The Final Frontier World Tour

The Final Frontier World Tour

Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy	The Final Frontier
Lokalizacje	Ameryka Północna, Ameryka Południowa, Europa, Azja, Oceania
Data rozpoczęcia	9 czerwca 2010
Data zakończenia	6 sierpnia 2011
Liczba koncertów	103 Odwołanych: 3
Iron Maiden
Somewhere Back in Time World Tour (2008-2009) The Final Frontier World Tour (2010-2011) Maiden England World Tour (2012-2014)

The Final Frontier World Tour – trasa koncertowa grupy Iron Maiden promująca 15 album grupy, The Final Frontier, zainicjowana 9 czerwca 2010 koncertem w Dallas zaś zakończona w Londynie, 6 sierpnia 2011 roku^[1]. Trasa została ogłoszona 5 marca 2010 za pośrednictwem oficjalnej witryny grupy, gdzie oprócz dat nadchodzących koncertów, zamieszczono następujące oświadczenie:„Iron Maiden ma przyjemność poinformować, iż 15 album studyjny zatytułowany The Final Frontier, ukaże się późnym latem bieżącego roku.”^[1] Specjalnym gościem pierwszego etapu tournee była grupa Dream Theater, która otwierała koncerty w Ameryce Północnej^[1]. Trasa okazała się jedną z najbardziej udanych objazdów grupy po kontynencie od wielu lat. „The Final Frontier World Tour” po zakończeniu etapu amerykańskiego, trafiła na Stary Kontynent, gdzie w 2010 roku zespół był headlinerem wiodących festiwali oraz dał kilka koncertów stadionowych. Kierownictwo zespołu zaznaczało, iż „(...) na kolejny rok (2011) planuje się serię intensywnych koncertów w wielu krajach świata”^[1].

Dokumentem tournee jest wydany w 2012 roku album oraz film koncertowy zatytułowany En Vivo!. Trasa okazała się ogromnym sukcesem Iron Maiden, przekładającym się na 103 koncertów zagranych w 36 krajach oraz 5 kontynentach, które przyciągnęły ostatecznie nawet trzy miliony widzów^[2].

Przygotowania

Iron Maiden 2010-11

Pierwszy etap trasy został anonsowany wraz z jej tytułem już 4 marca 2010,obejmował koncerty wyłącznie w Ameryce Północnej i Europie^[3]. Pełną tracklistę nowego albumu oraz jego ilustracje okładkową opublikowano ósmego czerwca, równocześnie udostępniono do darmowego odsłuchu pierwszy singel „El Dorado”. Był to jedyny utwór pochodzący z nowego albumu, prezentowany podczas pierwszego etapu trasy w 2010 roku^[4]. 5 sierpnia 2010, zespół rozpoczął ogłaszanie dat trasy na 2011 rok, od serii występów w Australii, zarówno jako gwiazda festiwali z cyklu „Soundwave Festival” jak i dwóch indywidualnych koncertów w tamtejszych arenach^[5]. W dalszej kolejności opublikowano serię koncertów w Skandynawii, w tym występów w Oslo, Gōteborgu, Helsinkach, oraz jako headliner „Roskilde Festival” w Danii^[6]. 2 Listopada anonsowano 29 dodatkowych występów zaplanowanych na 66 kolejnych dni, począwszy od koncertu w Moskwie, 11 lutego 2011, poprzez kolejne koncerty w Singapurze, Indonezji, Korei Południowej, Japonii, Meksyku, Ameryce Południowej, na Florydzie włączając w to oczywiście anonsowane występy w Australii. Management grupy potwierdził, iż podobnie jak miało to miejsce w latach 2008-09 i tym razem zespół będzie się przemieszczał w specjalnie przygotowanym Boeingu 757 „Ed Force One”. zaś setlista zostanie wzbogacona o materiał pochodzący z promowanego albumu^[7]. Właśnie podczas opisywanego etapu trasy zarejestrowano materiał, który stanowił kanwę dla albumu i filmu En Vivo!^[8].

