The Bolsheviks

The Bolsheviks
Ilustracja
Flaga Związku Radzieckiego była także sztandarem The Bolsheviks.
Tag team
Członkowie

Boris Zhukov
Nikolai Volkoff
Slick (manager)

Nazwy

The Bolsheviks

Wzrosty

1,88 m (6' 2'') – Boris Zhukov[1]
1,92 m (6' 4'') – Nikolai Volkoff[2]

Łączna waga

274 kg (604 lb)[1][2]

Data debiutu

1987

Data rozwiązania

1990

Lata aktywności

1987-1990

Promocja

WWF

The Bolsheviks – nieistniejący tag team w profesjonalnym wrestlingu występujący w World Wrestling Federation (WWF) od 1987 do 1990 roku. Należeli do niego Nikolai Volkoff i Boris Zhukov. Ich menedżerem przez krótki czas był Slick[3][4].

Cechy charakterystyczne

Nazwa zespołu The Bolsheviks (pl. Bolszewicy) w szerszym znaczeniu oznacza zwolenników komunizmu[5]. Zhukov i Volkoff byli heelami, komunistami i radzieckimi patriotami. Stany Zjednoczone uważali za swojego wroga. Na ring wchodzili z flagą Związku Radzieckiego i odśpiewywali hymn ZSRR przed każdą walką, a po 1990 roku Pieśń Patriotyczną. Zawsze nosili czerwone stroje, a poza ringiem czerwone płaszcze z długimi rękawami oraz czarne futrzane czapki. Na strojach zwykle mieli radzieckie symbole. Ten tag team był bardzo nieskuteczny w walce, prawie zawsze przegrywał i nigdy nie zdobył jakiegokolwiek tytułu mistrzowskiego. Zhukoff i Volkoff byli w tym okresie jobberami[3][6][7][8].

Historia tag teamu

Nikolai Volkoff i Boris Zhukov jeszcze przed stworzeniem tag teamu odgrywali role heelów i rosyjskich komunistów. Volkoff do 1987 roku był w tag teamie z The Iron Sheikiem w WWF, a Boris Zhukov walczył w organizacji American Wrestling Association. Jednak po tym jak Sheik został zwolniony, WWF postanowiło zatrudnić Zhukova by został nowym partnerem Volkoffa[3][6]. The Bolsheviks zaczynali jako silny zespół, pokonując w ciągu pierwszych kilku miesięcy The Young Stallions (Jim Powers i Paul Roma) i The Rougeau Brothers (Jacques Rougeau i Raymond Rougeau)[9].

Pierwszym pay-per-view duetu było Survivor Series. The Bolsheviks wzięli udział w pojedynku dziesięciu tag teamów. Odpadli jako pierwsi w drugiej minucie po tym jak Tito Santana z zespołu Strike Force przypiął Zhukova[10][11][12]. Obaj wzięli też udział w battle royalu na WrestleManii IV. Zhukov wyeliminował Hillbilly Jima, ale później razem z partnerem sam został wyeliminowany przez Kena Paterę, który przy okazji wyeliminował też samego siebie[13].

W 1988 roku na WrestleFest zostali pokonani przez The Powers of Pain (The Barbarian i The Warlord) w 7 minut[14]. Oba zespoły ponownie starły się ze sobą na SummerSlam, gdzie Slick debiutował jako menedżer The Bolsheviks. The Powers of Pain ponownie wygrali pojedynek[15]. 26 października 1988 przegrali z posiadaczami WWF Tag Team Championship Axem i Smashem z zespołu The Demolition. Walka nigdy nie została wyemitowana w telewizji, ale została opublikowana na kasetach VHS[16]. Na Survivor Series, The Bolsheviks ponownie wzięli udział w pojedynku dziesięciu tag teamów, gdzie Zhukovowi udało się wyeliminować Jima Powersa, a tym samym cały tag team The Young Stallions. Kilka minut później The Bolsheviks również zostali wyeliminowani po tym jak Marty Jannetty zaatakował Zhukova Sunset Flipem i go przypiął[17].

30 grudnia 1988 w WWF debiutował tag team The Bushwhackers. Wcześniej był on znany z tego, że przegrywał większość walk i służył bardziej jako archetyp komediowy. Jednak w swojej debiutanckiej walce pokonali The Bolsheviks w niecałe dwie i pół minuty[8][18]. Przez kilka kolejnych miesięcy The Bolsheviks i The Bushwhackers rywalizowali ze sobą. The Bushwackers ostatecznie wygrali więcej walk[19].

Tag team wystąpił również na WrestleManii VI 1 kwietnia 1990 roku. The Bolsheviks wzięli udział w segmencie zakulisowym, w którym komik Steve Allen miał zagrać rosyjski hymn narodowy, ale za każdym razem dla żartu grał coś innego denerwując przy tym wrestlerów. Obaj odeszli oburzeni w momencie gdy zamiast hymnu usłyszeli dochodzący z innego pomieszczenia dźwięk spłuczki. Tego wieczoru drużyna zmierzyła się z tag teamem The Hart Foundation (Bret Hart i Jim Neidhart). Ku uciesze widzów The Bolsheviks zostali zaatakowani w czasie odśpiewywania hymnu i przegrali w 19 sekund[3][7][20][21][22].

