12].
• „Smoke On The Water” z repertuaru grupy Deep Purple zaprezentowano jako jeden z bisów w Tokio 4 grudnia 1982 roku^[12].
• „Total Eclipse” wyłączono z setlisty podczas koncertów w Ameryce Północnej, Australii oraz Japonii^[12].
• „Genghis Khan” (z albumu Killers, 1981) zaprezentowano na trasie tylko raz – 11 marca 1982 roku^[12].

Oprawa trasy

Iron Maiden w San Sebastián

Trasa „The Beast on the Road” była pierwszą w historii formacji, na potrzeby której zdecydowano się opracować konceptualną oprawę estradową. Było to całkowite przeciwieństwo wszystkich dotychczasowych, dość surowych wcieleń estradowych formacji. Scena została wyposażona w specjalne tyle podium, w centrum którego znajdował się rozbudowany zestaw perkusyjny Clive’a Burra. Ze wspomnianym podium zostały połączone specjalnymi estakadami, boczne wybiegi, otaczające centrum sceny z obu stron. Model ten, w coraz bardziej zmodyfikowanej formie pozostał podstawą konstrukcji scenicznych grupy do dnia dzisiejszego. Wówczas jeszcze niezbyt rozbudowana estrada została udekorowana aluminiowymi, błyszczącymi trójkątami, rozstawionymi symetrycznie z tył i z obu boków sceny, zaś w jej głębi, w samym centrum – tuż nad zestawem perkusyjnym, znalazł się trójkąt zbudowany z aluminiowych ramion, wewnątrz których na czarnym tle znajdował się wizerunek maskotki grupy – Eddiego, znany z okładki promowanej płyty The Number of the Beast^[13].

Z przodu sceny umieszczono podesty, na których przebywali muzycy, zaś z obu stron perkusyjnej platformy ustawiono rzędy schodków, odpowiednio podświetlanych czerwonymi żarówkami. Deski sceny i inne jej elementy pokryto czarnym tworzywem, nadającym całości ascetycznego, aczkolwiek nieco złowieszczego wyglądu. Nad estradą górował nowy system oświetleniowy, tylko częściowo oparty o dotychczasową konstrukcję, złożony z ośmiu ramp, w tym czterech tworzących trójkątny układ bezpośrednio nad estradą i czterech kolejnych zawieszonych nad nią i po jej obu bokach. Zespół wykorzystywał również baterie halogenów rozstawione na obu skrzydłach podium, stroboskopy podświetlające estradę, reflektory punktowe i światła wielobarwne. W kontekście dotychczasowych rozwiązań grupy na tym polu, był to ogromny postęp. W sumie estradę oświetlało niemal 400 lamp, co pozwoliło na stworzenie barwnego show.^[13]

Po raz pierwszy w historii formacji pojawiła się trzymetrowa, mobilna lalka przedstawiająca maskotkę grupy w wersji znanej z okładki promowanego albumu. Eddie przechadzający się po scenie, zaczepiający muzyków i fanów, stał się od tej pory nieodzownym elementem każdego show, jego humorystycznym urozmaiceniem i formą zabawy z publicznością. Iron Maiden w przeciwieństwie do wielu innych zespołów tego typu, pozwolili sobie na odrobinę dystansu i swego rodzaju żarty sytuacyjne, nadające przedstawieniu charakter rozrywkowy w świecie „śmiertelnie poważnego, mrocznego” heavy metalu. Kontynuacją tego wątku było również pojawienie się na estradzie aktorów przebranych w diaboliczne uniformy i takież maski, wymachujących widłami w kierunku widowni, tancerzy zamieniających się w wilkołaki, czy tancerki „Metal Lady” prowokacyjnie i wyzywająco stymulującej widzów podczas „22, Acacia Avenue”^[13].

Muzycy, obowiązkowo ubrani w czarne, jednolite uniformy oraz ozdobione ćwiekami pasy i kurtki, nie ukrywali faktu, iż najwyraźniej traktują całą oprawę koncertów „z przymrużeniem oka”, choć prawicowo zorientowani aktywiści religijni zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, bynajmniej nie podzielali tego stanowiska. Trudno w to dziś uwierzyć, jednak w 1982 roku koncerty Iron Maiden, Ozzy’ego Osbourne’a czy Black Sabbath uchodziły dla radykałów chrześcijańskich, za nie mniej obrazoburcze, niż występy blackmetalowych hord trzy dekady później. Księża błagali młodzież by ta nie uczestniczyła w „szatańskich koncertach”, niemniej jak łatwo przewidzieć, efekt tych perswazji był wprost odwrotnie proporcjonalny do zamierzonego^[13].