Dziesięcio-koncerowy objazd Wielkiej Brytanii anonsowano 11 listopada^[9]. Ze względu na duże zainteresowanie dodano kolejny koncert w Londynie (na The O2 Arena) jako wieńczący całą trasę^[10]. 18 listopada ogłoszono daty kolejnych koncertu na Starym Kontynencie, w tym występy w arenach sportowych Niemiec, Holandii i Francji^[11]. W niedługim odstępie czasu ogłoszono koncerty zespołu w roli headlinera festiwali „Rock Werchter” w Belgii^[12] oraz „Nova Rock Festival” w Austrii^[13]. W roku 2011 Iron Maiden wystąpili, jako headliner siedmiu odsłon festiwalu „Sonisphere” w tym w Warszawie (ogłoszono 14 grudnia)^[14], Madrycie (ogłoszono 17 grudnia)^[15], Bazylei (ogłoszono 20 grudnia)^[16], Imolii (ogłoszono 2 lutego)^[17], Czechach (ogłoszono 8 lutego)^[18], Atenach (ogłoszono 24 lutego)^[19], Sofii (ogłoszono 10 marca)^[20] oraz w Stambule (ogłoszono 2 kwietnia)^[21]. Sumarycznie odwołano trzy koncerty. Przyczyną odwołania dwóch koncertów w japońskiej Saitama Super Arena (po 25 tys. widzów) był kataklizm naturalny wywołany przez tsunami Tōhoku^[22]. Show w Rio de Janeiro został przeniesiony na kolejny wieczór, kiedy po kilkunastu minutach występu przewróciła się barierka dzieląca widzów od estrady^[23]. 14 czerwca odwołano festiwal „Sonisphere” w Sofii, kiedy organizator nie dotrzymał warunków umowy^[24].

Supporty

2010

• Dream Theater na wszystkich koncertach trasy po Ameryce Północnej, oprócz koncertu w Winnipeg.
• Automan w Winnipeg^[25].
• Heaven & Hell zostali anonsowani jak support koncertu w Bergen, Norwegia^[26] oraz w Dublinie, Irelandia^[27], niemniej postępująca choroba nowotworowa Ronniego Jamesa Dio zmusiła management do odwołania wszystkich koncertów zabookowanych na lato 2010. R.J. Dio przegrał walkę z chorobą 16 maja 2010^[28].
• Dark Tranquillity ostatecznie wystąpili w Bergen, jako zastępstwo za Heaven & Hell^[29].
• Sweet Savage zastąpili wspomnianą formację w Dublinie^[30].
• Cargo w Cluj-Napoca, Rumunia^[31].
• Labyrinth w Codroipo, Włochy^[32].
• Edguy w Walencji^[33].

2011

• Rise to Remain w Rosji, Singapurze, Indonezji, Korei Południowej, Australii, Niemczech, Holandii, Francji oraz Japonii^[34].
• Bullet for My Valentine w Japonii.
• Maligno w Meksyku^[35].
• Potestad w Bogocie^[36].
• Contracorriente w Limie^[37].
• Cavalera Conspiracy w São Paulo^[38].
• Shadowside w Rio de Janeiro^[39].
• Khallice w Brasílii^[40].
• Stress w Belém.
• Terra Prima w Recife.
• Motorocker w Kurytybie.
• Kamelot w Buenos Aires^[41].
• Adrián Barilari w Buenos Aires^[42].
• Exodus w Santiago^[43].
• Black Tide na Florydzie^[44].
• Sabaton w Göteborgu^[45].
• Graveyard w Göteborgu^[46].
• Alice Cooper w Finlandii and Norwegii.
• LowRiderZ w St. Petersburgu^[47].
• Mindlock w Faro^[48].
• Airbourne w Wielkiej Brytanii, z wyłączeniem koncertów Belfaście i Londynie^[49].
• DragonForce w Belfaście and Londynie (5 sierpnia).
• Trivium w Londynie (6 sierpnia).

