The Princess of New York

The Princess of New York
Ilustracja
Gatunek

melodramat

Rok produkcji

1921

Data premiery

30 czerwca 1921[a][1]

Kraj produkcji

Wielka Brytania

Język

plansza tekstowa w języku angielskim

Czas trwania

64 minuty

Reżyseria

Donald Crisp

Scenariusz

Margaret Turnbull

Główne role

David Powell
Mary Glynne

Zdjęcia

Hal Young

Produkcja

Famous Players-Lasky

Wytwórnia

Paramount Pictures

Dystrybucja

Paramount Pictures

The Princess of New York – brytyjski niemy melodramat z 1921 w reżyserii Donalda Crispa[2][3]. Autorką scenariusza jest Margaret Turnbull, która napisała go na podstawie powieści Cosmo Hamiltona z 1911[1][4]. W rolach głównych wystąpili David Powell i Mary Glynne.

8 sierpnia 1921 zarejestrowano prawa autorskie dla Famous Players-Lasky pod numerem LP16845[5]. Projektantem planszy tekstowej The Princess of New York był Alfred Hitchcock[6][7]. Film uznaje się dziś za zaginiony[3][8].

Fabuła

Amerykańska dziedziczka Helen Stanton (Mary Glynne) podczas wizyty w Londynie zostaje przedstawiona grupie ludzi z tytułami, lecz o złej reputacji. Spotyka się także z Geoffreyem Kingswardem (David Powell). Mężczyzna zakochuje się w Stanton i próbuje ją ostrzec przed nowo poznaną społecznością, lecz nie jest w stanie zdobyć jej zaufania. Sir George Meretham (George Bellamy) nakłania swojego syna Allana (Ivo Dawson), by ten zabiegał o względy kobiety, chcąc tym samym odzyskać rodzinną fortunę. Kiedy Meretham dowiaduje się o bankructwie ojca Stanton, namawia kobietę by zastawiła klejnoty i pożyczyła mu pieniądze. Wkrótce mężczyzna znika wraz z gotówką. Stanton ma zostać aresztowana, lecz z pomocą przybywa jej Kingsward. Wkrótce pojawia się list, zaprzeczający rzekomemu bankructwu ojca Stanton. Zawiera on także poradę, by kobieta wyszła za mąż za Kingswarda[5].

Obsada

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[2][8]:

  • David Powell – Geoffrey Kingsward
  • Mary Glynne – Helen Stanton
  • Saba Raleigh – pani Raffan
  • George Bellamy – sir George Meretham
  • Dorothy Fane – Violet Meretham
  • Ivo Dawson – Allan Meretham
  • Philip Hewland – pułkownik Kingsward
  • R. Heaton Grey – pan Greet
  • Wyndham Guise (również jako Windham Guise) – Eardley Smith
  • Jane West – pani Eardley Smith
  • H. Lloyd – lichwiarz
  • Lionel Yorke – Reddish
  • William Parry – sędzia

Produkcja

Przygotowania

(c) Peter Trimming, CC BY-SA 2.0
Część zdjęć nagrywano na terenie Oriel College w Oksfordzie

19 grudnia 1919 „Variety” poinformował, że kompania Famous Players-Lasky przymierza się do produkcji filmowej adaptacji powieści The Princess of New York autorstwa Cosmo Hamiltona z 1911[5]. Początkowo do głównej roli żeńskiej przymierzana była Violet Heming, dla której miał to być „drugi gwiazdorski pokaz”[5]. 12 lutego 1921 „The Moving Picture World” podał informację, że następną produkcją brytyjskiego reżysera Donalda Crispa, na mocy kontraktu z Famous Players-Lasky, będzie The Princess of New York[9]. Crisp wraz ze swoim asystentem Claudem H. Mitchellem udał się do Hiszpanii i Włoch, w celu poszukiwania odpowiednich plenerów do realizacji[5]. Rozpoznanie scenerii filmowej trwało do marca, a pod uwagę brana była między innymi riwiera francuska[10]. Jak podawał „The Moving Picture World” w swoim wydaniu z 26 marca, w studiu mieszczącym się przed Pool Street na Islington w północnej części Londynu, dziesięć dni wcześniej rozpoczęto montaż i ustawianie konstrukcji w celu stworzenia pełnowymiarowej scenerii[11]. Według źródeł Crisp miał wybrane lokalizacje w Hiszpanii i południowej części Francji, lecz nie ma jednoznacznego potwierdzenia, że realizowano tam niektóre sceny[5].

