The Screen Guild Theater
 Dinah Shore i Gail Patrick w studiu CBS Radio podczas próby do radiowej adaptacji filmu Belle of the Yukon (12 lutego 1945) | |
| Rodzaj słuchowiska | antologia |
|---|---|
| Kraj produkcji | Stany Zjednoczone |
| Język | angielski |
| Scenariusz | Bill Hampton Harry Kronman |
| Reżyseria | Bill Lawrence |
| Produkcja | Bill Lawrence |
| Liczba odcinków | 527 |
| Liczba serii | 14 |
| Długość | 30 minut 60 minut (1950–1951) |
| Premierowe emisje radiowe | |
| Stacja radiowa | CBS (1939–1948) NBC (1948–1950) ABC (1950–1951) CBS (1951–1952) |
| Data premiery | 8 stycznia 1939 |
| Lata emisji | 1939–1952 |
The Screen Guild Theater – amerykańska, cotygodniowa seria antologii radiowych nadawana pierwotnie w stacji CBS Radio pod nazwą Screen Guild Players. Emitowana była w latach 1939–1952, w okresie tzw. złotej ery radiowej[1]. Wiodące hollywoodzkie gwiazdy filmowe występowały w programie, dokonując adaptacji znanych sztuk i filmów. Antologia zadebiutowała w CBS Radio 8 stycznia 1939. Nadawana była pod różnymi nazwami, w tym między innymi The Gulf Screen Guild Show, The Gulf Screen Guild Theatre, The Lady Esther Screen Guild Theatre i The Camel Screen Guild Players. Wynagrodzenia wypłacane aktorom i studiom przekazywano na rzecz Motion Picture & Television Fund (MPTF) oraz wykorzystywano je na budowę i utrzymanie Motion Picture & Television Country House and Hospital, domu dla emerytowanych osób, związanych ze społecznością Hollywood.
W trakcie 13 lat nadawania The Screen Guild Theater, wyemitowano łącznie 527 odcinków w 14 seriach[1].
Historia
Program radiowy Screen Guild Players utworzono z myślą o zbieraniu środków na rzecz funduszu Motion Picture & Television Fund (MPTF), który powstał 24 grudnia 1924. Już wcześniej, poprzez utworzenie Motion Picture Association of America (MPAA), podejmowano próby pomocy rodzinom osób z branży Hollywood, które zostały powołane lub zaciągnęły się do służby wojskowej. Stowarzyszenie rozpoadło się pod koniec I wojny światowej. Następnym krokiem było utworzenie The Motion Picture Relief Fund, jednak wydatki funduszu w latach 1924–1938 znacznie przekraczały przychody, co doprowadziło do reorganizacji[2]. W pierwszym roku zreorganizowanego funduszu, Jules C. Stein, założyciel MCA Inc., przedstawił prezesom Motion Picture & Television Fund i Screen Actors Guild (SAG) pomysł na zbieranie pieniędzy. Zaproponował, aby przemysł filmowy zaprezentował program radiowy z wpływów wniesionych do funduszu. Zgodnie z przedstawioną propozycją, aktorzy i reżyserzy poświęcaliby swój czas, a scenarzyści i producenci zezwalaliby na wykorzystanie należących do nich materiałów. Zawarto również specjalną umowę, na mocy której sponsor zobowiązany był do wypłacania funduszowi z góry ustalonej tygodniowej stawki[2].
Antologia Screen Guild Players zadebiutowała w stacji CBS Radio w niedzielę 8 stycznia 1939 o godzinie 16:30 czasu pacyficznego[2][3]. Początkowo format programu był dostosowany do talentów wykonawców występujących w każdym konkretnym odcinku. Zapewniało to dużą różnorodność, ponieważ nadawano rewie, musicale oraz dramaty[2]. Spotkało się to z mieszanym odbiorem ze strony słuchaczy. Z czasem program Screen Guild Players bardziej polegał na adaptacjach znanych produkcji filmowych, stanowiąc – według Johna Dunninga, autora książki On the Air: The Encyclopedia of Old–Time Radio (1998) – poważne wyzwanie dla scenarzystów, którzy musieli skompresować narrację do 22 minut[4]. Mimo tego audycja cieszyła się rosnącym zainteresowaniem, a aktorzy coraz chętniej brali w niej udział. W rezultacie liczba adaptacji filmów prezentowanych na antenie programu zaczęła rosnąć. Konsekwencją tego była zmiana nazwy ze Screen Guild Players na The Screen Guild Theater, odzwierciedlając tym samym coraz częstsze wykorzystywanie adaptacji dramatycznych[2].