Setlisty

Setlista 2010

• Introdukcja: Gustav Holst „Mars, the Bringer of War” introdukcja przed każdym koncertem 2010

1. „The Wicker Man” (z albumu Brave New World, 2000)
2. „Ghost of the Navigator” (z albumu Brave New World, 2000)
3. „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)
4. „El Dorado” (z albumu The Final Frontier, 2010)
5. „Dance of Death” (z albumu Dance of Death, 2003)
6. „The Reincarnation of Benjamin Breeg” (z albumu A Matter of Life and Death, 2006)
7. „These Colours Don't Run” (z albumu A Matter of Life and Death, 2006)
8. „Blood Brothers” (z albumu Brave New World, 2000)
9. „Wildest Dreams” (z albumu Dance of Death, 2003)
10. „No More Lies” (z albumu Dance of Death, 2003)
11. „Brave New World” (z albumu Brave New World, 2000)
12. „Fear of the Dark” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
13. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy

1. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
2. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
3. „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

• W trakcie każdego z występów, Bruce Dickinson anonsował „Blood Brothers” jako utwór dedykowany pamięci Ronniego Jamesa Dio^[50].
• „Brighter Than a Thousand Suns” (z albumu A Matter of Life and Death, 2006) został zagrany zamiast „Wrathchild” w Dallas^[50].
• „Paschendale” (z albumu Dance of Death, 2003) został zagrany zamiast „Dance of Death” w Dallas, San Antonio, Albuquerque, San Bernardino oraz w Auburn^[50].

Zespół zdeklarował, iż setlista koncertów 2011 będzie zawierała więcej klasycznych kompozycji, jak i wybór utworów z albumu The Final Frontier^[51].

• „Satellite 15...” jako introdukcja przed każdym z koncertów w 2011 roku.

1. „Satellite 15... The Final Frontier” (z albumu The Final Frontier, 2010)
2. „El Dorado” (z albumu The Final Frontier, 2010)
3. „2 Minutes to Midnight” (z albumu Powerslave, 1984)
4. „The Talisman” (z albumu The Final Frontier, 2010)
5. „Coming Home” (z albumu The Final Frontier, 2010)
6. „Dance of Death” (z albumu Dance of Death, 2003)
7. „The Trooper” (z albumu Piece of Mind, 1983)
8. „The Wicker Man” (z albumu Brave New World, 2000)
9. „Blood Brothers” (z albumu Brave New World, 2000)
10. „When The Wild Wind Blows” (z albumu The Final Frontier, 2010)
11. „The Evil That Men Do” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
12. „Fear of the Dark” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
13. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy

1. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
2. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
3. „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

• „Satellite 15... The Final Frontier” został podzielony na dwie części, część pierwsza była emitowana via PA w formie intra wraz z efektami świetlnymi, wizualizacjami i specjalną prezentacją wideo. Właściwy - muzyczny fragment kompozycji został potraktowany jako pierwszy utwór setlisty grany na żywo^[50].
• W przeciwieństwie do wersji zamieszczonej na albumie „The Final Frontier”. „Satellite 15... The Final Frontier” oraz kolejny „El Dorado” zostały odegrane w sposób ciągły, jedna następowała zaraz po drugiej^[50].
• „The Wicker Man „ oraz „Blood Brothers” były grane w alternatywnej kolejności w Singapurze, Dżakarcie i na Bali, lecz przypadkiem nie zamieniono kolejności podczas występu otwierającego koncerty 2011 w Moskwie^[50].
• „The Talisman” został wykonany po „The Evil That Men Do” in Moskwie, zaś tuż przed „The Evil That Men Do” w Singapurze i Dżakarcie^[50].
• Podczas australijskiego etapu trasy, Bruce Dickinson dedykował utwór „Blood Brothers” pamięci ofiar trzęsienia ziemi w Christchurch (luty 2011) oraz ich rodzinom. W Ameryce Południowej, Portoryko, na Florydzie i w Europie, utwór dedykowano zarówno pamięci ofiar katastrofy w Christchurch, jak i ofiarom tsunami w Japonii, poległym w rewolucji egipskiej oraz w wojnie domowej w Libii. Podczas koncertu w 2011 w Oslo upamiętniono w ten sam sposób ofiary zamachu terrorystycznego w Norwegii, którego sprawcą był Anders Breivik^[50].
• „The Trooper” pominięto ze względów politycznych podczas koncertu w Belfascie^[50].

Oprawa trasy

Iron Maiden 2010

W sprawie nowej scenografii Steve Harris wypowiadał się w sposób następujący:

Zbudowana na potrzeby trasy scenografia, nawiązywała do konwencji znanej z okładki albumu The Final Frontier. Przypominała stację kosmiczną („Satelita 15”), zwieńczoną na obu tylnych końcach dwoma dziesięciometrowymi wieżyczkami nadawczymi, zakończonymi reflektorami punktowymi.