Realizacja

Okres zdjęciowy trwał od 9 kwietnia do 21 maja 1921[12]. Według artykułu zamieszczonego na łamach „The Moving Picture World” z 30 kwietnia, część scen nagrywano na terenie Uniwersytetu Oksfordzkiego oraz w Oriel College. Innymi plenerami były budynek sądu przy Bow Street i hol w Strand Palace Hotel[13]. Brytyjski autor Thomas Burke, który znany był z tego iż „notorycznie z niesmakiem patrzył na filmy”, dwukrotnie odwiedzał plan zdjęciowy i jak relacjonował australijski magazyn „Call”, został „nawrócony”[14]. Film The Princess of New York zarejestrowano na standardowej taśmie 35 mm w formacie 1.37:1[8].

Odbiór

Premiera kinowa i recenzje

Brytyjska premiera filmu odbyła się 30 czerwca 1921[1]. W Stanach Zjednoczonych The Princess of New York zadebiutował 7 sierpnia, gdzie dystrybuowany był przez Paramount Pictures[8]. Według źródeł ukazał się on w pięciu[8] bądź siedmiu[5] rolkach o łącznej długości 6,287 stóp[b][5].

Jeden z krytyków czasopisma „Picturegoer” napisał: „Brytyjska produkcja «The Famous Lasky», The Princess of New York, nie jest godną uwagi propozycją, choć szczyci się między innymi Cosmo Hamiltonem jako autorem oraz Mary Glynne i Davidem Powellem jako głównymi gwiazdami. Historia jest boleśnie konwencjonalna pod względem motywu działania i niewiele wysiłku poczyniono, aby tchnąć nowe życie w starodawnych dramatycznych sytuacjach (…) W filmie pojawiają się ciekawe postacie z Oksfordu, ale historia jest zbyt oczywista, by być czymś więcej niż łagodnie zabawną”. Autor wyrażał pochlebną opinię na temat kreacji Glynne i Powella, nazywając tę ostatnią „uosobieniem męskiej cnoty”[15].

Uwagi

  1. ↑ Brytyjska premiera filmu[1].
  2. ↑ Długość i liczba rolek są różne według niektórych źródeł; wydanie „Exhibitors Trade Review” z 3 grudnia 1921 podało długość 4,594 stóp, podczas gdy „The Moving Picture World” i „Motion Picture News” twierdziło, że film ukazał się w 6 rolkach o długości 6,000 stóp. Z kolei „Variety” i „Exhibitors Trade Review” informował o 7 rolkach, których długość wyniosła 6,287 stóp[5].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d Alain Kerzoncuf, Charles Barr: Hitchcock Lost and Found: The Forgotten Films. University Press of Kentucky, 2015, s. 14. ISBN 978-0-8131-6084-9. (ang.).
  2. ↑ a b Patrick McGilligan: Alfred Hitchcock: Życie w ciemności i pełnym świetle. Jowita Matys, Anna Nermer, Andrzej Nermer, Irena Stąpor (tłum.). Twój Styl, 2005, s. 70, 936. ISBN 978-83-7163-505-2. (pol.).
  3. ↑ a b Donald Spoto: Alfred Hitchcock. Jan Stanisław Zaus (tłum.). ALFA, 2000, s. 76. ISBN 83-7179-191-7. (pol.).
  4. ↑ Alan Goble: The Complete Index to Literary Sources in Film. Walter de Gruyter, 2011, s. 618. ISBN 978-3-11-095194-3. (ang.).
  5. ↑ a b c d e f g h i AFI Catalog – The Princess of New York. American Film Institute. [dostęp 2018-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-06)]. (ang.).
  6. ↑ Jane E. Sloan: Alfred Hitchcock: A Filmography and Bibliography. University of California Press, 1995, s. 538. ISBN 978-0-520-08904-4. (ang.).
  7. ↑ Paul Condon, Jim Sangster: The Complete Hitchcock. Virgin Books, 1999, s. 6. ISBN 978-0753503621. (ang.).
  8. ↑ a b c d e Silent Era – The Princess of New York. [dostęp 2018-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-27)]. (ang.).
  9. ↑ „The Moving Picture World”, s. 811, 12 lutego 1921. OCLC 1717051. 
  10. ↑ „The Moving Picture World”, s. 169, 12 marca 1921. OCLC 1717051. 
  11. ↑ „The Moving Picture World”, s. 2226, 12 marca 1921. OCLC 1717051. 
  12. ↑ „The Moving Picture World”, s. 3162, 21 maja 1921. OCLC 1717051. 
  13. ↑ „The Moving Picture World”, s. 952, 21 maja 1921. OCLC 1717051. 
  14. ↑ „Call”, s. 7, 12 sierpnia 1921. 
  15. ↑ Shadowland. „Picturegoer”, s. 53, czerwiec 1922. OCLC 668944678. 

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

The Princess of New York 1922 newspaper.jpg
The Princess of New York publicity photo in a newspaper