W 1990 roku gdy Zimna wojna dobiegła końca, a Litwa będąca zgodnie z fabułą ojczyzną Volkoffa ogłosiła niepodległość, wrestler zmienił swoje nastawienie[23]. Został ambasadorem dobrej woli, promował pokojową współpracę między Stanami Zjednoczonymi, a Związkiem Radzieckim odnosząc się z równym szacunkiem wobec obu państw i od teraz przed rozpoczęciem każdej walki odśpiewywał hymn Stanów Zjednoczonych. Był to jego pierwszy w WWF face turn[3][24][6]. Zhukov nie podzielał nowego nastawienia Volkoffa, więc obaj zawodnicy zaczęli ze sobą rywalizować, a tag team został rozwiązany[25].

Styl walki

  • Finishery
    • Kombinacja backbreaker hold (Volkoff) i Second rope axe handle elbow drop (Zhukov)

Mistrzostwa i osiągnięcia

Przypisy

  1. ↑ a b Philip Kreikenbohm, Boris Zhukov, Cagematch [dostęp 2017-02-22] (ang.).
  2. ↑ a b Philip Kreikenbohm, Nikolai Volkoff, Cagematch [dostęp 2017-02-22] (ang.).
  3. ↑ a b c d e Brian Solomon, WWE Legends, Simon and Schuster, 15 czerwca 2010, s. 166, ISBN 978-1-4516-0450-4 [dostęp 2017-02-22] (ang.).
  4. ↑ Nikolai Volkoff, WWE [dostęp 2017-02-22] (ang.).
  5. ↑ bolszewik, Słownik języka polskiego PWN [dostęp 2017-02-22] (pol.).
  6. ↑ a b c Howard Finkel, The Russians are coming: Soviets in sports-entertainment, 19 czerwca 2012 [dostęp 2017-02-22] (ang.).
  7. ↑ a b The Hart Foundation vs. The Bolsheviks: WrestleMania VI, April 1, 1990. [dostęp 2017-02-22].
  8. ↑ a b The Bushwhackers vs. The Bolsheviks: December 30, 1988. [dostęp 2017-02-22].
  9. ↑ Exclusive Interview With Boris Zhukov, „WWF Old School”, 27 lutego 2015 [dostęp 2017-02-25] (ang.).
  10. ↑ WWE Survivor Series, Pro Wrestling History [dostęp 2017-02-22] (ang.).
  11. ↑ WWF Survivor Series 1987, Hoffco, Inc [dostęp 2017-02-22] (ang.).
  12. ↑ James Dixon, Arnold Furious, Lee Maughan, Tagged Classics: Just The Reviews, Lulu.com, 2013, s. 73, ISBN 978-1-291-42878-0 [dostęp 2017-02-23] (ang.).
  13. ↑ Josh Lopez, WZ Flashback: WrestleMania IV Results -OOH Yeah !!, Wrestlezone, 24 grudnia 2016 [dostęp 2017-02-27] (ang.).
  14. ↑ James Dixon, Arnold Furious, Lee Maughan, Tagged Classics: Just The Reviews, Lulu.com, 2013, s. 166, ISBN 978-1-291-42878-0 [dostęp 2017-02-23] (ang.).
  15. ↑ James Dixon, Arnold Furious, Lee Maughan, Tagged Classics: Just The Reviews, Lulu.com, 2013, s. 163, 164, ISBN 978-1-291-42878-0 [dostęp 2017-02-23] (ang.).
  16. ↑ James Dixon, Arnold Furious, Lee Maughan, Tagged Classics: Just The Reviews, Lulu.com, 2013, s. 203, 204, ISBN 978-1-291-42878-0 [dostęp 2017-02-23] (ang.).
  17. ↑ Survivor Series 1988, PRD Wrestling, 2008 (ang.).
  18. ↑ James Dixon, Arnold Furious, Lee Maughan, Tagged Classics: Just The Reviews, Lulu.com, 2013, s. 219, ISBN 978-1-291-42878-0 [dostęp 2017-02-23] (ang.).
  19. ↑ Bushwhackers, „Online World of Wrestling” [dostęp 2017-02-23] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-08] (ang.).
  20. ↑ James Dixon i inni, Superstar Series: The Hart Foundation, Lulu.com, 2013, ISBN 978-1-291-53841-0 [dostęp 2017-02-22] (ang.).
  21. ↑ Robert Picarello, Monsters of the Mat, Penguin, 6 sierpnia 2002, ISBN 978-1-4406-7339-9 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  22. ↑ James Dixon, The Complete WWF Video Guide Volume III, Lulu.com, 2013, s. 35, ISBN 978-1-291-41107-2 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  23. ↑ 10 Best WWE Stars To Compete In A Wrestling World Cup, „WhatCulture.com”, 22 czerwca 2014 [dostęp 2017-02-23] (ang.).
  24. ↑ Nikolai Volkoff, Online World of Wrestling [dostęp 2017-02-22] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-06] (ang.).
  25. ↑ Weekly World News, Weekly World News, Weekly World News, 3 lipca 1990, s. 29 [dostęp 2017-02-22] (ang.).
  26. ↑ Brian Shields, Kevin Sullivan: WWE Encyclopedia. DK, 2009, s. 41. ISBN 978-0-7566-4190-0.

Media użyte na tej stronie