Ze względu na to, iż wiele koncertów trasy Iron Maiden zagrali jako support, opisywana estrada była wykorzystywana tylko podczas 50% występów. Była to zarazem ostatnia w historii grupy trasa, podczas której Brytyjczycy otwierali występy innych artystów, już za rok sytuacja ta zmieniła się diametralnie. Oprawa trasy „The Beast on the Road” oraz wykonywany w jej ramach repertuar, stanowiły jedno z podstawowych źródeł inspiracji dla wizerunku estradowego i doboru utworów na pierwszej retrospektywnej trasie grupy „Eddie Rips Up the World Tour”^[13].

Daty trasy

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Europa
25 lutego 1982	Dunstable	Anglia	Queensway Hall
26 lutego 1982	Huddersfield		University of Huddersfield
27 lutego 1982	Wolverhampton		Wolverhampton Civic Hall
28 lutego 1982	Hanley		Victoria Hall
1 marca 1982	Bradford		St George’s Hall, Bradford
3 marca 1982	Liverpool		Royal Court Theatre
4 marca 1982	Manchester		Manchester Apollo
5 marca 1982	Leicester		De Montfort Hall
6 marca 1982	Birmingham		Birmingham Odeon
8 marca 1982	Portsmouth		Portsmouth Guildhall
9 marca 1982	Oksford		Apollo Theatre Oxford
10 marca 1982	Derby		Assembly Rooms
11 marca 1982	Bristol		Colston Hall
12 marca 1982	Bracknell		Leisure Centre
14 marca 1982	Glasgow	Szkocja	The Apollo Glasgow
15 marca 1982	Edynburg		Edinburgh Playhouse
16 marca 1982	Newcastle	Anglia	Newcastle City Hall
17 marca 1982	Sheffield		Sheffield City Hall
19 marca 1982	Ipswich		Gaumont Theatre
20 marca 1982	Londyn		Hammersmith Odeon
22 marca 1982	Reims	Francja	Palais des Sports
23 marca 1982	Lille		Palais St Sauveurs
24 marca 1982	Paryż		Pavillon Baltard
26 marca 1982	Lyon		Palais d’Hiver
27 marca 1982	Clermont-Ferrand		Clermont-Ferrand Arena
28 marca 1982	Nicea		Théatre de Verdure
30 marca 1982	Montpellier		Palais des Sports
31 marca 1982	Tuluza		Toulouse Arena
2 kwietnia 1982	Barcelona	Hiszpania	Palau de Barcelona
3 kwietnia 1982	Madryt		Madrid palacio de Deportes
4 kwietnia 1982	San Sebastián		Velódromo de Anoeta
5 kwietnia 1982	Bergerac	Francja	Patinoire
6 kwietnia 1982	Le Mans		La Rotonde
7 kwietnia 1982	Brest		Parc des Expositions
8 kwietnia 1982	Poitiers		Arenas
9 kwietnia 1982	Dijon		Maison des Sports
10 kwietnia 1982	Grenoble		Alp Expositions
12 kwietnia 1982	Winterthur	Szwajcaria	Stadthalle
13 kwietnia 1982	Strasburg	Francja	Tivoli Arena
14 kwietnia 1982	Nancy		Parc des Expositions
15 kwietnia 1982	Miluza		Salles Des Fétes
16 kwietnia 1982	Évry		Agora Arena
17 kwietnia 1982	Rouen		Parc Des Expositions
18 kwietnia 1982	Bruksela	Belgia	Forest National
20 kwietnia 1982	Hanower	Niemcy	Niedersachsenhalle
21 kwietnia 1982	Hamburg		Sporthalle
22 kwietnia 1982	Bochum		Ruhrlandhalle
23 kwietnia 1982	Würzburg		Kurachtalhalle
24 kwietnia 1982	Neunkirchen am Brand		Hemmerleinhalle
26 kwietnia 1982	Monachium		Circus Krone Hall
27 kwietnia 1982	Heidelberg		Rhein-Neckar-Halle
28 kwietnia 1982	Frankfurt		Festhalle
29 kwietnia 1982	Stuttgart		Messehalle
30 kwietnia 1982	Düsseldorf		Philipshalle
1 maja 1982	Amsterdam	Holandia	Jaap Eden Arena
Ameryka Północna
11 maja 1982	Flint, Michigan	Stany Zjednoczone	Perani Arena
13 maja 1982	Grand Rapids, Michigan		Welsh Auditorium
14 maja 1982	Detroit, Michigan		Cobo Hall
15 maja 1982	Kalamazoo, Michigan		Wings Stadium