Wykorzystywana od lat konstrukcja otaczająca estradę, wraz z wybiegami zazwyczaj używanymi przez Bruce’a Dickinsona, została specjalnie udekorowana, dokładnie tak aby przypominała zgromadzonym widzom statek kosmiczny. Również monitory odsłuchowe zawierały zupełnie nowy symbol „Skrzyżowanych Kluczy”^[52]. Nazwa „S-15” pojawiła się kilkakrotnie ma głównych panelach scenografii, nawiązując do utworu „Satellite 15... The Final Frontier”. jak również zastosowano specjalny system fono-błysków emitujący w alfabecie Morse’a komunikat: „Eddie Lives”. Wejścia na estradę przesłaniały dwie kotary z namalowanymi włazami do statku kosmicznego, zaś podłogę estrady (tradycyjnie) pokrywała wykładzina z wizerunkiem spodniej części satelity, w 2011 umieszczono na niej reprodukcję metalicznej kratownicy z widokiem na głęboki kosmos. Jak miało to już miejsce podczas poprzednich tras, zestaw perkusyjny Nicko McBraina oprócz maskotki kosmonauty, zawierał grafiki nawiązujące do tematyki science fiction^[53].

Iron Maiden, Helsinki, 8.7.2011

Mobilny Eddie, pojawił się w zupełnie nowej odsłonie jako kosmita w stylu „Obcego”. W jego oczodołach umieszczono kamery („Ed-cam”) z których obraz przekazywano na telebimy, tym razem „Eddie” był nieco mniejszy niż jego poprzednie wersje niemniej był pierwszym w historii, który wystąpił z gitarą na scenie. Eddie roztrzaskał ją podczas koncertu w hiszpańskiej Walencji, ostatnim na trasie w 2010 roku^[54]. W São Paulo, Rio de Janeiro, Buenos Aires, Santiago oraz podczas koncertów europejskich w 2011 r., pojawiła się ogromna, ruchoma głowa maskotki, która wyłaniała się z za estrady, błyskając oczyma oraz obejmując olbrzymimi łapami oba podesty nadbudowy estradowej. W trakcie koncertów zagranych w roku 2011 mobilna wersja maskotki pojawiała się na każdym koncercie trasy, podczas prezentacji utworu „The Evil That Men Do”^[55].

Bez wątpienia najbardziej spektakularnym elementem show był imponujący, mobilny zestaw oświetleniowy, w skład którego wchodziły ogromne łukowate rampy otaczające trzy ruchome trójkątne wysięgniki, które w trakcie widowiska zmieniały swoje położenie. Całość wieńczyła standardowa rampa górna z reflektorami oświetlającymi publiczność. Wśród komponentów light-show, oprócz tradycyjnych jupiterów PAR 64, nie zabrakło multikolorowych linijek LED, rzutników, szperaczy oraz licznych stroboskopów. Zgodnie z wieloletnią tradycją zespołu poszczególne rampy zostały udekorowane tworzywem z naniesionymi motywami dekoracyjnymi, nawiązującymi do konwencji plastycznej albumu. Grupa zaprezentował również ogromną kurtynę LED imitującą efekt setek błyskających gwiazd, tworzących konstelacje. Pirotechnikę zastąpiono pneumatycznie wdmuchiwaną parą z suchego lodu. Podczas koncertów w roku 2011 Bruce Dickinson używał specjalnego statywu mikrofonowego, po raz pierwszy od czasów „The Ed Hunter Tour” w 1999 r.^[53]

Personel trasy

Wydawnictwa

Menadżer grupy Rod Smallwood zakomunikował w nocie prasowej towarzyszącej premierze kompilacji „From Fear to Eternity: The Best of 1990 - 2010”. iż koncerty w Argentynie oraz Chile zostaną zarejestrowane na potrzeby publikacji kolejnego koncertowego DVD. Na 26 marca 2012 zapowiedziano światową premierę zestawu En Vivo!, dostępnego na formatach 2DVD, CD oraz Blu-ray, sfilmowanego podczas koncertu zespołu na Stadionie Narodowym w Chile^[1]. Zestaw wzbogacono o 88-minutowy dokument z trasy, zatytułowany „Behind the Beast”. oraz reżyserską wersję wideoklipu do „Satellite 15...The Final Frontier” and its „Making Of”. Wydawnictwo okazało się dużym sukcesem rynkowym, docierając na szczyt zestawień sprzedaży muzycznych DVD w 26 krajach. W wielu z nich zdobyło „Złoty” oraz „Platynowy” certyfikat, również w Polsce^[56]