Głównym sponsorem pierwszych trzech serii (1939–1942) było Gulf Oil. Z powodu niepewności na rynku ropy, związanej z wybuchem II wojny światowej, firma ta wycofała się z finansowania w 1942[2]. Kolejnym sponsorem programu została korporacja kosmetyczna Lady Esther, co wiązało się ze zmianą nazwy na The Lady Esther Screen Guild Theater[2][4]. W owym czasie audycja znajdowała się w czołowej dziesiątce najlepszych programów radiowych w Stanach Zjednoczonych[2]. Kryzys w branży kosmetycznej spowodował, że Lady Esther wycofał się ze sponsorowania w 1947. Trzyletni kontrakt podpisała firma Camel[2]. Z powodu zmiany czasu nadawania, program zaczął tracić słuchaczy. Jesienią 1950 powrócił na antenę CBS, gdzie emitowany był do 30 czerwca 1952, kiedy to nadano ostatni odcinek cyklu[2].
Szacuje się, że w ciągu 13 lat nadawania, The Screen Guild Theater zarobił na rzecz Motion Picture & Television Fund 5 mln 235 tys. 607 dolarów. Część tej kwoty trafiła na utrzymanie Motion Picture & Television Country House and Hospital, domu starości dla ludzi ze społeczności Hollywood, położonego w dzielnicy Los Angeles – Woodland Hills[2]. Wśród aktorów występujących w programie na przestrzeni lat byli: Agnes Moorehead, Bing Crosby, Dinah Shore, Douglas Fairbanks Jr., Eddie Cantor, Ethel Barrymore, Frank Sinatra, Gary Cooper, Gene Kelly, Gregory Peck, Ingrid Bergman, James Stewart[5], Jimmy Durante, Johnny Mercer, Judy Garland, Lionel Barrymore i Nelson Eddy[2]
Gospodarzami The Screen Guild Theater byli George Murphy (1939) i Roger Pryor (1940–1952). Funkcję spikera pełnili John Conte (1939–1942), Truman Bradley (1942–1947) oraz Michael Roy (1947–1950)[4].
Ważniejsze audycje
„Tabela z najważniejszymi wydarzeniami zmieściłaby się na wielu stronach” – pisał historyk radia John Dunning, który wymienia następujące ważne audycje The Screen Guild Theater[4]:
- Błękitny ptak (1940, reż. Walter Lang) – z udziałem Shirley Temple[a] i Nelsona Eddy’ego (24 grudnia 1939)[7]
- High Sierra (1941, reż. Raoul Walsh) – z udziałem Humphreya Bogarta i Claire Trevor (4 stycznia 1942)[7]
- Sierżant York (1941, reż. Howard Hawks) – z udziałem Gary’ego Coopera i Waltera Brennana (19 stycznia 1942)[7]
- Yankee Doodle Dandy (1942, reż. Michael Curtiz) – z udziałem Jamesa Cagneya, Rity Hayworth i Betty Grable (19 października 1942)[8]
- Decyzja na komendę (1942, reż. Sam Wood) – z udziałem Clarka Gable’a, Waltera Pidgeona, Vana Johnsona, Johna Hodiaka, Edwarda Arnolda i Briana Donlevya (3 marca 1949)[9]
Seria zyskała w sezonie 1950/1951, gdy była nadawana na antenie ABC i wydłużono czas jej trwania do pełnej godziny. Niewiele audycji przetrwało w zbiorach radiowych[4]:
- Z jasnego nieba (1949, reż. Henry King) – z udziałem Gregory’ego Pecka, Warda Bonda, Reeda Hadleya, Millarda Mitchella, Johna Kellogga i Hugh Marlowe’a (7 września 1950)[10]
- Ninoczka (1939, reż. Ernst Lubitsch) – z udziałem Joan Fontaine i Williama Powella (14 września 1950)[10]
- Champagne for Caesar (1950, reż. Richard Whorf) – z udziałem Ronalda Colmana, Vincenta Price’a, Audrey Totter, Barbary Britton i Arta Linklettera (5 października 1950)[10]
- Tell It to the Judge (1949, reż. Norman Foster) – z udziałem Rosalind Russell i Roberta Cummingsa (2 listopada 1950)[10]