16 maja 1982	Fort Wayne, Indiana		Allen Coliseum
18 maja 1982	Toledo, Ohio		Acron Arena
20 maja 1982	Cincinnati, Ohio		Cincinnati Gardens
21 maja 1982	Louisville, Kentucky		Memorial Auditorium
22 maja 1982	Richfield, Ohio		Richfield Coliseum
23 maja 1982	Indianapolis, Indiana		Indiana Center
25 maja 1982	Merrillville, Indiana		Star Plaza Amphitheatre
26 maja 1982	Davenport, Iowa		Palmer Auditorium
29 maja 1982[a]	Des Moines, Iowa		Fairgrounds Grandstand
1 czerwca 1982	Atlanta, Georgia		Omni Coliseum
2 czerwca 1982	Nashville, Tennessee		Nashville Municipal Auditorium
4 czerwca 1982	Birmingham, Alabama		Boutwell Auditorium
5 czerwca 1982	Huntsville, Alabama		Von Braun Center
7 czerwca 1982	Knoxville, Tennessee		Knoxville Coliseum
8 czerwca 1982	Columbus, Georgia		Municipal Auditorium
9 czerwca 1982	Tallahassee, Floryda		Tallahassee-Leon Center
11 czerwca 1982	Memphis, Tennessee		Mid-South Coliseum
12 czerwca 1982	Jackson, Tennessee		Jackson Coliseum
15 czerwca 1982	Little Rock, Arkansas		Barton Coliseum
16 czerwca 1982	Tulsa, Oklahoma		Tulsa Convention Center
18 czerwca 1982	Shreveport, Luizjana		Hirsch Memorial Coliseum
19 czerwca 1982	Norman, Oklahoma		Lloyd Noble Center
22 czerwca 1982	Ottawa, Ontario	Kanada	Ottawa Arena
23 czerwca 1982	Toronto, Ontario		Massey Hall
24 czerwca 1982	Kingston, Ontario		Kingston Memorial Centre
25 czerwca 1982	Québec, Quebec		Colisée de Québec
26 czerwca 1982	Montreal, Quebec		Verdun Auditorium
29 czerwca 1982	Nowy Jork	Stany Zjednoczone	Palladium
30 czerwca 1982	Glen Cove, Nowy Jork		North Stage Theater
2 lipca 1982	Chicago, Illinois		Circus Pavilion
3 lipca 1982[a]	Buffalo, Nowy Jork		Rich Stadium
4 lipca 1982[a]	East Troy, Wisconsin		Alpine Valley Amphitheatre
6 lipca 1982	Danville, Illinois		David S. Palmer Arena
7 lipca 1982	Cedar Rapids, Iowa		Five Seasons Center
9 lipca 1982	St. Louis, Missouri		Kiel Auditorium
10 lipca 1982	Kansas City, Missouri		Soldiers & Sailors Auditorium
11 lipca 1982[b]	Des Moines, Iowa		Iowa Grandstand
14 lipca 1982	Salt Lake City, Utah		Salt Palace
16 lipca 1982[b]	Seattle, Waszyngton		Hec Edmundson Stadium
17 lipca 1982[b]	Anaheim, Kalifornia		Anaheim Stadium
18 lipca 1982[b]	Oakland, Kalifornia		Oakland Coliseum
20 lipca 1982	Victoria, Kolumbia Brytyjska	Kanada	Victoria Memorial Arena
21 lipca 1982	Vancouver, Kolumbia Brytyjska		Pacific Coliseum
23 lipca 1982	Edmonton, Alberta		Kinsmen Coliseum
24 lipca 1982	Calgary, Alberta		Max Bell Arena
26 lipca 1982	Regina, Saskatchewan		Agridome
27 lipca 1982	Winnipeg, Manitoba		Winnipeg Arena
28 lipca 1982	Fargo, Dakota Północna	Stany Zjednoczone	Bison Sports Arena
30 lipca 1982	Bloomington, Minnesota		Met Center
31 lipca 1982	Springfield, Illinois		Prairie Capital Center
1 sierpnia 1982[b]	Indianapolis, Indiana		Auditorium Stadium
3 sierpnia 1982[b]	Richfield, Minnesota		Richfield Stadium
4 sierpnia 1982[b]	Columbus, Ohio		Ohio Stadium
5 sierpnia 1982[b]	Chicago, Illinois		Cominsky Park[14]
6 sierpnia 1982	Louisville, Kentucky		Louisville Gardens
7 sierpnia 1982	Toledo, Ohio		Toledo Sports Arena
8 sierpnia 1982	Memphis, Tennessee		Auditorium North Hall
10 sierpnia 1982	Beaumont, Teksas		Beaumont Civic Center
11 sierpnia 1982	Corpus Christi, Teksas		Memorial Coliseum
13 sierpnia 1982	Houston, Teksas		The Summit