Daty trasy

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Ameryka Północna
9 czerwca 2010	Dallas, Teksas	Stany Zjednoczone	SuperPages.com Center
11 czerwca 2010	The Woodlands, Teksas		Cynthia Woods Mitchell Pavilion
12 czerwca 2010	San Antonio, Teksas		AT&T Center
14 czerwca 2010	Greenwood Village, Kolorado		Comfort Dental Amphitheatre
16 czerwca 2010	Albuquerque, Nowy Meksyk		The Pavilion
17 czerwca 2010	Phoenix, Arizona		Cricket Wireless Pavilion
19 czerwca 2010	San Bernardino, Kalifornia		San Manuel Amphitheater
20 czerwca 2010	Concord, Kalifornia		Sleep Train Pavilion
22 czerwca 2010	Auburn, Waszyngton		White River Amphitheatre
24 czerwca 2010	Vancouver, British Columbia	Kanada	General Motors Place
26 czerwca 2010	Edmonton, Alberta		Rexall Place
27 czerwca 2010	Calgary, Alberta		Pengrowth Saddledome
29 czerwca 2010	Saskatoon, Saskatchewan		Credit Union Centre
30 czerwca 2010	Winnipeg, Manitoba		MTS Centre
3 lipca 2010	Toronto, Ontario		Molson Amphitheatre
6 lipca 2010[a]	Ottawa, Ontario		LeBreton Flats Park
7 lipca 2010	Montreal, Quebec		Bell Centre
9 lipca 2010[b]	Quebec, Quebec		Plains of Abraham
11 lipca 2010	Holmdel, New Jersey	Stany Zjednoczone	PNC Bank Arts Center
12 lipca 2010	Nowy Jork		Madison Square Garden
14 lipca 2010	Burgettstown, Pensylwania		First Niagara Pavilion
15 lipca 2010	Cuyahoga Falls, Ohio		Blossom Music Center
17 lipca 2010	Clarkston, Michigan		DTE Energy Music Theatre
18 lipca 2010	Tinley Park, Illinois		First Midwest Bank Amphitheatre
20 lipca 2010	Bristow, Wirginia		Jiffy Lube Live
Europa
30 lipca 2010	Dublin	Irlandia	The O2 Arena
1 sierpnia 2010[c]	Knebworth	Anglia	Knebworth Park
5 sierpnia 2010[d]	Wacken	Niemcy	True Metal Stage
7 sierpnia 2010[c]	Sztokholm	Szwecja	Stora Skuggan
8 sierpnia 2010[c]	Pori	Finlandia	Kirjurinluoto
11 sierpnia 2010	Bergen	Norwegia	Koengen
14 sierpnia 2010[e]	Budapeszt	Węgry	Óbudai-sziget
15 sierpnia 2010	Kluż-Napoka	Rumunia	Polus City Center
17 sierpnia 2010	Codroipo	Włochy	Villa Manin
19 sierpnia 2010[f]	Hasselt	Belgia	Kiewit
21 sierpnia 2010	Walencja	Hiszpania	Auditorio Marina Sur
Around The World In 66 Days
11 lutego 2011	Moskwa	Rosja	Olimpiyskiy Stadion
15 lutego 2011	Kallang	Singapur	Singapore Indoor Stadium
17 lutego 2011	Dżakarta	Indonezja	Carnival Beach Ancol
20 lutego 2011	Denpasar		Garuda Wisnu Kencana
23 lutego 2011	Melbourne	Australia	Hisense Arena
24 lutego 2011	Sydney		Sydney Entertainment Centre
26 lutego 2011[g]	Brisbane		RNA Showgrounds
27 lutego 2011[g]	Sydney		Sydney Showground
4 marca 2011[g]	Melbourne		Melbourne Showgrounds
5 marca 2011[g]	Adelaide		Bonython Park
7 marca 2011[g]	Perth		Claremont Showgrounds
10 marca 2011	Seul	Korea Południowa	Olympic Gymnastics Arena
12 marca 2011	Saitama	Japonia	Saitama Super Arena
13 marca 2011
17 marca 2011	Monterrey	Meksyk	Teatro Banamex