- Birth of the Blues (1941, reż. Victor Schertzinger) – z udziałem Binga Crosby’ego, Dinah Shore i Phila Harrisa (18 stycznia 1951)[4][10]
Historia transmisji i nazw
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[4]:
- CBS (8 stycznia 1939–28 czerwca 1948) jako:
- The Gulf Screen Guild Show (1939–1940)
- The Gulf Screen Guild Theatre (1940–1942)
- The Lady Esther Screen Guild Theater (1942–1947)
- The Camel Screen Guild Players (1947–1948)
- NBC (7 października 1948–29 czerwca 1950)
- The Camel Screen Guild Players
- ABC (7 września 1950–31 maja 1951)
- The Screen Guild Players
- CBS (13 grudnia 1951–14 czerwca 1952)
- Stars in the Air
- CBS (13 grudnia 1951–6 marca 1952)
- Hollywood Sound Stage and Hollywood on Stage
- CBS (13 marca–29 czerwca 1952)
- The Screen Guild Theater
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Rodzice Shirley Temple odrzucili ofertę 35 tys. dolarów za wykonanie przez ich córkę radiowej wersji Błękitnego ptaka w komercyjnej audycji; zamiast tego zaprezentowała go w programie The Screen Guild Theater bez żadnych opłat[4]. Gdy aktorka śpiewała utwór „Someday You’ll Find Your Bluebird”, podjęto próbę zamachu na jej życie. Obecna na widowni kobieta wstała z fotela i wyciągnęła pistolet, kierując go w stronę Temple. Napastniczka zawahała się i została obezwładniona. Później odkryto, że niedoszła morderczyni, w dniu, w którym urodziła się Temple, straciła swoje dziecko, i oskarżała ona aktorkę o kradzież duszy jej zmarłej córki[6].
Przypisy
- ↑ a b Carmen L. Lewis: Called to Serve. Xlibris, 2013, s. 243. ISBN 978-1-4797-8988-7. (ang.)
- ↑ a b c d e f g h i j k l Guide to the Screen Guild Players Recordings Collection, 1942–1948 (ang.). [dostęp 2019-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-27)].
- ↑ Thomas S. Hischak: 1939: Hollywood’s Greatest Year. Rowman & Littlefield, 2017, s. 8. ISBN 978-1-4422-7804-2. (ang.)
- ↑ a b c d e f g h John Dunning: On the Air: The Encyclopedia of Old–Time Radio. Oxford University Press, 1998, s. 600–601. ISBN 978-0-19-507678-3. (ang.)
- ↑ Marc Eliot: Jimmy Stewart: A Biography. Crown/Archetype, 2006, s. 112. ISBN 978-0-307-35268-2. (ang.)
- ↑ Shirley Temple: Child Star: An Autobiography. McGraw-Hill Publishing Company, 1988, s. 293–295. ISBN 978-0-07-005532-2. (ang.)
- ↑ a b c The Gulf Screen Guild Theatre (ang.). [dostęp 2019-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-05)].
- ↑ The Lady Esther Screen Guild Theatre (ang.). [dostęp 2019-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- ↑ The Camel Screen Guild Theatre (ang.). [dostęp 2019-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-03)].
- ↑ a b c d e The Screen Guild Theatre (ang.). [dostęp 2019-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-02)].
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Clark Gable and Lana Turner in radio anthology series The Screen Guild Theater (1949).
Photograph of Dinah Shore and Gail Patrick in the CBS studios during a rehearsal for Lady Esther Screen Guild Theater. The only documented occurrence of their working together on the Screen Guild show was the broadcast February 12, 1945, "Belle of the Yukon" (more information).