14 sierpnia 1982	Dallas, Teksas		Reunion Arena
16 sierpnia 1982	San Antonio, Teksas		Convention Center Arena
17 sierpnia 1982	Odessa, Teksas		Ector County Coliseum
18 sierpnia 1982	El Paso, Texas		El Paso County Coliseum
Europa
25 sierpnia 1982	Chippenham	Anglia	Gold Diggers Club
26 sierpnia 1982	Poole		Arts Centre
28 sierpnia 1982[c]	Reading		Little John’s Farm
Ameryka Północna
1 września 1982	Long Beach, Kalifornia	Stany Zjednoczone	Long Beach Arena
3 września 1982	Sacramento, Kalifornia		Memorial Auditorium
4 września 1982[d]	Oakland, Kalifornia		Oakland Stadium
5 września 1982[d]	Reno, Nevada		Mackay Stadium
7 września 1982[d]	Boise, Idaho		BSU Stadium
9 września 1982	Seattle, Waszyngton		Seattle Coliseum
11 września 1982	Portland, Oregon		Memorial Coliseum
12 września 1982
14 września 1982	St. Louis, Missouri		Kiel Auditorium
15 września 1982	Kansas City, Kansas		Municipal Auditorium
16 września 1982	Lincoln, Nebraska		Pershing Center
17 września 1982	Bloomington, Indiana		Met Center
19 września 1982	Rockford, Illinois		Rockford MetroCentre
21 września 1982	Chicago, Illinois		International Amphitheatre
22 września 1982	Richfield, Minnesota		Richfield Coliseum
23 września 1982	Trotwood, Ohio		Hara Arena
25 września 1982	Detroit, Michigan		Cobo Hall
26 września 1982	Kalamazoo, Michigan		Wings Stadium
28 września 1982	Huntington, Wirginia Zachodnia		Huntington Center
29 września 1982	Columbus, Ohio		Battelle Arena
1 października 1982	Worcester, Massachusetts		The Centrum
2 października 1982	Nowy Jork		Madison Square Garden
3 października 1982[d]	Harrisburg, Pensylwania		City Island Park
6 października 1982	Portland, Maine		Cumberland Center
7 października 1982	Providence, Rhode Island		Providence Center
8 października 1982	Glens Falls, Nowy Jork		Glens Falls Center
9 października 1982	New Haven, Connecticut		New Haven Coliseum
11 października 1982	Binghamton, Nowy Jork		Broome County Arena
12 października 1982	Filadelfia, Pensylwania		Spectrum Arena
13 października 1982	Pittsburgh, Ohio		Pittsburgh Arena
15 października 1982	Buffalo, Nowy Jork		Buffalo Memorial Auditorium
16 października 1982	Syracuse, Nowy Jork		Onondaga Center
17 października 1982	Landover, Maryland		Capital Centre
19 października 1982	Baltimore, Maryland		Baltimore Center
20 października 1982	Salisbury, Maryland		Wicomico Youth Center
21 października 1982	Norfolk, Wirginia		Norfolk Scope
22 października 1982	East Rutherford, New Jersey		Brendan Byrne Arena
23 października 1982	Rochester, Nowy Jork		Rochester Center
Australia
7 listopada 1982	Sydney	Australia	Horden Pavilion
8 listopada 1982
9 listopada 1982	Newcastle		Civic Theatre
12 listopada 1982	Adelaide		Adelaide Arena
14 listopada 1982	Melbourne		Palais Theatre
15 listopada 1982
16 listopada 1982	Brisbane		Brisbane Entertainment Center
19 listopada 1982	Canberra		Bruce Indoor Stadium
20 listopada 1982	Sydney		Sydney Showgrounds
21 listopada 1982
Azja
26 listopada 1982	Tokio	Japonia	Nakano Sun Plaza Hall
27 listopada 1982
29 listopada 1982	Osaka		Festival Hall
30 listopada 1982	Kioto		Kyoto Arena
1 grudnia 1982	Nagoja		Nagoya Civic Arena
2 grudnia 1982	Tokio		Shibuya Arena
4 grudnia 1982
7 grudnia 1982	Sapporo		Sapporo Arena
8 grudnia 1982
10 grudnia 1982	Niigata		Niigata Prefectural KNH