18 marca 2011	Meksyk		Foro Sol
20 marca 2011	Bogota	Kolumbia	Simón Bolívar Park
23 marca 2011	Lima	Peru	Estadio Universidad San Marcos
26 marca 2011	São Paulo	Brazylia	Estádio do Morumbi
28 marca 2011	Rio de Janeiro		HSBC Arena
29 marca 2011
30 marca 2011	Brasília		Estádio Mané Garrincha Parking Lot
1 kwietnia 2011	Belém		Parque de Exposições
3 kwietnia 2011	Recife		CC de Pernambuco External Area
5 kwietnia 2011	Kurytyba		Expotrade Arena Parking Lot
8 kwietnia 2011	Buenos Aires	Argentyna	Estadio Vélez Sarsfield
10 kwietnia 2011	Santiago	Chile	Estadio Nacional de Chile
14 kwietnia 2011	San Juan	Portoryko	Coliseo de Puerto Rico
16 kwietnia 2011	Sunrise, Floryda	Stany Zjednoczone	BankAtlantic Center
17 kwietnia 2011	Tampa, Floryda		St. Pete Times Forum
Europa
28 maja 2011	Frankfurt	Niemcy	Festhalle Frankfurt
29 maja 2011	Oberhausen		König Pilsener Arena
31 maja 2011	Monachium		Olympiahalle
2 czerwca 2011	Hamburg		O2 World
3 czerwca 2011	Berlin		O2 World
7 czerwca 2011	Stuttgart		Schleyer Halle
8 czerwca 2011	Arnhem	Holandia	GelreDome
10 czerwca 2011[c]	Warszawa	Polska	Bemowo Lotnisko
11 czerwca 2011[c]	Praga	Czechy	Výstaviště Praha
13 czerwca 2011[h]	Nickelsdorf	Austria	Pannonia Fields
17 czerwca 2011[c]	Ateny	Grecja	Terra Vibe Park
19 czerwca 2011[c]	Stambuł	Turcja	Küçükçiftlik Park
21 czerwca 2011[c]	Sofia	Bułgaria	National Hippodrome Bankya
24 czerwca 2011[c]	Bazylea	Szwajcaria	St. Jakob-Gelände
25 czerwca 2011[c]	Imola	Włochy	Autodromo Enzo e Dino Ferrari
27 czerwca 2011	Paryż	Francja	Bercy Arena
28 czerwca 2011
30 czerwca 2011[i]	Roskilde	Dania	Festivalpladsen
1 lipca 2011	Göteborg	Szwecja	Ullevi Stadium
3 lipca 2011[j]	Werchter	Belgia	Festivalpark
6 lipca 2011	Oslo	Norwegia	Telenor Arena
8 lipca 2011	Helsinki	Finlandia	Stadion Olimpijski
10 lipca 2011	St. Petersburg	Rosja	SKK Peterburgskiy
14 lipca 2011	Faro	Portugalia	30th International Motorcycle Rally
16 lipca 2011[c]	Madryt	Hiszpania	Getafe Open Air
20 lipca 2011	Glasgow	Szkocja	SECC
21 lipca 2011	Aberdeen		AECC P&J Arena
23 lipca 2011	Newcastle	Anglia	Metro Radio Arena
24 lipca 2011	Sheffield		Sheffield Arena
27 lipca 2011	Nottingham		Capital FM Arena
28 lipca 2011	Manchester		Manchester Arena
31 lipca 2011	Birmingham		National Indoor Arena
1 sierpnia 2011	Cardiff	Walia	Motorpoint Arena Cardiff
3 sierpnia 2011	Belfast	Irlandia Północna	Odyssey Arena
5 sierpnia 2011	Londyn	Anglia	The O2 Arena
6 sierpnia 2011

Box Office

* Dane dotyczą ostatecznej liczby uczestników w odniesieniu do maksymalnej pojemności obiektów z uwzględnieniem zaproszonych gości, wolontariuszy, darmowych uczestników imprez oraz posiadaczy biletów udostępnianych poza głównymi kanałami dystrybucji. W zależności od lokalizacji koncertu tzw. dane brutto mogą się znacznie różnić od wartości wyjściowych.

