The Tea Party

Ten artykuł należy dopracować: od 2011-08 → zweryfikować treść i dodać przypisy, → poprawić styl – powinien być encyklopedyczny. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

The Tea Party

(c) SPKx z angielskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0
Rok założenia	1990
Pochodzenie	Kanada
Gatunek	rock
Aktywność	1990-2005, 2011-
Skład
Jeff Burrows (instrumenty perkusyjne) Stuart Chatwood (gitara basowa, instrumenty klawiszowe) Jeff Martin (gitara elektryczna i akustyczna, wokal)
Strona internetowa

The Tea Party – kanadyjski zespół rockowy, grający w latach 1990–2005, reaktywowany w 2011 roku.

Zespół łączy wschodnią muzykę etniczną z cięższym rockowym brzmieniem inspirowanym klasyką rocka.

Skład zespołu

• Jeff Burrows (instrumenty perkusyjne)
• Stuart Chatwood (gitara basowa, instrumenty klawiszowe)
• Jeff Martin (gitara elektryczna i akustyczna, wokal).

Początek kariery (lata 1990–1995)

Zespół The Tea Party został założony w 1990 roku przez Jeffa Martina, Stuarta Chatwood i Jeffa Burrowsa po sesji grania w Cherry Beach Rehersal Studios w Toronto. Członkowie zespołu grali już wcześniej w innych wspólnych lub konkurencyjnych zespołach w rodzinnym mieście Windsor, w prowincji Ontario, skąd wszyscy pochodzą. Na nazwę The Tea Party zdecydowali się pod wpływem fascynacji twórczością słynnych Bitników Allena Ginsberga, Jacka Kerouaca i Williama Burroughsa, którzy tak nazywali sesje palenia marihuany i tworzenia poezji.

The Tea Party wydali swój debiutancki album w 1991 roku nagrany w wytwórni Eternal Discs i wyprodukowany przez Jeffa Martina. Wydany w ilości 3500 egzemplarzy łączył wpływy psychodelicznego bluesa i rocka; sprzedawany był podczas lokalnych koncertów zespołu. W 1991 roku The Tea Party podpisali kontrakt z EMI Music Canada, co w 1993 zaowocowało wydaniem ich pierwszego oficjalnego albumu Splendor Solis. Na krążku poza wyraźną fascynacją Led Zeppelin i The Doors, słychać wpływy wschodniej muzyki etnicznej a w tekstach inspirację światową literaturą; obie cechy stały się znakami rozpoznawczymi zespołu. Album pojawił się w sprzedaży w Australii w 1994 wraz z promującym go singlem Save Me, który zapoczątkował olbrzymią popularność zespołu w tym kraju. Australia stała się drugą na świecie bazą fanów The Tea Party.

Lata świetności (1995–2000)

The Tea Party kontynuowali rozwój swoich muzycznych inspiracji i w 1995 wydali epokowy album The Edges Of Twilight (producent Ed Stasium), który stanowił fuzję gitarowego brzmienia i muzyki Bliskiego Wschodu. Trzeci singiel z albumu, Sister Awake wyraźnie definiuje styl The Tea Party jako kombinację muzyki klasycznego, trzy-osobowego rockowego zespołu i dźwięków tak egzotycznych instrumentów jak sarod, oud, sitar, czy cała gama bębenków i tamburyn.

The Edges Of Twilight odniósł olbrzymi sukces komercyjny, o czym świadczy zdobycie podwójnej platyny w Kanadzie i platyny w Australii.

Po powrocie z udanych tras koncertowych po Kanadzie, Europie i Australii, w 1996 zespół nagrał minialbum Alhmabra, na który złożyły się nowe wersje piosenek znanych z poprzedniego albumu. Premierze towarzyszyło skromne akustyczne tournée po Kanadzie Alhambra Acoustic and Eclectic. Jedyną premierową piosenką na krążku jest Time nagrana z gościnnym wokalem Roya Harpera, irlandzkiego muzyka folkowego.

W 1997 roku zespół wydał najbardziej mroczny i industrialny album w swojej karierze Transmission. Transmission stylistycznie porównywana jest do dorobku Nine Inch Nails i Depeche Mode, a w warstwie lirycznej wyraźnie widać inspiracje między innymi twórczością anty-totalitarną.