Uwagi

• Pierwsza ogólnoświatowa trasa koncertowa z Bruce’em Dickinsonem^[13].
• Samodzielne koncerty grupy odbywały się w obiektach o pojemności od kilku do kilkunastu tysięcy widzów^[13].
• Pierwsza konceptualna oprawa estradowa w historii grupy^[13].
• Po raz pierwszy pojawił się trzymetrowy, mobilny Eddie^[13].
• Pierwsze w historii formacji koncerty w Hiszpanii^[13].
• Pierwsze koncerty w Australii dla kilkudziesięciu tysięcy widzów^[13].
• 18 koncertów we Francji przyciągnęło 120 tys. fanów^[13].
• Pierwszy koncert Bruce’a Dickinsona w Hammersmith Odeon. Po latach materiał ukaże się na płycie Beast Over Hammersmith, fragmenty filmu zarejestrowanego podczas show zamieszczono na VHS 12 Wasted Years oraz retrospektywnym DVD The Early Days^[13].
• 11 koncertów kanadyjskich przyciągnęło 140 tys. widzów^[13].
• Zespół wystąpił na wielu ogromnych festiwalach amerykańskich, w tym „Rockfest 1982”, „Pacific Jamm 1982”, „Day on the Green 1982”^[13].
• Grupa wystąpiła przed niemal 90 tys. widzów zgromadzonych na Rich Stadium w Buffalo, gdzie miała miejsce impreza "Rockfest 1982"^[13].
• Grupa dwukrotnie wystąpiła na Oakland Coliseum raz przed 100 tys. widzów, kolejny raz dla 75 tys. widzów^[13].
• Koncert festiwalowy na Anaheim Stadium przyciągnął ponad 75 tys. widzów, ustanawiając rekord frekwencji^[13].
• Darmowy koncert na Cominsky Park w Chicago przyciągnął 50 tys. widzów^[13].
• 110 koncertów w Ameryce Północnej zobaczyło około 1,8 miliona widzów^[13].
• Koncerty w USA i niektórych miastach Europy spotkały się z protestami radykalnych ugrupowań religijnych^[13].
• Wielu pastorów protestanckich w Ameryce błagało młodzież, by ta unikała słuchania muzyki zespołu i uczestnictwa w jego koncertach^[13].
• 8 koncertów w stanie Nowy Jork zobaczyło 190 tys. widzów^[13].
• 5 koncertów w stanie Kalifornia przyciągnęło 270 tys. widzów^[13].
• Po raz pierwszy grupa dała koncerty w Nowym Jorku i Wschodniej Kanadzie jako gwiazda wieczoru^[13].
• Koncert w nowojorskim Palladium był transmitowany przez Radio Amerykańskie^[13].
• Zespół dał kilkanaście koncertów na amerykańskich stadionach^[13].
• Koncert w roli headlinera „Reading Festival 1982” przyciągnął niemal 40 tys. fanów. Zapis wybranych utworów z tego show znalazł się na płycie BBC Archives^[13].
• Grupa korzystała z pomocy zaproszonych osób, występujących w diabolicznym przebraniu podczas „The Number of the Beast”. Jednym z „aktorów” był Nicko McBrain, w przyszłości perkusista zespołu^[13].
• Grupa w 1982 roku odbyła największą trasę po Japonii. 10 koncertów zobaczyło 50 tys. widzów^[13].
• „The Beast on the Road” była ostatnią trasą koncertową z perkusistą Clive’em Burrem w składzie^[13].
• Iron Maiden po raz ostatni w karierze wystąpili jako support act.^[13]
• Koncerty promujące trzeci album The Number of the Beast wywindowały Iron Maiden do heavymetalowej ekstraklasy^[13].
• Oprawa trasy „The Beast on the Road” oraz wykonywany w jej ramach repertuar stanowiły jedno z podstawowych źródeł inspiracji dla wizerunku estradowego i doboru utworów na pierwszej retrospektywnej trasie grupy „Eddie Rips Up the World Tour”^[13].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Official website