Uwagi

• Oprawa świetlna towarzysząca koncertom trasy należała do najbardziej zaawansowanych w historii formacji^[1].
• Zespół tym razem zrezygnował z efektów pirotechnicznych^[1].
• 25 koncertów grupy zagranych w 2010 roku w Ameryce Północnej zobaczyło ponad 610 tys. widzów. Sprzedano niemal wszystkie karty wstępu^[57].
• 36 koncertów, które Iron Maiden zagrali w 2010 roku zobaczyło około 1,2 mln widzów^[57].
• Koncert w roli headlinera „Quebec City Summer Festival” zobaczyło około 125 tys. fanów^[58].
• Drugi występ zespołu w roli headlinera „Wacken Open Air” przyciągnął ostatecznie ponad 100 tys. fanów^[59].
• Podczas koncertów na „Sziget Festival” oraz „Pukkelpop” obecnych było po niemal 80 tys. widzów^[60].
• 11 odsłon „Sonisphere Festival”, których gwiazdą byli Brytyjczycy na obu etapach trasy, przyciągnęło łącznie 450 tys. fanów^[61].
• Grupa wystąpiła w rumuńskiej Transylwanii przed niemal 45 tys. tłumem fanów z różnych stron świata^[62].
• Cykl koncertów jako gwiazdy „Soundwave Festival” zobaczyło 180 tys. widzów^[1].
• Zespół po raz pierwszy zawitał do Singapuru, Korei Południowej oraz Indonezji^[1].
• Przyczyną odwołania dwóch koncertów w japońskiej Saitama Super Arena (po 25 tys. widzów) był kataklizm naturalny wywołany przez tsunami Tōhoku^[22].
• Koncert zagrany w Rio De Janeiro 28 marca 2011 roku, został przerwany po kilkunastu minutach, kiedy fani przewrócili barierkę pod sceną. Dzień później imprezę powtórzono^[1].
• Podczas koncertu w São Paulo na gigantycznym Estádio do Morumbi, Iron Maiden oglądało około 80 tys. widzów, co stanowiło rekord dla wykonawcy z kręgu ciężkiego rocka^[63].
• Koncerty w Chile oraz Argentynie (po ponad 50 tys. widzów) zostały sfilmowane^[64].
• 27 koncertów pod egidą „Around The World In 66 Days” przyciągnęły około 770 tys. widzów^[65].
• 14 czerwca odwołano festiwal „Sonisphere” w Sofii, kiedy organizator nie dotrzymał warunków umowy^[24].
• Koncert w roli gwiazdy "Sonisphere Festival" na Autodromo Enzo e Dino Ferrari we włoskiej Imoli przyciągnął około 35 tys. widzów^[66].
• Koncert grupy jako gwiazdy „Roskilde Festival” przyciągnął rekordowe audytorium około 150 tys. fanów^[67].
• 7 koncertów w krajach Skandynawii zgromadziło aż 480 tys. widzów^[67].
• Serie koncertów w wielkich arenach sportowych Niemiec oraz Wielkiej Brytanii zostały całkowicie wyprzedane w bardzo krótkim okresie czasu^[1].
• Występ Iron Maiden w roli gwiazdy „Rock Werchter” przyciągnął około 95 tys. widzów^[1].
• 36 koncertów europejskich zagranych w 2011 przyciągnęło ponad milion fanów^[1].
• 11 koncertów, jakie formacja zagrała w 2011 na terytorium Wielkiej Brytanii zobaczyło około 160 tys widzów^[1].
• 24 koncerty grupy w roli headlinera prestiżowych festiwali przyciągnęły blisko 1,4 mln widzów^[1].
• Trasa okazała się ogromnym sukcesem Iron Maiden, przekładającym się na 103 koncertów zagranych w 36 krajach oraz 5 kontynentach, które przyciągnęły ostatecznie nawet trzy miliony widzów. Trasa przyniosła dochód netto ponad 85 mln USD^[2].
• Tournee zostało udokumentowane wydanym w 2012 roku albumem oraz filmem koncertowym zatytułowanymi En Vivo!.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• The Final Frontier World Tour Dates. ironmaiden.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-03)].