Rok 1999 to album Triptych i promująca go piosenka Heaven Coming Down będącym pierwszym w historii zespołu numerem jeden w Kanadzie. Muzyka The Tea Party stała się znacznie pogodniejsza i bardziej pozytywna. Zespół nagrał pierwszy i jedyny album koncertowy Live at the Enmore Theatre.

Kryzys i rozpad zespołu (2000–2005)

W roku 2000 The Tea Party wydali album podsumowujący ich dotychczasową twórczość pt. Tangents – The Tea Party Collection oraz DVD ze zbiorem teledysków zespołu pt. Illuminations. W 2001 roku ukazał się nowy album The Interzone Mantras a pod koniec 2002 roku The Tea Party ruszyli w trasę po Kanadzie wraz z orkiestrą symfoniczną. Koncert w Quebecu został zarejestrowany przez Discovery Channel Canada i pokazany w ramach programu The Science of a Rock Concert.

Ostatni album The Tea Party to wydany w 2004 roku Seven Circles nad którego produkcją czuwał Jeff Martin i Gavin Brown (Three Days Grace, Thornley) oraz trzy utwory produkował Bob Rock (m.in. Metallica, The Cult). W październiku 2005 The Tea Party ogłosili rozpad zespołu, oficjalnie z powodu różnic artystycznych. Ostatnim wspólnie wydanym przez zespół materiałem jest DVD Live: Intimate & Interactive z nagraniem wywiadu i koncertu nagranego w studio kanału Much Music w Toronto.

Po The Tea Party

Po rozpadzie zespołu, Jeff Martin osiadł najpierw w Irlandii, gdzie nagrał solowy niemalże w całości akustyczny album pt Exile And The Kingdom oraz dwa albumy koncertowe, następnie przeprowadził się do Australii, gdzie mieszka do dziś. Wraz z zespołem The Armada wydał krążek pt. The Armada (2008), a w marcu 2011 światło dzienne ujrzała płyta pt. Ground Cries Out nagrana w ramach projektu Jeff Martin 777.

Stuart Chatwood zajął się komponowaniem muzyki do serii gier Prince Of Persia, zaangażował się również w promowanie nowych talentów, między innymi zespołu The Indecent, w którym na perkusji gra syn Jeffa Burrowsa, Nicholas.

Jeff Burrows związał się z kanadyjską stacją radiową, nadającą z Windsoru, Canada's Rock gdzie prowadzi audycję muzyczną. Po rozpadzie The Tea Party wziął udział w jednorazowym projekcie Big Dirty Band, zaczął też grać w nowym kanadyjskim zespole rockowym Crash Karma, z którym pracuje obecnie nad nowym, drugim albumem.

Powrót (2011)

W kwietniu 2011 roku pojawił się pierwszy oficjalny profil The Tea Party na portalu społecznościowym Facebook. W tym samym miesiącu pojawiły się pierwsze informacje o możliwym powrocie zespołu, a w czerwcu oficjalnie ogłoszono listę letnich koncertów, na których The Tea Party zagrali razem w niezmienionym składzie po ponad sześciu latach przerwy. Ich występy przyciągały regularnie tysiące fanów i były na tyle udane, że zespół ogłosił, że już więcej nie zawiesi działalności. Planowana jest trasa The Tea Party po Australii zimą przyszłego roku.

Kampania na rzecz sprowadzenia The Tea Party na Festival Open'er do Gdyni

W lipcu 2011 roku na Facebooku zainicjowana została akcja mająca na celu sprowadzenie The Tea Party na koncert do Gdyni w ramach festiwalu Open'er – Get The Tea Party on Gdynia Open'er Festival. Profil uzyskał oficjalne poparcie zespołu, jest regularnie promowany przez Jeffa Burrowsa, i w krótkim czasie zyskał kilkuset fanów. W sierpniu 2011, w magazynie Top Guitar ukazał się pierwszy oficjalny artykuł o The Tea Party w polskiej prasie muzycznej, planowane jest dalsze promowanie zespołu w Polsce.

Dyskografia

• The Tea Party (1991)
• Splendor Solis (1993)
• The Edges Of Twilight (1995)
• Alhambra EP (1996)
• Transmission (1997)
• Triptych (1999)
• Tangents - The Tea Party Collection (2000)
• Illuminations DVD (2001)
• The Interzone Mantras (2001)
• Seven Circles (2004)
• Live: Intimate & Interactive (2007)

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona zespołu